Η λεγόμενη «κρατική υψηλή πολιτική», είναι «άτιμο πράγμα». Δεν περιορίζεται στα επίσημα οφίτσια, ούτε στα κυβερνητικά μέγαρα. Μπορεί να χωθεί παντού. Ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη. Οπως, π.χ. ακόμη και σε μια σκακιέρα... Εάν μάλιστα μπλεχτείς στα γρανάζια της, είτε γιατί αποφάσισες να σηκώσεις κεφάλι, είτε επειδή το «έφεραν οι συγκυρίες», δύσκολα θα μπορέσεις μόνος να κάνεις «ματ» στον αντίπαλο. Ιδιαίτερα, εάν αποφασίσεις να δώσεις τη μάχη σαν ένας περιπλανώμενος Δον Κιχώτης...

Βλέπεις, σ' αυτή τη σκακιέρα, απαιτούνται πολύ περισσότερα απ' τις θαυμαστές κινήσεις ενός εμπνευσμένου δεξιοτέχνη πάνω στο ασπρόμαυρο ταμπλό... Ισως, γιατί στη σκακιέρα της πραγματικής ζωής, επικρατούν πολλαπλοί κώδικες «κανονισμών». Πολλαπλά ταμπλό αντιπαραθέσεων και κωδίκων σημειωτικής, που ενίοτε μοιάζουν μπερδεμένοι στα δίκτυα μιας υποκριτικής ταξικής νομολογίας που «οφείλει» να (εξ)υπηρετεί το σύστημα.

Ενδεχομένως τέτοιες σκέψεις να περνάνε απ' το γοργόστροφο μυαλό του αλλοτινού παγκόσμιου πρωταθλητή στο σκάκι, του 64χρονου Αμερικανού, Μπόμπι Φίσερ. Που απ' τα μέσα Ιούλη συνελήφθη και κρατείται απ' τις αρχές του αεροδρομίου Ναρίτα στο Τόκιο επειδή, λένε, ταξίδευε με άκυρο αμερικανικό διαβατήριο. Προ ημερών έκανε προσφυγή κατά της κράτησής του και αίτηση για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου στην Ιαπωνία, μιας που απειλείται με απέλαση στις ΗΠΑ και δέκα χρόνια φυλάκιση! Γιατί; Επειδή ο (από καιρό) δριμύς επικριτής της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ και του σιωνισμού, έσπασε πριν δώδεκα χρόνια το εμπάργκο κατά της Γιουγκοσλαβίας, για να παίξει μία παρτίδα με τον «αιώνιο αντίπαλό» του, Μπόρις Σπάσκι. Τον άνθρωπο που ο Μπόμπι Φίσερ νίκησε πρώτη φορά το 1972 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σκακιού στην Ισλανδία, δίνοντας τροφή στα προπαγανδιστικά μηχανάκια της τάχα «ελεύθερης» Αμερικής έναντι της ΕΣΣΔ...

Ο Μπόμπι Φίσερ έδωσε έκτοτε πολλούς αγώνες. Θεωρήθηκε απ' τους πιο ιδιόρρυθμους παγκόσμιους πρωταθλητές, γι' αυτό και χάθηκε απ' το στερέωμα της ασπρόμαυρης σκακιέρας. Σήμερα, μοιάζει να ασφυκτιά απ' το βάρος της υποκρισίας της εξουσίας της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης. Που αποφάσισε να τον τιμωρήσει όχι επειδή κάποτε την αμφισβήτησε, αλλά διότι συνεχίζει να την αμφισβητεί. Αλλωστε, όλα τα ρεπορτάζ των διεθνών δικτύων χειραγώγησης της κοινής γνώμης, που αναφέρονται στην περιπέτειά του, δεν παραλείπουν να υπενθυμίζουν - εν είδει λοιδορίας... - πως «πρόκειται για έναν άνθρωπο που χαρακτήρισε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη χαρμόσυνη είδηση».