Στο πρώτο κεφάλαιο «Η ιστορία της εμφάνισης και ανάπτυξης της σοσιαλιστικής ιδέας στη Λετονία» γίνεται μια ιστορική αναδρομή στην εμφάνιση του Λετονικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος το 1904 και τη σύνδεσή του με το αντίστοιχο ρωσικό, την προσχώρησή του σε αυτό (το 1906) και έως την ανατροπή του σοσιαλισμού. Το Πρόγραμμα παίρνει θέση υπέρ της Οχτωβριανής Επανάστασης, θεωρεί νόμιμη την ένταξη της Λετονίας στην ΕΣΣΔ (το 1940), που έγινε μετά από την εκδήλωση της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού της χώρας. Σημειώνεται πως αυτή η απόφαση πάρθηκε από τη λαϊκή κυβέρνηση που είχε προκύψει μετά τη νίκη των δυνάμεων του Μετώπου Εργαζόμενου Λαού (όπου είχε ενταχθεί και το ΚΚΛ), που έλαβε στις εκλογές το 97,8% των ψήφων. Τονίζεται πως ουσιαστικά εκείνες οι εκλογές (Ιούλης 1940) αποτέλεσαν ένα παλλαϊκό δημοψήφισμα για την ένταξη στην ΕΣΣΔ, «την οποία η συντριπτική πλειοψηφία του λαού τη θεωρούσε ελπιδοφόρα εγγύηση απέναντι στον κίνδυνο του φασισμού».

Σημειώνεται πως η ύπαρξη στη χώρα των σοβιετικών στρατευμάτων, που βρίσκονταν ήδη τότε στη χώρα νόμιμα (Ιούνης 1940), μετά από διακρατική συμφωνία της ΕΣΣΔ με την προηγούμενη αστική κυβέρνηση, «οπωσδήποτε άσκησε επίδραση στις επαναστατικές διαθέσεις των μαζών. Ομως αυτή η επίδραση δεν ήταν η αποφασιστική, όπως προσπαθούν να το παρουσιάσουν οι αστοί ιστορικοί και πολιτικοί. Δεν καταγράφτηκε ούτε ένα γεγονός καταπάτησης της κυριαρχίας της Λετονίας από τον Κόκκινο Στρατό». Με βάση τα παραπάνω το ΣΚΛ θεωρεί στο Πρόγραμμά του πως η ένταξη της Λετονίας στην ΕΣΣΔ ήταν εθελοντική, πολλαπλά ωφέλιμη για το λαό και την οικονομία της χώρας και σε καμία περίπτωση δεν ισχύουν οι κατηγορίες περί «κατοχής της Λετονίας από την ΕΣΣΔ», που το σημερινό καθεστώς εξαπολύει.

Το Πρόγραμμα του ΣΚΛ αναφέρεται στη λετονική «Λεγεώνα των Ες-Ες» την περίοδο της φασιστικής κατοχής και καταρρίπτει το μύθο ότι τάχατες οι συνεργάτες των ναζί αγωνίζονταν για την ανεξαρτησία της Λετονίας. Ταυτόχρονα σημειώνει πως η εμφάνιση αυτού του φιλοναζιστικού σώματος έδειξε πως οι δυνάμεις της αντεπανάστασης δεν παραδόθηκαν μετά την προσχώρηση στην ΕΣΣΔ και βρήκαν τότε την ευκαιρία να δραστηριοποιηθούν. Μάλιστα, κρούσματα αυτής της ένοπλης αντίδρασης υπήρξαν και μετά την Αντιφασιστική Νίκη, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50.

Ακολουθεί αναφορά στα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Λετονία. Είναι χαρακτηριστικός ο επίλογος του κεφαλαίου αυτού: «Ολα τα επιτεύγματα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική οικοδόμηση της Σοβιετικής Λετονίας είναι καρποί πολύχρονων και επίπονων προσπαθειών ελεύθερης και δημιουργικής εργασίας του ελεύθερου λαού της Λετονίας. Τα αποτελέσματα που επιτεύχθηκαν, διαψεύδουν πειστικά το μύθο που διαδίδει η αστική προπαγάνδα δήθεν περί κατοχικού καθεστώτος στη Σοβιετική Λετονία».

