«Μετά τις τοπικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν την 28η Μάρτη, εκ πρώτης όψεως, είναι δύσκολο να λεχθεί ότι η αύξηση των ψήφων του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) σημαίνει πως οι πολιτικοί στόχοι του κόμματος αυτού, ή, από μια πιο γενική θεώρηση, οι επιθέσεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, που αυτό το κόμμα αντιπροσωπεύει, έτυχαν αποδοχής από τις μάζες. Δεν είναι εύκολο να συγκριθεί αυτό το κόμμα με το DP (Δημοκρατικό Κόμμα - υπό την ηγεσία του Αντνάν Μεντερές) της δεκαετίας του 1950 ή με το ΑΝΑΡ (Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας - υπό την ηγεσία του Τουργκούτ Οζάλ) της δεκαετίας του 1980, αφού οι ιδεολογικές και οι πολιτικές δομές των προηγούμενων παραδειγμάτων ήταν πιο συμπαγείς. Πράγματι, η δύναμη πίσω από το ΑΚΡ δεν είναι η πολιτικοποίηση, αλλά μάλλον μια αντίληψη περί μιας "κατάστασης στην οποία δεν υπάρχει εναλλακτική λύση".

Η σοβαρότατη μείωση των ποσοστών συμμετοχής, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, είναι η εκδήλωση αυτού του "φαινομένου έλλειψης εναλλακτικής λύσης" και μιας τάσης παραίτησης ή "αδιαφορίας" στις μάζες.

Σ' αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχουν αρκετά δεδομένα, ώστε να εξαχθεί με ασφάλεια το συμπέρασμα πως η κοινωνία στην Τουρκία αποκτά ένα δεξιό πολιτικό προσανατολισμό. Το γεγονός, όμως, που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι η αναπόφευκτη δημιουργία κενών στο πολιτικό σκηνικό.

Αυτά τα κενά εντοπίζονται κυρίως στην αριστερά. Οι παλιοί και νέοι πρωταγωνιστές της σοσιαλδημοκρατίας υπέστησαν μια κατάρρευση σ' αυτές τις εκλογές. Η αναμενόμενη διαδικασία ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας γίνεται αναπόφευκτη μετά από αυτά τα αποτελέσματα, πάντως η δυναμική αυτής της διαδικασίας είναι ακόμη ασαφής. Ούτε το CHP (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα - υπό την ηγεσία του Ντενίζ Μπαϊκάλ, αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή), ούτε το ΥΤΡ (Κόμμα της Νέας Τουρκίας - υπό την ηγεσία του Ισμαΐλ Τζεμ), ούτε το SHP (Σοσιαλδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα) έχουν την ενέργεια που απαιτείται για να προωθήσουν αυτήν τη διαδικασία ανασυγκρότησης.

Η διάλυση της κοινωνικής βάσης του DEHAP έγινε εξαιρετικά προφανής και τα ρεφορμιστικά αριστερά κόμματα υπέστησαν μια απόλυτη πολιτική κατάρρευση.

Σ' αυτό το σκηνικό, η αύξηση των ψήφων υπέρ του ΤΚΡ (Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας) είναι απολύτως σημαντική και πολύτιμη. Το ΚΚ Τουρκίας είναι το μόνο κόμμα που αύξησε τις ψήφους του στην αριστερά.

