Επιμηκύνεται το χρονικό διάστημα για το οποίο ένας εργαζόμενος μπορεί να διεκδικήσει τόκους υπερημερίας για απασχόληση τις Κυριακές και για υπερωρίες, τις οποίες αρνείται να καταβάλει ο εργοδότης, σύμφωνα με απόφαση του Αρείου Πάγου.

Σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα και την ισχύουσα νομοθεσία για επιδόματα δώρων εορτών Χριστουγέννων, Πάσχα και τις αποδοχές και επίδομα θερινής άδειας, υπάρχει καθορισμένη ημέρα καταβολής τους (31η Δεκεμβρίου και 30ή Απριλίου). Σε περίπτωση που ο εργοδότης δεν τα καταβάλλει σ' αυτές τις προθεσμίες καθίσταται υπερήμερος και οφείλει τόκους υπερημερίας.

Η απόφαση του Αρείου Πάγου επαναλαμβάνει την παλαιότερη νομολογία ότι δεν περιλαμβάνονται στην έννοια του μισθού οι παράνομες υπερωρίες, η παράνομη εργασία τις Κυριακές και η παράνομη εργασία κατά τις ημέρες ανάπαυσης των εργαζομένων και γι' αυτό το λόγο θα πρέπει να καταβάλλεται προσαύξηση ίση με το 100% του καταβαλλόμενου ωρομισθίου.

Ο Αρειος Πάγος έκρινε ότι για τα χρέη που δεν απορρέουν από νόμιμη παροχή εργασίας (δηλαδή οι οφειλές των εργοδοτών από παράνομη απασχόληση των εργαζομένων) δεν ορίζεται από τη νομοθεσία. Οι δε τόκοι γι' αυτά τα εργοδοτικά χρέη αρχίζουν από την επίδοση της αγωγής των εργαζομένων ή την «προηγηθείσα όχληση» (εξώδικο, κ.ά.).

Τώρα το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι ο εργοδότης, ο οποίος απασχολεί εργαζόμενο σε παράνομη υπερωριακή εργασία και αργίες μπορεί να καταστεί υπερήμερος από την ημέρα αποδοχής της παράνομης απασχόλησης και όχι από τότε που στάλθηκε το εξώδικο.

Ωστόσο, ο εργαζόμενος θα πρέπει να αποδείξει τον παράνομο χαρακτήρα τής εν λόγω εργασίας και πως ο εργοδότης είχε συνείδηση ότι απαγορεύεται η παράνομη υπερωρία. Δηλαδή, την ευθύνη για το συνειδητό ή μη του εργοδότη πρέπει να το αποδείξει ο εργαζόμενος, έτσι ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τόκους υπερημερίας από την ημέρα τέλεσης της παράνομης απασχόλησής του και όχι όπως προβλέπει η νομοθεσία από την κατάθεση της αγωγής ή του εξώδικου.