Η 1η Μάη πρέπει να είναι και είναι μια ξεχωριστή ημέρα για την Εργατική Τάξη και ιδιαίτερα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Μια ετήσια επαναλαμβανόμενη απεργία, όχι εθιμοτυπικού χαρακτήρα, αλλά μια απεργία με μεγάλο πολιτικό και ιστορικό φορτίο.
Πρόκειται για ημέρα μνήμης, απότισης φόρου τιμής στα εκατομμύρια των ανώνυμων και επώνυμων ηρώων της Εργατικής Τάξης, που βασανίστηκαν, πόνεσαν, μάτωσαν, πέθαναν στην ιστορική διαδρομή για να ανοίξει ο δρόμος σε μια καλύτερη ζωή, «για να γυρίσει ο ήλιος» σε ένα πιο φωτεινό μέλλον.
Είναι ταυτόχρονα και κυρίως ημέρα «επιθεώρησης» και ανασύνταξης των δυνάμεων της Εργατικής Τάξης, προβολής της πείρας και των συμπερασμάτων από τους καθημερινούς αγώνες για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων της.
Είναι ημέρα προβολής του ιστορικού ρόλου της Εργατικής Τάξης, της θέσης της ως κύριου παραγωγού του πλούτου. Της νομοτέλειας και αναγκαιότητας να κατακτήσει την πολιτική εξουσία για λογαριασμό του εαυτού της και των συμμάχων της, ώστε τον πλούτο που αυτή παράγει, αυτή να τον απολαμβάνει και όχι οι εκμεταλλευτές της.
Οι κυβερνήσεις της χώρας μας, τα αστικά κόμματα πρόσφεραν στους πολέμους αυτούς και τις επεμβάσεις υπερπολύτιμη βοήθεια για τη διεξαγωγή τους και εξακολουθούν να προσφέρουν. Η στάση τους αυτή έχει να κάνει και επιβάλλεται από τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου και από την ανάγκη αλληλοϋποστήριξης και αλληλεγγύης των καπιταλιστών μεταξύ τους.
Οι δικαιολογίες ότι λόγοι εθνικοί επιβάλλουν κάτι τέτοιο είναι κάλπικες, αποπροσανατολιστικές και ξένες με τα εργατικά συμφέροντα. Πολύ περισσότερο που ούτε ένα από τα εθνικά θέματα (π.χ. Κυπριακό, Αιγαίο) δε στηρίχτηκε από τους λεγόμενους συμμάχους.
Η πείρα των τελευταίων δεκαετιών επίσης επιβεβαιώνει ότι η επίθεση του κεφαλαίου έχει γενικευμένα χαρακτηριστικά και στοχεύει στην ιδεολογική σύγχυση και χειραγώγηση, στον οργανωτικό έλεγχο και την αποδυνάμωση του εργατικού λαϊκού κινήματος, στο συμβιβασμό, στην ενσωμάτωση και την εξαγορά. Αγκαλιάζει το σύνολο των παραγόντων που επιδρούν στη ζωή και την κατάσταση της Εργατικής Τάξης.
Ο γιορτασμός της 1ης Μάη δεν μπορεί συνεπώς παρά να έχει ως κύρια και βασικά του στοιχεία: α) Την καταδίκη του ιμπεριαλισμού, την έκφραση αλληλεγγύης, συμπαράστασης και κοινής δράσης με τους δοκιμαζόμενους λαούς, β) τη διεκδίκηση στόχων πάλης και αιτημάτων που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες, στις δυνατότητες και τον παραγόμενο πλούτο, και γ) την υπεράσπιση των κατακτήσεων και δικαιωμάτων από την επίθεση του κεφαλαίου.