Πάντως, παρά το γεγονός ότι η αύξηση είναι μικρή, δεν μπορέσαμε να συλλέξουμε δεδομένα, σχετικά με την πολιτική γραμμή της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματος. Είναι δύσκολο να επισημανθεί σε ποιο βαθμό συνέβαλε η οργανωμένη δουλιά σ' αυτήν την αύξηση. Για παράδειγμα, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αύξηση στις ψήφους στις μεγάλες πόλεις, όπου η κομματική οργάνωση είναι ισχυρότερη, είναι μικρότερη από τη συνολική αύξηση των ψήφων (του ΚΚΤ) στην Τουρκία. Το ποσοστό του ΚΚ Τουρκίας στις εκλογές της 3ης Νοέμβρη του 2002 είχε δείξει ότι το κόμμα πήρε περισσότερες ψήφους όπου οι οπαδοί και τα μέλη του κόμματος διεξήγαγαν την εκστρατεία με οργανωμένο τρόπο. Αυτήν τη φορά, πλην εξαιρέσεων, δεν μπορεί να γίνει η ίδια παρατήρηση. Αυτή η κατάσταση καθιστά αδύνατο να συνοψιστεί το εκλογικό αποτέλεσμα του κόμματος ως επιτυχημένο ή αποτυχημένο. Επιπλέον, οι τοπικές δυναμικές στις οποίες στηρίχτηκαν αυτές οι εκλογές και οι συνέπειες ενίσχυσης της διαδικασίας αποπολιτικοποίησης που είχαν αυτές οι εκλογές περιορίζουν τις διαστάσεις οποιασδήποτε ανάλυσης.

Αναμφίβολα, τα κομματικά κεντρικά όργανα θα αξιοποιήσουν τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών και τα δεδομένα που συλλέχτηκαν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, καθώς θα αναδομούν και θα διαμορφώνουν το πρόγραμμα του κόμματος. Αυτή τη στιγμή, μπορεί να λεχθεί ότι το ποσοστό των ψήφων υπέρ του ΚΚ Τουρκίας αυξήθηκε από 0,19% σε 0,30% και ο αριθμός των ψήφων από τις 60 χιλιάδες στις 85 χιλιάδες. Δίνοντας έμφαση σ' αυτήν τη μερική αύξηση, το ΚΚ Τουρκίας αναγνωρίζει ταυτόχρονα το γεγονός ότι είναι αδύνατο να πληρωθούν τα κενά στον πολιτικό χώρο της αριστεράς με αυτόν τον τρόπο, ότι ο χώρος που πρέπει να έχει στόχο το ΚΚ Τουρκίας είναι πολύ μεγαλύτερος.

Τώρα είναι καιρός να μεγεθύνουμε την οργανωτική ισχύ του κόμματος. Είδαμε μια ενίσχυση της επαφής ανάμεσα στο κόμμα και τους υποστηρικτές του το μήνα που αφήσαμε πίσω μας. Τώρα, αυτή η πιθανότητα πρέπει να μεταμορφωθεί σε μια συμπαγή πολιτική δύναμη.

Τώρα είναι καιρός να μεγεθύνουμε την οργανωτική μας ισχύ στην εργατική τάξη. Βασικός παράγοντας που θα εμποδίσει τη διαδικασία "ροής εξόδου" στην πολιτική της αριστεράς θα είναι να φέρουμε την εργατική τάξη στην πολιτική σκηνή διαμέσου του κόμματος. Είναι ο μόνος τρόπος να ολοκληρώσουμε τη μερική επιτυχία που κατάφερε το κόμμα σ' αυτές τις εκλογές.

Τώρα είναι καιρός να προετοιμαστούμε για την Πρωτομαγιά, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τον ιμπεριαλισμό. Το να αντικρούσουμε το ΑΚΡ δεν είναι μόνο δυνατό, αλλά είναι, πολύ περισσότερο, επείγον καθήκον και ευθύνη του κόμματός μας.

Τώρα είναι καιρός να συνεχίσουμε τον αγώνα εναντίον της Συνόδου του ΝΑΤΟ με ανανεωμένη ενέργεια. Καθώς θα κλείνουμε τις πόρτες στο ΝΑΤΟ, θα καταστεί δυνατό να εμποδίσουμε την επιχείρηση περιορισμού της επιρροής της αριστεράς στην πολιτική και την κοινωνία.

Τώρα είναι καιρός να αντισταθούμε στη δικτατορία του κεφαλαίου, που ισχυρίζεται ότι η αριστερά έχει "τελειώσει"».