Στο δεύτερο κεφάλαιο του Προγράμματος του ΣΚΛ «Η όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στα παγκόσμια συστήματα του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Οι αιτίες της κρίσης του υπαρκτού σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» γίνεται αναφορά στον ανταγωνισμό των δύο παγκόσμιων κοινωνικών συστημάτων, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξαιτίας της σημασίας αυτών των θέσεων, για ένα ζήτημα που προβληματίζει παγκόσμια, όχι μόνο τους κομμουνιστές, αλλά ευρύτερα τους προοδευτικούς ανθρώπους, θεωρήσαμε σωστό να τις παρουσιάσουμε ξεχωριστά.

Στο τρίτο κεφάλαιο «Το ιστορικό αναπόφευκτο του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό» γίνεται αναφορά στην παγκόσμια κατάσταση, στα αδιέξοδα του ιμπεριαλισμού. Σημειώνεται πως στη μελλοντική οικοδόμηση του σοσιαλισμού θα πρέπει να παρθεί υπόψη η θετική εμπειρία που υπήρξε. Εκφράζεται η σιγουριά πως ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας του σοσιαλισμού.

Στο τέταρτο κεφάλαιο «Ο χαρακτηρισμός της σύγχρονης οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στη Λετονία» γίνεται ανάλυση της κατάστασης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής στη χώρα. Χαρακτηριστικά σημειώνεται πως: «Με την ένταξη την 1/5/2004 στην ΕΕ η Λετονία έχασε την αυτοτέλειά της στην οικονομία, στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική του κράτους και για μια ακόμη φορά έπεσε σε εξάρτηση από τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Για την προστασία αυτής της εξάρτησης, πλέον φροντίζουν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ».

Στο πέμπτο κεφάλαιο «Βασικές κατευθύνσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας στις σημερινές συνθήκες» σημειώνεται, ανάμεσα στα άλλα, πως: «Το πέρασμα στη νέα κατάσταση της κοινωνίας είναι δυνατόν τόσο με τον επαναστατικό, όσο και με τον εξελικτικό δρόμο, με τη μορφή της λαϊκής δημοκρατίας. Ο τρόπος του περάσματος, ειρηνικός ή μη ειρηνικός, εξαρτάται από τις μορφές, τις μεθόδους και το περιεχόμενο των ενεργειών της σημερινής κυρίαρχης τάξης, της αστικής. Αυτή έχει υπό τις διαταγές το στρατό, τις δομές ασφαλείας και το άλλο οπλοστάσιο των μέσων για την εμπόδιση ενός τέτοιου περάσματος, δηλαδή της επανάστασης.

Το ΣΚΛ θεωρεί πως το πέρασμα στη νέα κατάσταση της κοινωνίας είναι ιστορικό καθήκον και για την επίτευξή του μπορεί να περάσουν και πολλά χρόνια. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω του σταδίου της δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία θα αντικαταστήσει τη σημερινή δικτατορία της αστικής τάξης».

Στο Πρόγραμμα διατυπώνονται μια σειρά στόχων πάλης, που αφορούν τη σημερινή κατάσταση, τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων στρωμάτων, της δουλιάς του κόμματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, αναφέρεται πως το ΣΚΛ πρέπει «να ενισχύσει και να αναπτύξει τις σχέσεις και την κοινή δράση του με το παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα». Μεταξύ άλλων ζητούνται η αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, ενώ δεν αναγνωρίζεται το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος (το 31% είχε ψηφίσει κατά) για την ένταξη στην ΕΕ, εξαιτίας του ότι στο δημοψήφισμα δεν είχε δικαίωμα ψήφου το 23% των κατοίκων.