Η Κομισιόν απειλεί τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών ότι «η σημερινή ανεπαρκής εφαρμογή της στρατηγικής της Λισαβόνας έχει σημαντικό καθαρό κόστος για την Ευρώπη: μείωση της ανάπτυξης... και αύξηση του χάσματος που μας χωρίζει από μερικούς μεγάλους βιομηχανικούς μας εταίρους στους τομείς της εκπαίδευσης και της έρευνας και ανάπτυξης». Ως ανταγωνιστές κατονομάζει τις ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία.

Ορίζοντας τις προτεραιότητες για το 2004, παροτρύνει τις κυβερνήσεις: «Η Ενωση πρέπει να διακρίνει τους τομείς στους οποίους πρέπει να διατηρηθεί η ορμή των μεταρρυθμίσεων, λόγω της σχετικά ενθαρρυντικής εξέλιξής τους, και τους τομείς στους οποίους επιβάλλεται η επείγουσα ανάληψη δράσης για τη διόρθωση μιας αρνητικής εξέλιξης».

Διευκρινίζει: «Η ευρωπαϊκή στρατηγική για την απασχόληση υποστηρίζει τα κράτη - μέλη στις προσπάθειές τους να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας τους... Για να βελτιωθούν η παραγωγικότητα και η απασχόληση, τα κράτη - μέλη και οι κοινωνικοί εταίροι πρέπει να εφαρμόσουν την ευρωπαϊκή στρατηγική για την απασχόληση και να δώσουν άμεση προτεραιότητα: στην αύξηση της προσαρμοστικότητας των εργαζομένων και των επιχειρήσεων, στην προσέλκυση περισσότερων ατόμων στην αγορά εργασίας, στην πραγματοποίηση περισσότερων και καλύτερων επενδύσεων στο ανθρώπινο δυναμικό και στην εξασφάλιση της ουσιαστικής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων μέσω της καλύτερης διακυβέρνησης».

Ορισμένες παρατηρήσεις: Ως προς τους «κοινωνικούς εταίρους» στην Ελλάδα, να 'ναι καλά οι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ και οι «κοινωνικοί διάλογοί» τους. Ως προς την «προσαρμοστικότητα» των επιχειρήσεων, γι' αυτές είναι εύκολο και επικερδές. Οι νέοι κανόνες λειτουργίας της αγοράς εργασίας θεσπίστηκαν και θεσπίζονται με βάση τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου. Ως προς την προσέλκυση περισσότερων «προσαρμόσιμων» ατόμων στην αγορά εργασίας, η ίδια η πικρή πραγματικότητα δείχνει ότι εισέρχονται ως ημιαπασχολήσιμοι, αλλά κι ανασφάλιστοι.

Η Κομισιόν υποστηρίζει ότι «η Ενωση θα πρέπει να αναστρέψει επειγόντως τις αρνητικές εξελίξεις σε πολλούς τομείς: επενδύσεις στα δίκτυα και τη γνώση, ανταγωνιστικότητα των βιομηχανιών και των υπηρεσιών, παράταση του επαγγελματικού βίου. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή καλεί το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να εστιάσει το ενδιαφέρον του στο εξής τρίπτυχο: επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, μεταρρυθμίσεις».

Ζητά από τα κράτη - μέλη «να αυξήσουν το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα της δημόσιας στήριξης στις ιδιωτικές επενδύσεις μέσω της αποτελεσματικότερης χρήσης και του καλύτερου συνδυασμού των χρηματοοικονομικών μέσων (επιχορηγήσεις, φορολογικά κίνητρα, μηχανισμοί εγγυήσεων και υποστήριξης σε ταμεία επιχειρηματικού κεφαλαίου) και να ενισχύσουν τους δεσμούς μεταξύ της δημόσιας έρευνας και της βιομηχανίας». Δηλαδή με δημόσιο χρήμα, αλλά και με άλλα μέσα να στηριχτεί παραπέρα το μεγάλο κεφάλαιο. Η δε δημόσια εκπαίδευση και έρευνα να κινείται με βάση τις ανάγκες των μονοπωλίων.

Η ίδια η Κομισιόν ορίζει ως άμεση προτεραιότητά της «να προετοιμάσει την αναθεώρηση του κοινοτικού πλαισίου σχετικά με τις κρατικές ενισχύσεις για την έρευνα και ανάπτυξη». Ετσι οι κρατικές επιδοτήσεις θα δίνονται άφθονες για τομείς έρευνας που ενδιαφέρουν τα μονοπώλια.

Καλεί τους λεγόμενους κοινωνικούς εταίρους «να προωθήσουν, σε εθνικό επίπεδο, την εφαρμογή του πλαισίου δράσεων για τη διά βίου ανάπτυξη των προσόντων». Τέλος, καλεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «να δώσει αποφασιστική ώθηση στις επενδύσεις που γίνονται στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, προκειμένου να υποστηρίξει τη μεσοπρόθεσμη ανάπτυξη της οικονομίας της γνώσης. Οι σχετικές ενέργειες πρέπει να εστιαστούν σε ορισμένους τομείς βασικής σημασίας: αύξηση της συμβολής του ιδιωτικού τομέα μέσω ειδικών μέτρων παρότρυνσης (κινήτρων), ενίσχυση της διά βίου εκπαίδευσης και βελτίωση της αποτελεσματικότητας των εθνικών συστημάτων εκπαίδευσης και κατάρτισης».

