Το φάντασμα του Μακάρθι ξανάρθε στο προσκήνιο. Το έφερε ο μεγαλύτερος τρομοκράτης του πλανήτη, οι ΗΠΑ, με το άλλοθι της αντιτρομοκρατικής υστερίας που οι ίδιες συντηρούν και χρησιμοποιούν για τους σκοπούς τους. Τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στην κατ' ευφημισμό χώρα της «ελευθερίας» σκιαγραφεί ο διάσημος Βρετανός τραγουδιστής Ελτον Τζον, σε συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό «Interview»: «Ο φόβος που κρατά τα στόματα των καλλιτεχνών κλειστά θυμίζει τον μακαρθισμό της δεκαετίας του 1950... Οι Αμερικανοί καλλιτέχνες αποφεύγουν να ταχθούν κατά του πολέμου στο Ιράκ, επειδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ εφαρμόζει τακτικές τραμπουκισμού για να καταστείλει την ελευθερία της έκφρασης... Υπάρχει μια θανάσιμη ατμόσφαιρα φόβου στην Αμερική αυτή τη στιγμή. Ολοι φοβούνται για τις καριέρες τους».

Λέει μάλιστα πως «υπήρχε μια περίοδος πριν από περίπου ένα χρόνο που δεν μπορούσες να πεις ούτε λέξη για οτιδήποτε σε αυτή τη χώρα, λόγω του φόβου ότι η καριέρα σου θα καταρριφθεί από ανθρώπους που θα υποστήριζαν ότι είσαι μη Αμερικανός». Και υπενθυμίζει πως «η κατάσταση ήταν διαφορετική τη δεκαετία του 1960, όταν οι μουσικοί μπορούσαν άφοβα να περνούν πολιτικά μηνύματα. Ανθρωποι σαν τον Μπομπ Ντίλαν, τη Νίνα Σιμόν, τους Μπιτλς και τον Πιτ Σίγκερ συνεχώς έγραφαν και μιλούσαν για ό,τι συνέβαινε. Αυτό δε συμβαίνει σήμερα. Από φέτος την άνοιξη, δεν έχουν υπάρξει καθόλου αντιπολεμικές συναυλίες ή αντιπολεμικά τραγούδια».

Η ιστορία μας έχει διδάξει πως ο μακαρθισμός επιστρέφει όποτε κρίνεται αυτό αναγκαίο από τους εγκεφάλους της υπερδύναμης. Μάλιστα, από κάποιους χώρους, όπως το Χόλιγουντ, ουδέποτε έφυγε. Ομως η λογοκρισία και το «κυνήγι μαγισσών» έφτασαν στο απόγειό τους αμέσως μετά την καταστροφή στους δίδυμους πύργους. Ας θυμηθούμε τη μαύρη λίστα με τραγούδια που δεν έπρεπε να παίζονται, που εξέδωσε το «Clear Channel», ένα από τα μεγαλύτερα ραδιοφωνικά δίκτυα στον κόσμο. Ανάμεσά τους το «Imagine» του Λένον, το «Stairway To Heaven» των «Led Zeppelin», ο «Υπέροχος κόσμος» του Louis Armstrong... Ο «υπέροχος» κόσμος της ιμπεριαλιστικής αμερικανικής πολιτικής απαιτεί τη φίμωση της διανόησης, των καλλιτεχνών. Και αυτό το κάνει με διάφορους τρόπους. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που επιμένουν ν' αντιστέκονται...