Το δόγμα που καλλιεργείται από πολλούς, ότι όλα τα οικιακά απορρίμματα που παράγονται στην Αττική πρέπει υποχρεωτικά να εναποτίθενται σε χώρους που βρίσκονται εντός των ορίων του Λεκανοπεδίου, καταρρίφθηκε χτες, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που διοργάνωσε το ΤΕΕ, όχι μόνον ως αντιεπιστημονικό και αντιπεριβαλλοντικό, αλλά και ως αντιοικονομικό.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε από τον καθηγητή Αλ. Οικονομόπουλο, μία νέα μεθοδολογία που αναπτύχθηκε από το Πολυτεχνείο της Κρήτης για τη διαμόρφωση βέλτιστων Σχεδίων Διαχείρισης Απορριμμάτων. Αν η μεθοδολογία αυτή εφαρμοζόταν στον υπάρχοντα σχεδιασμό του ΕΣΔΚΝΑ, ο οποίος καρκινοβατεί λόγω έλλειψης πολιτικής βούλησης από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που προβλέπει την κατασκευή τριών Ολοκληρωμένων Εγκαταστάσεων Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΕΔΑ) και εκτεταμένο δίκτυο Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων, τότε θα υπήρχε ένα οικονομικό όφελος για τους Δήμους - άρα και για τους δημότες που πληρώνουν πανάκριβα τέλη - κατά 33 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!

Το εντυπωσιακότερο, όμως, συμπέρασμα είναι πως σε περίπτωση που τις δύο ΟΕΔΑ της Ανατολικής Αττικής αντικαθιστούσε μία μεγάλη στην περιοχή της Ριτσώνας, θα υπήρχαν τα ίδια οικονομικά αποτελέσματα, ίσως και καλύτερα, αφού το πρόσθετο κόστος μεταφοράς που θα ανερχόταν σε 4 εκατ. ευρώ το χρόνο, θα εκμηδενιζόταν επειδή θα επιτυγχάνονταν οικονομίες κλίμακος και επειδή θα χρησιμοποιούνταν και από τους δήμους μιας πιο ευρύτερης από την Αττική περιοχής. Το αποτέλεσμα αυτό της μελέτης αποτελεί κόλαφο για όλους αυτούς που απέρριψαν τη λύση της Ριτσώνας από τον περιφερειακό σχεδιασμό του ΕΣΔΚΝΑ.

Οι σύγχρονες ΟΕΔΑ, τονίστηκε, αποτελούν βιομηχανικές εγκαταστάσεις, αφού συνοδεύονται από εργοστάσια μηχανικής ανακύκλωσης, κομποστοποίησης και αξιοποίησης των ανακτημένων υλικών και για ενεργειακούς λόγους, και δεν έχουν καμία σχέση με τις περιβόητες χωματερές, ενώ μπορούν να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας σε υποβαθμισμένες περιοχές.

Σύμφωνα με τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης, αν εφαρμοστεί η μεθοδολογία του, τότε 8 - 9 μεγάλες ΟΕΔΑ σε όλη την Ελλάδα (π.χ. Ριτσώνα, παλιά λιγνιτωρυχεία στη Μεγαλόπολη ή στην Πτολεμαΐδα κ.ά.) και ένα δίκτυο σταθμών μεταφόρτωσης θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον υφιστάμενο εθνικό σχεδιασμό, ο οποίος έτσι κι αλλιώς χωλαίνει και ο οποίος προβλέπει τη δημιουργία 120 ΧΥΤΑ, εκ των οποίων οι 117 είναι πολύ μικροί και απαιτούν μεγάλο κόστος λειτουργίας. Για να γίνει, όμως, αυτό θα πρέπει ο σχεδιασμός αυτός να αναθεωρηθεί γρήγορα και δίχως να θεοποιούνται τα όρια νομαρχιών και περιφερειών. Η μέθοδος, πάντως, αυτή βελτιστοποίησης της διαχείρισης και εξοικονόμησης μεγάλων ποσών μπορεί να εφαρμοστεί και σε υπάρχοντες ΧΥΤΑ.