Σοβαρότατη παρέμβαση σε βάρος χιλιάδων συμβασιούχων και του δικαιώματός τους στη δουλιά αποκαλύπτεται από έγγραφο με τον όρο «εμπιστευτικό» του πρώην προέδρου του Αρείου Πάγου Στ. Ματθία, προς τους «Διευθύνοντες τα Πρωτοδικεία του Κράτους» και τους «Διευθύνοντες τα Ειρηνοδικεία του Κράτους» και με το οποίο καλούνται δικαστές σε συμμόρφωση, μετά την έκδοση δικαστικών αποφάσεων που δικαίωναν εργαζόμενους.

Συγκεκριμένα, στο έγγραφο με ημερομηνία 28 Απρίλη 1999 και αριθμό πρωτοκόλλου 216, ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου μεταξύ άλλων ξεκαθαρίζει ότι «κατά τη σαφή έννοια του άρθρου αυτού όσοι έχουν προσληφθεί ως εποχικοί ή για την κάλυψη περιοδικών ή πρόσκαιρων αναγκών του δημοσίου και των νομικών προσώπων, που αναφέρονται στο άρθρο 14 παρ. 1 του ίδιου νόμου, τελούν υπό καθεστώς σύμβασης αυστηρώς ορισμένου χρόνου, η οποία λήγει με την πάροδο του χρόνου αυτού. Το άρθρο 8 παρ. 3 του ν.2112/1920 δεν έχει πεδίο εφαρμογής, δεδομένου ότι η ίδια η διάταξη του άρθρου 21 του ν. 2190/94 προβλέπει και επιτάσσει ότι η σύμβαση είναι ορισμένου χρόνου, άρα δεν μπορεί να νοηθεί "καταστρατήγηση"».

Σημειώνει επίσης ότι «ενίοτε μάλιστα αποδίδεται σε συγκεκριμένους (κατονομαζόμενους) δικαστές βαρύτατη αμέλεια, αδιαφορία, ακόμη και αθέμιτες συνεννοήσεις και πειθαρχικές ευθύνες». Καλεί δε το Συμβούλιο Επιθεώρησης «να εξεταστεί, βάσει και των αποφάσεων που συνδιαβιβάζονται, αν ανακύπτουν για συγκεκριμένους δικαστές πειθαρχικές ευθύνες...».

Το έγγραφο τεκμηριώνει αυτό που «ο κόσμος το 'χει τούμπανο» για την ταξικότητα της «αδέκαστης» δικαιοσύνης. Ωστόσο, ερωτηματικά προκύπτουν και για τον βουλευτή Αλ. Αλαβάνο και για τον ευρωβουλευτή Δ. Παπαδημούλη του ΣΥΝ, οι οποίοι με ερωτήσεις τους ορθώς μεν επικαλούνται το παραπάνω σοβαρό έγγραφο, αλλά την ίδια στιγμή περιορίζουν το όλο θέμα στην «κακή» δικαιοσύνη, η οποία υποτίθεται πως αυτή είναι που φταίει για τη μη εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας 99/70. Μια οδηγία που ξεκάθαρα ορίζει την παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, ενώ τα στελέχη του ΣΥΝ την παρουσιάζουν σαν οδηγία σωτηρίας των συμβασιούχων. Και ταυτόχρονα «τηρούν σιγήν ιχθύος» στο πάγιο αίτημα για μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων χωρίς όρους και προϋποθέσεις, για πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Γεγονός που προσδίδει στις ερωτήσεις περισσότερο χαρακτήρα μικροκομματικής παρέμβασης, παρά υποστήριξης ενός αγώνα.