Χρόνια τώρα η προπαγάνδα των απολογητών της ΕΕ εστιάζεται ειδικά στις αγροτικές επιδοτήσεις και στη «ζωτικής σημασίας στήριξη του εισοδήματος των Ελλήνων αγροτών, χωρίς την οποία δε θα υπήρχε ελληνική γεωργία». Ομως, μια πολύ πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΕ, αποκαλύπτει πόση σχέση έχουν παρόμοιοι ισχυρισμοί με την πραγματικότητα. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 20-22% του πληθυσμού της χώρας μας, ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, ποσοστό το οποίο είναι μεταξύ των υψηλότερων στην ΕΕ(Μόνο η Ιρλανδία, η χώρα του λεγόμενου οικονομικού θαύματος, μας προσπερνάει σε αυτόν το δείκτη). Στον αγροτικό τομέα, το αντίστοιχο ποσοστό φτώχειας, φτάνει στο 34,9%. Είναι χαρακτηριστικό, σύμφωνα με την έρευνα, ότι τα αγροτικά νοικοκυριά περιλαμβάνουν το υψηλότερο ποσοστό φτωχών απ' όλες τις άλλες κατηγορίες ακόμη και από την κατηγορία των ανέργων. Επιπλέον αναφέρεται ότι «η παραδοσιακή ΚΑΠ δεν εμπόδισε την κοινωνική αναδιάρθρωση συντηρώντας τεχνητά ένα διογκωμένο αγροτικό τομέα, όπως έχει κατηγορηθεί: τα αγροτικά νοικοκυριά έχουν μειωθεί σχεδόν στο ήμισυ σε σχέση με το 1982» και λίγο πιο κάτω: «Οι αλλαγές που έγιναν στην ΚΑΠ μετά το 1992 δε φαίνεται να λειτούργησαν προς προοδευτικότερη κατεύθυνση. Αντίθετα τα φτωχότερα νοικοκυριά περιθωριοποιήθηκαν και η ανισότητα εντός των αγροτικών νοικοκυριών μεγάλωσε». Φυσικά, η μελέτη και οι αναλύσεις που συνοδεύουν τη δημοσίευσή της στις οικονομικές εφημερίδες, τονίζουν με έμφαση ότι εάν δεν υπήρχαν οι κοινοτικές επιδοτήσεις και οι εξισωτικές αποζημιώσεις, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.

Αυτό που δεν πρόκειται να διαβάσει κανείς σε τέτοιες μελέτες, είναι οι τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. Δυνατότητες οι οποίες στραγγαλίζονται μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια της ΚΑΠ, με τις ποσοστώσεις, τα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, την αγρανάπαυση, την απουσία επενδύσεων που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα των αγροτικών νοικοκυριών κλπ.

Αυτές οι δυνατότητες είναι δουλιά του αγροτικού αλλά και ολόκληρου του λαϊκού κινήματος να αναδειχτούν. Να διεκδικηθούν λύσεις ενάντια στις επιλογές της ΕΕ και των μονοπωλίων των τροφίμων. Συνολικά μια άλλη αγροτική πολιτική. Γιατί η ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας δεν έχει σχέση μόνο με τη στήριξη και την εξασφάλιση του εισοδήματος των αγροτών. Συνδέεται με τη διατροφή του λαού. Με την εξασφάλιση ποιοτικής και φτηνής τροφής και την προστασία ολόκληρης της κοινωνίας από όλα τα προβλήματα (διοξίνες, τρελές αγελάδες κλπ) που γεννά η υποταγή της αγροτικής παραγωγής, στο κυνήγι του κέρδους μιας χούφτας πολυεθνικών.