Την ώρα που οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί υποβαθμίζονται χρόνο με το χρόνο, «ανθούν» οι ιδιωτικοί. Η ανυπαρξία κρατικού σχεδιασμού στο χώρο της προσχολικής αγωγής πριμοδοτεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, που βρίσκει πεδίο ελεύθερο, ενώ από την άλλη πλευρά η λαϊκή οικογένεια αναλαμβάνει να βάλει ακόμα πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.

Τα στοιχεία από το Σωματείο Εργαζομένων στους Ιδιωτικούς Παιδικούς Σταθμούς είναι αρκετά για να καταλάβουμε την κατάσταση που επικρατεί στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Αυτή τη στιγμή στο λεκανοπέδιο Αττικής υπάρχουν περίπου 800 ιδιωτικοί παιδικοί σταθμοί, εκ των οποίων οι 300 είναι χωρίς άδεια. Κι αυτό γιατί κάποιοι ιδιοκτήτες μπορεί να έχουν έναν σταθμό και να φτιάξουν δίπλα έναν καινούριο για τον οποίο όμως δεν παίρνουν νέα άδεια (!), αλλά χρησιμοποιούν την παλιά. Οι σταθμοί αυτοί εξυπηρετούν περίπου 35.000 - 40.000 παιδιά, ενώ η τάση είναι αυξητική χρόνο με το χρόνο.

Τα δίδακτρα στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς κυμαίνονται από 2.500 ευρώ το χρόνο μέχρι και 4.800, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε και αύξηση της ποιότητας, ενώ κάθε χρόνο οι αυξήσεις που γίνονται είναι όλο και μεγαλύτερες. Οπως τονίζει ο Γιώργος Μπουλούγαρης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στους Ιδιωτικούς Παιδικούς Σταθμούς: «Ενα πρόγραμμα με κόστος δε χωρά στους παιδικούς σταθμούς. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα υπηρετηθεί μία βιτρίνα (σχολικές γιορτές), ενώ αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση ανάμεσα σε έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό και έναν δημοτικό που λειτουργεί στοιχειωδώς ανεκτά, η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη στον δημοτικό».

Ενα ακόμα πρόβλημα είναι το κτιριακό, αφού πολλοί σταθμοί στεγάζονται σε παλιά κτίρια ενώ έχει αυξηθεί ο αριθμός των παιδιών. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται υπεράριθμα τμήματα, πράγμα που δημιουργεί πρόβλημα ασφάλειας. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τον παλιό κανονισμό λειτουργίας των σταθμών σε 25 παιδιά αναλογούν 25 τετραγωνικά μέτρα, μαζί με τα έπιπλα του σταθμού! Δηλαδή σε κάθε παιδί αναλογεί το πολύ ένα τετραγωνικό μέτρο, για να απασχοληθεί, να ζωγραφίσει, αλλά και να παίξει κάποιο εκπαιδευτικό παιχνίδι..!

Αν τα παιδιά είναι η μία πλευρά του «νομίσματος», οι εργαζόμενοι είναι η άλλη σκληρή όψη του. Ελαστικά ωράρια, μερική απασχόληση, παραβίαση κάθε κανόνα εργατικής νομοθεσίας, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τρομοκρατία των εργοδοτών, ενώ συχνό είναι το φαινόμενο παιδαγωγοί να δηλώνονται σαν βοηθητικό προσωπικό, τονίζει ο Γ. Μπουλούγαρης. «Εχουμε φαινόμενα, όπου ο παιδαγωγός δεν ασκεί μόνο τα παιδαγωγικά του καθήκοντα άλλα κάνει και διάφορες άλλες δουλιές, όπως δρομολόγια, κουζίνα, ακόμα και καθαριότητα». Ωστόσο αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια, «καλές συνθήκες παραμονής στους παιδικούς σταθμούς, σημαίνει και καλές συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους, αφού παιδιά και εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα».