Η μάχη για τα όρια του χρόνου εργασίας στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος δεν τελείωσε ούτε θα τερματιστεί ποτέ. Παρά τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες που διαθέτει σήμερα το κεφάλαιο εξαιτίας της εξέλιξης της τεχνολογίας και της ανάπτυξης των μέσων παραγωγής, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης παραμένει η βασική πηγή του καπιταλιστικού κέρδους. Κατά συνέπεια, οι παράγοντες που καθορίζουν την τιμή της, άρα και τα όρια του χρόνου εργασίας, θα αποτελούν πάντα στόχο της επίθεσης των κεφαλαιοκρατών.

Η απάντηση των εργαζομένων πρέπει να αντιστοιχηθεί με το μέγεθος αυτής της επίθεσης. Το οχτάωρο βάλλεται και στην ουσία δεν ισχύει παρά μόνο τυπικά. Η διατήρησή του ωστόσο αποτελεί σήμερα αμυντικό αίτημα για τους εργαζόμενους, αφού η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της εξέλιξης στα μέσα παραγωγής και την εξειδίκευση στην εργασία έχουν δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Το αίτημα για 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο είναι ρεαλιστικό και επίκαιρο, παραμένει όμως «κενό γράμμα» για τους εργαζόμενους όταν δε συνοδεύεται από την πάλη για ουσιαστική αύξηση στις αποδοχές, για την κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης, για σταθερή και μόνιμη εργασία με πλήρη ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Μόνο ένας τέτοιος ολομέτωπος αγώνας, με βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά, μπορεί σήμερα να αποτελέσει απάντηση στην επίθεση του κεφαλαίου, να δώσει ώθηση στην πάλη για την ανατροπή του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος και την κατάκτηση της εξουσίας από την ίδια την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.