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς εννοούν οι πολιτικοί εκφραστές του μεγάλου, μονοπωλιακού κεφαλαίου, τις «μεταρρυθμίσεις», την «προσαρμοστικότητα», την «ανταγωνιστικότητα» και την «ανάπτυξη», είναι και η προσέγγισή τους στο περιβάλλον:

«Στον περιβαλλοντικό τομέα, οι επιδόσεις των κρατών μελών παραμένουν γενικά ανεπαρκείς. Αποκαλύπτουν έλλειψη συνειδητοποίησης του κινδύνου τον οποίο συνεπάγεται η επιδίωξη της ανάπτυξης εις βάρος του περιβάλλοντος, μιας ανάπτυξης η οποία, σε μεσομακροπρόθεσμο επίπεδο, θα γινόταν αντιπαραγωγική» σημειώνει η Κομισιόν. Οχι επιζήμια για την υγεία μας και τις ζωές μας, αλλά «αντιπαραγωγική»...

Δημοσιοποιούν κάποια στοιχεία: Κατά τη δεκαετία του '90, οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου στην ΕΕ μειώθηκαν κατά 3,5%, ποσοστό που αντιπροσωπεύει περίπου το ήμισυ του στόχου τον οποίο είχε θέσει η Ενωση (8%) για τη μείωση των εκπομπών της κατά την περίοδο 2008-2012 σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990. Σε Λουξεμβούργο, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία και Σουηδία, από το 2002 και μετά οι επιδόσεις τους βελτιώθηκαν. Ωστόσο, σε Αυστρία, Βέλγιο, Ιταλία και Κάτω Χώρες, οι εκπομπές τους εξακολουθούν να υπερβαίνουν τα επίπεδα του 1990. Περισσότερο ανησυχητική είναι η τάση στην Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία.

Επιπλέον η συνολική κατανάλωση ενέργειας εξακολούθησε να αυξάνεται κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 με μέσο ετήσιο ρυθμό 1%. Το δε μερίδιο των ανανεώσιμων μορφών ενέργειας παραμένει χαμηλό (περίπου 6%). «Αν δε ληφθούν πρόσθετα μέτρα πολιτικής, η ΕΕ δε θα επιτύχει τον ενδεικτικό της στόχο του 12% για το 2010. Είναι επίσης απίθανο να μπορέσει η ΕΕ να επιτύχει το στόχο της για παραγωγή του 22% της μεικτής κατανάλωσης ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές έως το 2010... Ανησυχία προκαλούν επίσης και άλλες τάσεις, όπως η διάβρωση των εδαφών, η μείωση της βιοποικιλότητας, η υποβάθμιση της ποιότητας του αέρα και των υδάτων» επισημαίνεται στην Εκθεση.

Κάνοντας τον απολογισμό τετραετίας, η Κομισιόν υπογραμμίζει: «Σε εθνικό επίπεδο, οι συνολικές επιδόσεις στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος ήταν απογοητευτικές. Μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις οι εν λόγω επιδόσεις χειροτέρευσαν από το 1999 και μετά».

Για το 2004, σημειώνει, ότι χρειάζεται να ενισχυθούν οι «συνέργειες μεταξύ ανταγωνιστικότητας και περιβάλλοντος». Οτι πρέπει «να εφαρμοστούν ρηξικέλευθα συστήματα που να μπορούν να συνδυάζουν ορισμένες ανησυχίες των επιχειρήσεων με την προστασία του περιβάλλοντος. Το πλαίσιο αυτό μπορεί επίσης να τονώσει περαιτέρω την ανάπτυξη και την εμπορική εκμετάλλευση καινοτομιών που συμβάλλουν σε μια οικολογικά αποδοτική οικονομία, η οποία μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να δώσει στην ευρωπαϊκή οικονομία στρατηγική υπεροχή και να αυξήσει την παραγωγικότητά της».

Τουτέστιν δείχνουν μεν να ανησυχούν για τη μόλυνση του πλανήτη, ωστόσο αυτό που τους καίει είναι να καταλήξουν πώς θα εκμεταλλευτούν εμπορικά - οικονομικά τις λεγόμενες φιλοπεριβαλλοντικές τεχνολογίες. Διαφορετικά, είναι αμφίβολο έως απίθανο να τις προωθήσουν. Αλλωστε η Κομισιόν επαίρεται ότι η ΕΕ «έχει γίνει ένας από τους κυριότερους παραγωγούς και εξαγωγούς ορισμένων βασικών περιβαλλοντικών τεχνολογιών και υπηρεσιών, όπως η φωτοβολταϊκή ενέργεια, η αιολική ενέργεια και η παροχή ύδατος».