Το πολιτικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας, έχοντας την υποστήριξη των ευρω-ατλαντιστών, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, είναι αποφασισμένο να επιβάλει τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο ακόμη και με τη δύναμη της συνήθειας. Αλλωστε, το ζήτημα της κυριαρχίας του Αιγαίου θεωρείται ως κοινό για τη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι οποιεσδήποτε πολιτικές διαβουλεύσεις και συμφωνίες στο χώρο της δυτικής συμμαχίας θεωρούνται προοίμιο δεσμεύσεων στο ΝΑΤΟ γίνεται αντιληπτή η συνέχεια της τύχης του Αιγαίου. Πιο απλά, οποιαδήποτε συμφωνία πολιτική καθαγιάζεται ή αναιρείται από τις ΗΠΑ διά μέσου του ΝΑΤΟ ως επικυρίαρχη δύναμη.

Πολύς λόγος γίνεται για το ρόλο του Τούρκου πρωθυπουργού, Ερντογάν, στον δυτικοευρωπαϊκού τύπου εκδημοκρατισμό της Τουρκίας. Λέγεται ότι παίζει το αποφασιστικό πολιτικό του χαρτί γι' αυτό κι η σκανδαλώδης υποστήριξή του στην Ευρωενωσιακή Σύνοδο της 17ης του Δεκέμβρη από τους εταίρους.

Οπως και να 'χει η αμφίβολη ευρωενωσιακή κατάληξη της Τουρκίας με τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα συμπλέκεται διά μέσου των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο με την Ελλάδα και τα δικά της επίσης οξύτατα εσωτερικά προβλήματα (αγροτικό, Παιδεία, Υγεία, εργασία). Στο σημείο αυτό έχει σημασία να προστεθούν οι επιδιώξεις του ευρωατλαντικού παράγοντα που συνοψίζονται στον καθολικό έλεγχο του Αιγαίου διά μέσου της ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας. Το μέλλον των τουρκικών διεκδικήσεων δε βρίσκεται στις Βρυξέλλες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά στις Βρυξέλλες του ΝΑΤΟ. Οι όποιες συμφωνίες πολιτικών και οικονομικών παροχών από την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση προς την Τουρκία θα λειτουργήσουν ως αντάλλαγμα για την άρση οποιωνδήποτε αντιρρήσεών της για την άνετη κι ανεξέλεγκτη χρησιμοποίηση των εδαφών της από τον ευρωατλαντισμό, δηλαδή το ΝΑΤΟ ή όποιο τυχόν παραΝΑΤΟ δημιουργηθεί. Σε αυτή τη διελκυστίνδα η Ελλάδα είναι προδικασμένη και γι' αυτό υποχρεωμένη να παίξει τον δεύτερο και τρίτο ρόλο.