Γύριζαν οι σκέψεις μου σαν πένθιμος δίσκος. Μόλις είχα αφήσει πίσω μου, στο Βασιλάκειον, τον Μίλτο Σαχτούρη στη σίγουρη αγκαλιά του Θάνου Κωνσταντινίδη. Μετά από κάθε συνάντηση με τον κ. Σαχτούρη, εδώ πατώ κι εκεί βρίσκομαι: δεν είναι τα λόγια του όσο τα μάτια του.

Παρηγοριά, λοιπόν, ήθελα, γι' αυτό βρέθηκα στο λεωφορείο. Να βλέπω την τσάντα του, αυτή την τσάντα που περιέχει τις ψευτιές μας, τις εύκολες προσδοκίες μας, τη χαμέρπεια των ημερών, τις νευρώσεις πολυτελείας, τη ματαιοδοξία μας που βγάζει μάτι.

Πολλές φορές είχα σκεφτεί πως θα ήταν καλύτερα να τον πυροβολούσα στο κεφάλι, να μη βλέπει τα χάλια και τις συνεχείς πτώσεις μας. Αλλά έχοντας ανάγκη την παρουσία του, έλεγα πως έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί κανείς να του κάνει τίποτα, γιατί τα χειρότερα ο Γιάννης Δάλλας τα κάνει ο ίδιος, όπως κάθε ποιητής στον εαυτό του.

Ο Δάλλας τιμά πρώτα τους νεκρούς μας. Οσον αφορά εμάς, τους ζωντανούς, φροντίζει ώστε ο νεκρός που μεγαλώνουμε μέσα μας να βγει γρήγορα στην επιφάνεια για να μπορέσει να μιλήσει μαζί του. Πώς γίνεται αυτό δεν ξέρω. Μόνο όποιος δεν έσπασε και δεν ξέπεσε το γνωρίζει.

ΥΓ: Το βιβλίο του Γιάννη Δάλλα «Χρονοδείκτες» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης». Το έχω ξαναπεί, ο ποιητής είναι μέρος της Ιστορίας μας και πρέπει επιτέλους να τον πάρουμε στην αγκαλιά μας.