Με το δικαίωμα της αγάπης, παίρνω κι εγώ θέση δίπλα στον σεμνό σύντροφο και απαντώ στον στιλπνό πετεινό. Σ' αυτές τις εκλογές, ζήσαμε το θρίαμβο της εικόνας. Αλήθεια, ποιος περίμενε ότι ο Νίκος Φώσκολος του Αγνώστου Πολέμου, με τον θρυλικό Βαρτάνη της χούντας, θα έβγαζε εκπρόσωπό του στο Κοινοβούλιο; Η γνωστή Σελήνη της ανεκδιήγητης Λάμψης θα λάμπει ως «φως» στη νέα Βουλή. Αρκούσε ένα μακιγιάζ από τους γνωστούς κοσμικούς κύκλους, για να γίνει η Σελήνη μια λυχνία εκατό κηρίων πάνω από το αμήχανο μέλλον μας.

Σ' αυτό βοήθησε η αποθέωση του λόγου ορισμένων ηθοποιών, που χρόνια τους βλέπω να μιλάνε επί παντός επιστητού, κριτικάροντας το κιτς της καθημερινής ζωής με σοβαροφάνεια. Κιτς, που οι ίδιοι στηρίζουν με τη συμμετοχή τους στα σκουπίδια, που μας τροφοδοτεί καθημερινά η τηλεόραση από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Να σε διακόψω λίγο, μου λέει ο στιλπνός πετεινός, αφού τόσο σε ενοχλούν οι καλλιτέχνες και οι αθλητές που πλησίασαν τον πρωθυπουργό. Για πες μου τώρα, τι έχεις να πεις για τον Χριστόδουλο και το τηλεγράφημα που έστειλε στον πρωθυπουργό, μόλις εκλέχτηκε, λέγοντάς του ότι το θετικό του έργο έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην εκλογική του επιτυχία;

Είδατε πόσο τρυφερός είμαι με την ορθοδοξία, αν και επαναστάτης, στιλπνέ πετεινέ; Αφού, λοιπόν, το ζητούμενο είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό, δίχως ίχνος μνησικακίας, να ρωτήσω γιατί, αλήθεια, στο εορτολόγιο δεν έχω δει ούτε ένα όνομα, ούτε μια συγγνώμη για τους αγίους της Αριστεράς, που, ενώ κατέβαιναν με τη θέλησή τους στον Αδη, στην πιο κρίσιμη στιγμή του έθνους, δε γνώριζαν αυτό το γράμμα που εστάλη από το Αγιο Ορος, στις 13 Απριλίου 1941, «προς την αυτού εξοχότητα τον αρχικαγκελάριον του ενδόξου γερμανικού κράτους κύριον κύριον Αδόλφον Χίτλερ», όπως «αναλάβει υπό την υψηλήν προσωπικήν αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν τον ιερόν τούτον τόπον...» (από το βιβλίο του μοναχού Θεόκλητου Διονυσιάτου, Ο γέροντάς μου Γαβριήλ Διονυσιάτης, εκδ. «Αστήρ», σελ. 89).

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω, και συνήλθα απότομα μέσα στην πραγματικότητα. Δεν υπήρχε δημοσιογράφος - στιλπνός πετεινός, ούτε σιωπηλός σύντροφος. Είχα ξεχαστεί μπροστά σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, κατοχική, ενός αγωνιστή με βαθύ βλέμμα. Συμβαίνει καμιά φορά...