Κάποιοι, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ισχυρίζονται πως φταίνε οι ίδιες οι λέξεις που έχασαν την αξία τους. «Ποιος νοιάζεται για τη δίκαια λύση»; ρωτάνε. «Το ζητούμενο είναι η λύση». Και σε κοιτάζουν έκπληκτοι γιατί εσύ επιμένεις, πως η ζωή δεν έχει κανένα νόημα χωρίς αξίες. Πως το ζήτημα δεν είναι να ζεις, αλλά πώς να ζεις!

Ολο αυτό το λεκτικό σκηνικό, που στήθηκε τις περασμένες μέρες με αφορμή το δημοψήφισμα στην Κύπρο, ήταν πολύ αποκαλυπτικό. Εδειξε το κενό αέρος που υπάρχει σε μυαλά πολιτικών, δημοσιογράφων, αναλυτών, κ.ά. Δε μιλάω για τους πράκτορες, αυτοί τη δουλιά τους κάνουν. Για τους άλλους λέω, τους «αιδήμονες». Λίγοι, έως ελάχιστοι, εκτός βέβαια από σύσσωμο το ΚΚΕ, τόλμησαν να πουν τις σωστές λέξεις. Τις λέξεις που θα απέδιδαν το σωστό νόημα.

Η αγανάκτηση προκύπτει από το λογικό συμπέρασμα πως όλος ετούτος ο κόσμος δεν είναι μόνον που έχασε τη λαλιά του. Οι λέξεις που έφυγαν από την ψυχή και το νου τους πήραν μαζί τους και τα νοήματά τους. Ετσι, όταν μιλούν ετούτοι οι άνθρωποι, μεταδίδουν και την ψυχική φτώχεια τους. Μεταδίδουν την ηττοπάθεια και το συμβιβασμό. Με αποτέλεσμα η ζωή να μεταβάλλεται σε ένα απέραντο σανατόριο γερασμένων. Κανένα χαμόγελο ελπίδας. Μια χορευτική στροφή στον αέρα. Ενα πέταγμα από τη μια κορυφή στην άλλη. Μια ανθρώπινη, δηλαδή, κίνηση!

Ομως τι νόημα έχει όταν σου τρίζουν τα δόντια να κατουριέσαι από το φόβο σου; Δεν είναι πράξη ντροπής να βλέπεις βρεγμένα τα παντελόνια σου; Κανένας από εμάς δε θέλει να πεθάνει. Ομως, και κανένας δε θέλει να ζήσει κατουρημένος. Δεν είμαστε γενναίοι όσοι λέμε «όχι» στις διαταγές. Απλώς, δε μας αρέσει να μας διατάζουν. Γιατί η ντροπή που προκύπτει είναι αβάσταχτος πόνος. Πόνος που δε φεύγει με καμία δικαιολογία. Γιατί στον άνθρωπο δεν του πρέπουν διαταγές..

Τελικά τι προτείνετε; Να σκίσουμε τις διακηρύξεις για τα δικαιώματα του ελεύθερου ανθρώπου; Να ξεχάσουμε τα εκατομμύρια των σκοτωμένων στα διάφορα μέτωπα της ελευθερίας; Η Μαδρίτη, το Στάλινγκραντ, η Σαϊγκόν, η Κούβα... όλες αυτές τις πατρίδες άνθρωποι τις υπερασπίστηκαν. Ανθρωποι που αγαπούσαν τη ζωή. Δεν ήθελαν να αυτοκτονήσουν. Να ζήσουν ήθελαν. Να ζήσουν, όμως σαν άνθρωποι και όχι σαν υποψίες ανθρώπων. Σαν σκιαγμένα σκιουράκια που τρέχουν να κρυφτούν στις κουφάλες των δέντρων!

Να, λοιπόν, που τελείωσε το δημοψήφισμα και η Κύπρος δε βούλιαξε! Να, λοιπόν, που η επόμενη μέρα είναι σαν όλες τις άλλες μέρες. Γεμάτη ευθύνες και υποχρεώσεις. Γεμάτη ελπίδα και χαρά. Γεμάτη παιδιά με πέτρες στα χέρια. Παιδιά που μόλις τελειώσουν με τα τανκ θα τα βάλουν μαζί σας. Γιατί και εσείς, με τη συμπεριφορά σας, τους χαλάτε το παιχνίδι. Τα μεγαλώνετε πριν την ώρα τους!