Επίθεση που θα συνεχιστεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση μετά τη διεύρυνση της ΕΕ με 15 νέες χώρες. Η διεύρυνση μπορεί να απάντησε στην ανάγκη εξασφάλισης «ζωτικού» χώρου για τις πολυεθνικές της Ευρώπης, σε καμία περίπτωση όμως, όπως επιβεβαιώθηκε ήδη (π.χ. Σύνοδος Βρυξελλών - Ευρωσύνταγμα), δε συνιστά εξασφάλιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων της Ευρώπης.
Η Ευρώπη των «25» θα είναι μια πιο στρατιωτικοποιημένη, αστυνομοκρατούμενη ιμπεριαλιστική ένωση, πιο αντιδραστική, πιο εχθρική για τους λαούς της και τους άλλους λαούς, στο πλάι (και άλλοτε σε αντιπαράθεση όταν τα συμφέροντά της το επιβάλλουν) του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», δηλαδή οι βαθιές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις προωθήθηκαν από παγκόσμιους οργανισμούς, ΔΝΤ, ΠΟΕ, Ευρωπαϊκή Ενωση, εθνικές κυβερνήσεις, με την πλήρη συμφωνία και βοήθεια της Ομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στη χώρα μας και αρκετών ακόμα συνδικαλιστικών οργανώσεων όπου κυριαρχεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
Οι κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, με ευθύνη των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβαση», αποτελούν ιμάντες χειραγώγησης του εργατικού λαϊκού κινήματος και φορείς υλοποίησης της εργοδοτικής και κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι συνεπώς επιβεβλημένο ο γιορτασμός της 1ης Μάη να αναδείξει την ανάγκη ρήξης και σύγκρουσης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, με τη γραμμή συμβιβασμού, υποταγής και ενσωμάτωσης.
Εχει ήδη επιβεβαιωθεί ότι η ανάπτυξη και πολύ περισσότερο η αποτελεσματικότητα των αγώνων της Εργατικής Τάξης στη χώρα μας και στην Ευρώπη συνδέονται με την ύπαρξη και την ενίσχυση της ταξικής γραμμής στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Αποδέχονται το κεφάλαιο, το καπιταλιστικό υπερκέρδος ως κινητήριο μοχλό και μονόδρομο της οικονομικής και γενικότερης ανάπτυξης. Απορρίπτουν και αρνούνται το ρόλο και την ιστορική αποστολή της Εργατικής Τάξης.
Αρνούνται να υιοθετήσουν ένα πλαίσιο διεκδικήσεων και αιτημάτων που να ανταποκρίνεται στις σημερινές δυνατότητες και ανάγκες της Εργατικής Τάξης και να εναντιώνεται στη συνολική πολιτική του δικομματισμού και της ΕΕ.
Αποδέχονται το ΝΑΤΟ, την ΕΕ , τη στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τις λεγόμενες «ειρηνευτικές αποστολές» των ελληνικών δυνάμεων κατοχής.
Περιθώρια για ένα γιορτασμό που θα συμβάλλει στην παραπέρα σύγχυση, αποπροσανατολισμό, ιδεολογικό και οργανωτικό εκφυλισμό του κινήματος, σε συνδυασμό με την άμβλυνση των ευθυνών του ιμπεριαλισμού ή μέρους του (Ευρωπαϊκή Ενωση), του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που διακυβέρνησαν, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού δεν υπάρχουν.
Το ΠΑΜΕ, που η δημιουργία του υπήρξε πολύτιμη προσφορά στην Εργατική Τάξη της πατρίδας μας και για την ενίσχυση του ταξικού πόλου στην Ευρώπη, που η παρουσία και η δράση του επιβεβαίωσαν τον αναντικατάστατο και πολύτιμο ρόλο του, με το πλαίσιό του και τις οργανωτικές του πρωτοβουλίες καθόρισε το πλαίσιο για έναν αγωνιστικό ταξικό γιορτασμό της 1ης Μάη 2004.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι Κνίτες και οι Κνίτισσες πρέπει, χωρίς να χαθεί ώρα, να συμβάλουν στην καλύτερη υλοποίηση των στόχων του ΠΑΜΕ.