Στην τριετία που πέρασε από το προηγούμενο συνέδριο της ΓΣΕΕ ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός τόσο σε επίπεδο τριτοβάθμιων οργανώσεων (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ), όσο και σε μια σειρά από μεγάλες δευτεροβάθμιες οργανώσεις κυριάρχησε πλήρως, συμβάλλοντας με τη στάση και τη συμπεριφορά του στην αφαίρεση κατακτήσεων των εργαζομένων και στο πισωγύρισμα των εργασιακών σχέσεων. Δεν αντέδρασε σε μια σειρά από ζητήματα από αφορούσαν την εργατική τάξη.

Με εξαίρεση τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό το 2002, οι οποίες έγιναν κύρια κάτω από την πίεση που δέχτηκαν οι συγκεκριμένες ηγεσίες από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, αλλά και από το ξεπέρασμα των ηγεσιών από απλούς εργαζόμενους, σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα έλαμψαν με την απουσία τους. Δεν αντέδρασαν, όπως είχαν υποχρέωση, ούτε για τη σκληρή εισοδηματική πολιτική των κυβερνήσεων, ούτε για τους ξυλοδαρμούς των συνταξιούχων, ούτε για την τρομακτική αύξηση της ανεργίας, ούτε για τη φαλκίδευση του οχτάωρου, ούτε για τη μερική απασχόληση - ωρομίσθιο, ούτε για τον αντιτρομοκρατικό νόμο, που στόχο έχει τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, ανάμεσα στ' άλλα. Ακόμα και για τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ η αντίδραση ήταν υποτονική και καθαρά εθιμοτυπική. Φυσικά, δε διανοείται κανείς να αναφέρει άλλα ζητήματα, όπως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, διότι εκεί όχι μόνο δεν αντέδρασαν, αλλά στάθηκαν αλληλέγγυοι προς τους ξεπουλητάδες.

Η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη για τα προβλήματα εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων. Βγήκαμε από μια εκλογική αναμέτρηση όπου ο νεοφιλελεύθερος δικομματισμός επικράτησε σε υψηλά ποσοστά για μια ακόμα φορά στον πολιτικό στίβο. Οι δυνάμεις της συναίνεσης, του συμβιβασμού και του ρεφορμισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα έχουν το πάνω χέρι τα τελευταία χρόνια.

Πιστεύω πως κυρίαρχο ζήτημα στο 32ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ πρέπει να είναι ο προσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος. Θα αντιπαρατεθούν δύο βασικές γραμμές - κατευθύνσεις. Η γραμμή της συναίνεσης του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού απ' τη μια που εκφράζεται κύρια απ' τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και απ' την άλλη η γραμμή του ταξικού αγώνα, της κοινωνικής διεκδίκησης και του ταξικού προσανατολισμού που εκφράζεται από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Οι δυνάμεις της ΔΗΣΕΚ, στην οποία ανήκω, δίνουν τη μάχη μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ, που αποτελεί σήμερα τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η διέξοδος από εδώ και μπρος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, με στόχο και σκοπό την πίεση της ηγεσίας που θα προκύψει από το 32ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, αλλά και των άλλων οργανώσεων για την ανάπτυξη αγώνων.

Παρά την αλλαγή κυβέρνησης δεν προβλέπεται αλλαγή πολιτικής, διότι δυστυχώς τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία ακολουθούν και εφαρμόζουν την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική και υπηρετούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και όχι των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων. Μονόδρομος, λοιπόν, ο απεγκλωβισμός των εργαζομένων από τις συμβιβασμένες ηγεσίες και η ανάπτυξη αγώνων μέσα από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ), με αφετηρία την απεργιακή κινητοποίηση της 31ης Μάρτη, στην οποία καλούμε όλους τους εργαζόμενους να απεργήσουν μαζικά.