«Υπάρχουν δύο δρόμοι να "δώσεις" τη ζωή σου. Ο δρόμος των ανεξήγητων θανάτων όπου ανθεί ο τρόμος ή ο δρόμος των μεγάλων αγώνων όπου ανθούν τα ιδανικά. Υπάρχει η Ομόνοια της ηρωίνης και η Σταδίου όπου διεξάγονται αυτοί οι αγώνες. Η μια είναι κύκλος επ' άπειρο και η άλλη ευθύνη μέχρι το τέλος...». Λόγια ενός από τα εκατοντάδες παιδιά, που δίνουν καθημερινά μάχη ζωής και αποφοιτούν κάθε χρόνο «καθαροί» από τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και του «18 ΑΝΩ». Παιδιά που έρχονται να αποδείξουν ότι οι τοξικομανείς δεν πάσχουν από κάποια ανίατη ασθένεια. Μπορούν να θεραπευτούν, να απεξαρτηθούν, να αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον για την ίδια τους τη ζωή, μακριά από ουσίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιδεολογήματα περί ανίατης ασθένειας, αποποινικοποίησης και διαχωρισμού των ουσιών πάντα «φουντώνουν» και αποπροσανατολίζουν σε εποχές που οι νέοι προσπαθούν να αντιδράσουν απέναντι στη σήψη και την παρακμή. Να αντιδράσουν σε μια καπιταλιστική κοινωνία που τους συνθλίβει στις μυλόπετρες της ανεργίας, της ταξικής Υγείας και Παιδείας, των σχολικών διαρροών, των ανατροπών των εργασιακών σχέσεων, της κατάργησης του κράτους Πρόνοιας, του ντοπαρισμένου αθλητισμού, της πολιτιστικής φτώχειας. «Φουντώνουν» κάθε φορά που οι νέοι επαναστατούν απέναντι στις πραγματικές αιτίες που οδηγούν στην εξάρτηση, αιτίες κοινωνικοπολιτικές και κοινές για όλες τις ουσίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σ' αυτές τις συνθήκες παραγκωνίζονται τα «στεγνά» προγράμματα, πριμοδοτείται η πολιτική του «περιορισμού της βλάβης», της συντήρησης, της διαχείρισης, της χορήγησης υποκαταστάτων, η λογική του «περιθάλπω τον τραυματία αντί να σταματήσω τον πόλεμο». Δεν είναι τυχαίο ότι η πρωτογενής πρόληψη μπαίνει στο περιθώριο του κρατικού προϋπολογισμού και οι νέοι σπρώχνονται στο περιθώριο της πιάτσας και του δρόμου.