Ποτέ στη ζωή μου δεν κατόρθωσα να διατηρήσω πάνω από ένα χρόνο μια γαρδένια. Πανέμορφο, ευαίσθητο μα αλλοπρόσαλλο φυτό είναι. Πότε ανθούσε και πότε μου λιποθυμούσε. Κάποτε πέθαινε στα αλήθεια, είναι αλήθεια. Στο τέλος κουράστηκα και οργίστηκα. Ορκίστηκα να μην ασχοληθώ στο μέλλον ποτέ πια με αυτήν την ιδιότροπη καλλονή. Ποτέ μη λες ποτέ. Πριν από τρία χρόνια μια πολλά υποσχόμενη γαρδένια εγκαταστάθηκε στο μπαλκόνι μου. Δώρο ήταν. Την κοίταξα με θαυμασμό αλλά και με περίλυπο ύφος. Το πολύ - πολύ, σκέφτηκα, να αντέξει μερικούς μήνες και έπειτα φτου και από την αρχή. Ομως, να που περνούσαν οι μήνες, έκλεισε χρόνος και κείνη συνεχώς ομόρφαινε. Ενα πρωί είδα ένα κινούμενο σύννεφο γύρω της. Εσκυψα πάνω της και τι να δω. Στρατιές από έντομα τής έτρωγαν το όμορφο κορμάκι της. Αμέσως προμηθεύτηκα το κατάλληλο σπρέι και τη ράντισα αλλά ήταν πια αργά. Τότε, πάνω στην απελπισία μου, πραγματικά δεν ξέρω πώς μου ήρθε, χωρίς να συμβουλευτώ κανέναν, την κλάδεψα εντελώς. Σύρριζα. Και, φυσικά, την ξέγραψα... Μετά από δυο βδομάδες έπεσε εκείνος ο φοβερός χιονιάς που ρήμαξε τους ανθεκτικούς φίκους, τους ιβίσκους και την έρημη τη μπουκαμβίλια, και που κλόνισε την υγεία της πιστής πικροδάφνης μου. Ελιωσαν τα χιόνια και κάθε φορά που με κρύα καρδιά έβγαινα στο μπαλκόνι για να ποτίσω έριχνα και λίγο νερό στη γλάστρα όπου κάποτε κατοικούσε η γαρδένια μου. Ετσι από καθήκον. Κατά τον Απρίλη κάτι κινήθηκε, κάτι πρασίνισε, κάτι άστραψε και εκεί μέσα. Μέσα σε λίγες βδομάδες είδα τη γαρδένια να γίνεται πληθωρική. Στιλπνή και μυροβόλα. Ολο το καλοκαίρι άνθιζε. Με ζάλιζε με το άρωμά της. Με το απάνθρωπο κλάδεμα που της είχα κάνει την είχα ρίξει σε χειμερία νάρκη και τη γλίτωσα από τον πάγο. Τώρα είναι πανέμορφη μα σκέφτομαι πώς αν χαλάσει πολύ ο καιρός θα ξανακάνω το ίδιο.

Μόνο που τώρα, χωρίς τα έντομα να την απειλούν και έτσι που έχει μεγαλώσει θα μου είναι πολύ πιο δύσκολο αν όχι αδύνατον να την κλαδέψω.