Η «πλουραλιστική» αυτή ομοφωνία εξυπηρετούσε ένα και μόνο στόχο. Να κάμψει τις εργατικές αντιδράσεις, να εξουδετερώσει τις αντιστάσεις των εργαζομένων, απέναντι σε ένα νόμο που περιέκοπτε ασφαλιστικά δικαιώματα, μείωνε τις συντάξεις και αύξανε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ενώ όσον αφορά στο χρηματοδοτικό «πέρναγε θηλιά» στο μεγαλύτερο ασφαλιστικό οργανισμό, το ΙΚΑ.

Ολοι τους γνώριζαν πολύ καλά ότι όχι μόνο δεν είχαν «λύσει» το ασφαλιστικό, αλλά και πως μια σειρά θέματα από αυτά που νομοθετούνταν θ' αντιμετωπίζονταν σε βάθος χρόνου. Κυριότερα απ' αυτά η ένταξη των ειδικών ταμείων ΔΕΚΟ και τραπεζών στο ΙΚΑ, η ίδρυση επαγγελματικών ταμείων, τα επικουρικά κλπ. Και πάντα βέβαια σε βάρος των εργαζομένων.

Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν «έκλεισε» ή «άνοιξε» το ασφαλιστικό. Γιατί απλούστατα τα θέματα της κοινωνικής ασφάλισης δεν μπορούν να «κλείσουν» ποτέ. Οπως δεν κλείνουν ποτέ τα θέματα των εργασιακών σχέσεων, τα προβλήματα των μισθών κλπ. Το θέμα δεν είναι αν το ανοίγει ο ΣΕΒ ή η κυβέρνηση. Το μέγα ερώτημα που πρέπει πάντα να απαντιέται είναι προς ποια κατεύθυνση «ανοίγει» το ασφαλιστικό; Ανοίγει με σκοπό να περιφρουρηθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, «ανοίγει» προς όφελός τους ή σε βάρος τους;

Αλλωστε, επιβεβαίωση των παραπάνω αποτελεί και το γεγονός ότι η κοινωνική ασφάλιση είναι μόνιμα στην ατζέντα της Κομισιόν. Δεν υπάρχει σύνοδο κορυφής, σύνοδος των υπουργών Απασχόλησης που το ασφαλιστικό να μην μπει στο μικροσκόπιο. Και είναι μέγιστη υποκρισία εκείνων των πολιτικών δυνάμεων, εκείνων των ηγεσιών στα συνδικάτα που ισχυρίζονται ότι το ασφαλιστικό «έχει λυθεί». Που δήθεν καμώνονται ότι όλα «βαίνουν καλώς»... Εφαρμόστε την υπάρχουσα νομοθεσία.

Θέση που σημαίνει - στην καλύτερη περίπτωση - διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος. Συνέχεια δηλαδή μιας πολιτικής που έχει οδηγήσει το 33,9% των συνταξιούχων να λαμβάνουν σήμερα σύνταξη μέχρι 400 ευρώ και τρεις στους τέσσερις συνταξιούχους να έχουν σύνταξη μέχρι 600 ευρώ.

Αντίθετα, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα το ασφαλιστικό είναι πάντα ένα ανοιχτό μέτωπο. Είναι και παραμένει ένα βασικό πεδίο της ταξικής πάλης. Είναι ένα πεδίο αγώνων πάνω στο οποίο διεκδικεί ουσιαστικές αλλαγές προς όφελος των εργαζομένων. Το ταξικό κίνημα, οι κομμουνιστές δε συμβιβάζονται με τη σημερινή τάξη πραγμάτων, που έχει επιβληθεί στην κοινωνική ασφάλιση από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Απέναντι στους στόχους της εργοδοσίας να πετάξει από πάνω της τα «βάρη» της κοινωνικής ασφάλισης. Στις επιδιώξεις της ΕΕ να παρατείνει τον εργάσιμο βίο και να αυξήσει τα χρόνια εργασίας για συνταξιοδότηση, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα προβάλλει τους δικούς του στόχους. Παλεύει για μείωση του χρόνου συνταξιοδότησης στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, σύνταξη ανεξαρτήτως ηλικίας στα 30 χρόνια εργασίας. Σύνταξη στο 80% του μισθού, για να σταθούμε μόνο σε μια πλευρά του ασφαλιστικού. Παλεύει και διεκδικεί, εντέλει, ένα αποκλειστικά Δημόσιο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης σε υγεία - συνταξιοδότηση - πρόνοια, που να καλύπτει πλήρως τις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Η νέα πρόκληση από τον ΣΕΒ επιβεβαιώνει με τον τρόπο της το αξίωμα ότι όπως η άρχουσα τάξη μένει στοχοπροσηλωμένη στη στρατηγική της, έτσι και οι εργαζόμενοι χρειάζεται να έχουν καθαρή τη δική τους στρατηγική, τους δικούς τους στόχους. Δηλαδή, την υπεράσπιση, αλλά και διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που θα υπηρετεί τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες τους.