Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί και ειπωθεί τελευταία για το τραμ. Η στήλη προτιμά να σταθεί στην εικόνα των πρώτων ημερών της κυκλοφορίας του. Μια εικόνα, κάθε άλλο παρά ελκυστική, αφού οδηγεί όποιον το προτιμήσει, να μην το ξαναδοκιμάσει. Δεν είναι μόνον οι ουρές στα λιγοστά εκδοτήρια των εισιτηρίων. Ούτε το γεγονός, πως αρκετές φορές, όταν φθάνεις στο γκισέ έχουν... τελειώσει τα εισιτήρια, ενώ και τα αυτόματα μηχανήματα δε λειτουργούν - μάλλον, για τον ίδιο λόγο. Ούτε, ακόμη, πως στις ώρες αιχμής, το στοίβαγμα των επιβατών είναι απερίγραπτο, ενώ πολλές φορές η αναμονή στις στάσεις ξεπερνά τα 15 λεπτά. Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται, κυρίως, στις πολύ μικρές ταχύτητες του νέου μέσου. Οταν ο όποιος επιβάτης κάνει τουλάχιστον μισή ώρα, για να φθάσει από το Σύνταγμα στη Νέα Σμύρνη ή μιάμιση περίπου ώρα για να κάνει όλη τη διαδρομή, ενώ, μονίμως πλανάται ο κίνδυνος του μπλοκαρίσματος, από το όποιο εμπόδιο βρεθεί πάνω στις ράγες, τότε το μέλλον του τραμ μόνον ευοίωνο δεν προοιωνίζεται. Και μπορεί, βέβαια, οι αρμόδιοι, να παρουσιάζουν όλα τα παραπάνω, ως προβλήματα προσαρμογής της πρώτης περιόδου, αλλά υπάρχει και η παροιμία, που λέει, η καλή (ή η κακή) μέρα από το πρωί φαίνεται...