Στη λογική του... «μονά χάνεις - ζυγά κερδίζω», λειτουργούν οι τράπεζες στην Ελλάδα, όπως βεβαιώνει και η περιπέτεια της επίμαχης ρύθμισης για τα «πανωτόκια». Με βασικό κριτήριο τη μεγιστοποίηση των κερδών τους, οι τραπεζίτες καταληστεύουν - με τις ευλογίες των κυβερνώντων - τόσο τους μικροκαταθέτες όσο και όσους καλύπτουν στοιχειώδεις ανάγκες τους μέσω τραπεζικού δανεισμού.

Αξιοποιώντας στο έπακρο την απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος οι τράπεζες, δεν περιορίστηκαν στις χρεώσεις υψηλών επιτοκίων για προσωπικά ή καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες (πάνω από 10%). Ούτε στα μηδενικά ή και κάτω από τον πληθωρισμό επιτόκια για τις λαϊκές αποταμιεύσεις. «Μεθυσμένες», από την τρελή κούρσα ανόδου των κερδών τους, προχώρησαν στην επιβολή διάφορων «καπέλων» και προμηθειών στους πελάτες τους, μέχρι του σημείου να χρεώνουν... «φύλακτρα» για μικροποσά καταθέσεων.

Ετσι δικαιολογείται και η προκλητική αύξηση των κερδών τους τα τελευταία χρόνια. Οι 5 μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι υπερτριπλασίασαν τα κέρδη τους στην τελευταία εφταετία (από 427 εκατ. ευρώ το 1996, ξεπέρασαν πέρσι τα 1.100 εκατ. ευρώ), ενώ στο πρώτο εξάμηνο του 2004 αυξάνονταν με ρυθμό κοντά στο 30%!