Το σχέδιο εκποίησης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων που έχει εκπονήσει η εταιρία «Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ» αποκαλύπτει σήμερα ο «Ρ». Ενα σχέδιο που, σύμφωνα με το νομοσχέδιο το οποίο κατέθεσε πρόσφατα στη Βουλή η κυβέρνηση μπορεί να υλοποιηθεί άμεσα, αφού δίνεται πλέον η δυνατότητα με συνοπτικές διαδικασίες να προχωρήσει στην παραχώρηση των εγκαταστάσεων σε επιχειρηματικούς ομίλους.

Το συγκεκριμένο σχέδιο (που εκπονήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και αναμένεται να υλοποιηθεί, στα βασικά του σημεία, από τη σημερινή) χρησιμοποιεί ως βασικό πρόσχημα τη μείωση των δαπανών συντήρησης και λειτουργίας των εγκαταστάσεων μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και έτσι προτείνει «την προσθήκη στις αθλητικές εγκαταστάσεις νέων χρήσεων εμπορικού χαρακτήρα (εμπορίου, αναψυχής και τουρισμού, κυρίως)», προκειμένου να υπάρξει «μια άλλη δυνατότητα αύξησης των ιδίων εσόδων».

Ακόμα, προτείνει - και μάλιστα αναφέρει ότι κάτι τέτοιο πρέπει να επιδιωχτεί - «η διεύρυνση προς μη αθλητικές χρήσεις των εγκαταστάσεων» και ότι επίσης «πρέπει να επιδιωχτεί η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διαχείριση των εγκαταστάσεων». Μάλιστα, για ορισμένες εγκαταστάσεις προτείνονται προγράμματα real estate, δηλαδή κατασκευή και πώληση κατοικιών σε αυτές τις περιοχές.

Ετσι, οι εγκαταστάσεις που - όπως όλα δείχνουν - μπορούν να βγουν στο «σφυρί» είναι εκείνες στο Ελληνικό, στο Φάληρο, στην παραλία του Αγίου Κοσμά, στο Σχινιά, στα Ανω Λιόσια, στο Γαλάτσι, στη Νίκαια, στο Μαρκόπουλο, στο Γουδί αλλά και το Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο στο Μαρούσι, το Κέντρο Τύπου και το Κέντρο Ραδιοτηλεόρασης και τα ποδοσφαιρικά γήπεδα του Καυτατζόγλειου στη Θεσσαλονίκη, του Ηρακλείου, της Πάτρας και του Βόλου. Γήπεδα και εγκαταστάσεις που όπως όλα δείχνουν μπορούν να βγουν «στο σφυρί». Και να σκεφτεί κανείς ότι οι εγκαταστάσεις αυτές όχι μόνο κατασκευάστηκαν εξ ολοκλήρου με χρήματα του ελληνικού λαού, αλλά ο λογαριασμός δε θα έχει καν εξοφληθεί ακόμα κι όταν το μεγάλο κεφάλαιο θα τις «αξιοποιεί» εμπορικά.

Στο σχέδιο αναφέρεται η στρατηγική που πρέπει να ακολουθηθεί μέσω της κατασκευής ακινήτων. Η διατύπωση είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική των προθέσεων:

«Οι νέες εγκαταστάσεις πρέπει, όπου και στο μέτρο που αυτό είναι δυνατόν, να αντιμετωπιστούν με όρους διαχείρισης ακινήτων (real estate). Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει από κατάλληλους φορείς δημόσιου ενδιαφέροντος, όπως τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα (ΕΤΑ) ή τα Ολυμπιακά Ακίνητα ή ad hoc νομικά πρόσωπα ανάλογα προς αυτά που έχουν σήμερα την ευθύνη του ΣΕΦ και του ΟΑΚΑ. Ενα προφανές περαιτέρω βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στη διαχείριση των εγκαταστάσεων. Κάτι τέτοιο θα μηδενίσει το δημοσιονομικό κόστος της διαχείρισης των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων, πιθανώς θα καλύψει και το κόστος της απόσβεσης, και ενδεχομένως θα δημιουργήσει πρόσθετους πόρους για τη στήριξη της λειτουργίας των εγκαταστάσεων στις οποίες δεν είναι δυνατό ή σκόπιμο να υπάρξει ανάλογη τακτική.

Η συμμετοχή αυτή μπορεί να πάρει διάφορες μορφές όπως:

• Μερική παραχώρηση της μη αθλητικής χρήσης της εγκατάστασης σε ιδιωτικό φορέα είτε με μακροχρόνια μίσθωση ή κατά περίπτωση.
• Δημιουργία νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου με μεικτή συμμετοχή, δημόσια (Ολυμπιακά Ακίνητα, Δήμος, Αθλητική Ομοσπονδία) και ιδιωτική.

Στο πλαίσιο της επιδίωξης μείωσης του δημοσιονομικού κόστους, μια πρώτη δυνατότητα είναι η επιδίωξη απόκτησης ιδίων εσόδων μεγαλύτερων από αυτά στα οποία οδηγούσε το «προολυμπιακό μοντέλο». Οσον αφορά στις αθλητικές εγκαταστάσεις συνήθους τύπου (δηλαδή με μορφή κλειστού γυμναστηρίου ή ανοιχτού γηπέδου με κερκίδες), υπάρχουν γενικά περιθώρια αύξησης των ιδίων εσόδων στο βαθμό που αυτό προολυμπιακά δεν αποτελούσε συστηματική επιδίωξη. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει, αφενός με την πιο ορθολογική χρέωση της χρήσης των εγκαταστάσεων για αθλητικές δραστηριότητες (από συλλόγους και ομοσπονδίες), και αφ' ετέρου με την επιδίωξη προσέλκυσης περισσότερων μη αθλητικών εκδηλώσεων για τις οποίες προσφέρονται οι αθλητικές κτιριακές εγκαταστάσεις και οι υπαίθριοι χώροι τους με ταυτόχρονη επίσης πιο ορθολογική τιμολόγηση».