Στις Βρυξέλλες, η Κομισιόν επεξεργάζεται την αύξηση του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας μέχρι τις 65 ώρες και τη διευθέτηση του χρόνου σε ετήσια βάση. Παράλληλα, τα επιτελεία της με κάθε τρόπο σπρώχνουν μπροστά τη στρατηγική της Λισαβόνας, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους την ανάγκη για επιτάχυνση.
Στην ίδια γραμμή, στην Αθήνα, η κυβέρνηση απελευθερώνει το ωράριο των καταστημάτων, διαρρέει ότι θα ανοίξει «διάλογο» για το κόστος των υπερωριών, αλλά και τον ίδιο το χρόνο εργασίας. Οι βιομήχανοι παίρνουν φόρα και ζητάνε συνολική επανεξέταση του Ασφαλιστικού, ενώ ο υπουργός Οικονομίας και αυτός υπαινίσσεται πρωτοβουλίες της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό.
Τα σημάδια είναι πολλά για να αγνοηθούν. Πολύ περισσότερο που όλα αυτά, λαμβάνουν χώρα μέσα σε μια ζοφερή πραγματικότητα. Εργοστάσια κλείνουν, θέσεις εργασίας χάνονται, οι επιχειρήσεις έχουν μετατραπεί σε γκέτο. Η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει γίνει καθεστώς και το μόνο σταθερό σημείο είναι η πολιτική των φοροαπαλλαγών, των επιδοτήσεων και παχυλών επιχορηγήσεων προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Γίνεται ξεκάθαρο ότι κεφάλαιο και κυβέρνηση επιχειρούν να στύψουν έως το έσχατο σημείο τους εργαζόμενους. Η περίφημη «ανταγωνιστικότητα» ως οδοστρωτήρας περνάει πάνω από τα τελευταία εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα. Η αντεργατική επέλαση θα βαθαίνει και θα αγκαλιάζει το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και το σύνολο των εργαζομένων.
Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι το βιομηχανικό και εμπορικό κεφάλαιο αξιώνει να γίνει παραπέρα πιο φτηνή η εργατική δύναμη. Γι' αυτό επικεντρώνουν τις απαιτήσεις τους στο ωράριο, στο κόστος των υπερωριών, στο χρόνο εργασίας. Θέλουν να έχουν το «ελεύθερο», να ανοίγουν και να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους όποτε τους συμφέρει, να διαμορφώνουν τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας ανάλογα με την παραγωγή, χωρίς να δεσμεύονται από κανένα μέτρο. Μοναδικός κανόνας τους: Η κατάργηση κάθε κανόνα στην απασχόληση. Επιδίωξή τους: Η μετατροπή της ζωντανής εργατικής δύναμης του εργάτη, σε μια ακόμα μηχανή, που θα μπαίνει μπροστά με το πάτημα ενός διακόπτη. Και που θα σταματά, όποτε και όταν αυτό συμφέρει τους εργοδότες. Αποκλειστικός στόχος: Το χαμηλότερο, το ελάχιστο κόστος. Τα υψηλότερα κέρδη!
Και, όμως, η ίδια η εξέλιξη, η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνικής, έχουν δημιουργήσει όλους τους υλικούς όρους για ουσιαστική μείωση του εργάσιμου χρόνου. Θυμίζουμε ότι εδώ και 20 χρόνια, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας στη χώρα μας αυξήθηκε πάνω από το 50%, ο χρόνος εργασίας δε μειώθηκε ούτε κατά ένα λεπτό. Και όμως το κεφάλαιο αξιώνει αύξηση του χρόνου, μείωση του μεροκάματου και των μισθών.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι χρειάζεται να αντιτάξουν τη μοναδική τους δύναμη. Τη δύναμη των αγώνων. Να κατανοήσουν ότι αυτοί που σφετερίζονται τους κόπους τους είναι και το μοναδικό εμπόδιο, για να βελτιώσουν τη θέση τους. Η ανταγωνιστικότητα, η αύξηση της παραγωγικότητας, το χαμηλό κόστος, που προπαγανδίζουν οι επιχειρηματίες είναι ο «τάφος» των εργατών και όχι η Ανάστασή τους.
Η ίδια η σύγχρονη ιστορία της εργατικής τάξης της χώρα μας διδάσκει ότι αυτό που μετέτρεψε το δεκάωρο και εννιάωρο σε οχτάωρο ήταν η ταξική πάλη. Αυτό που έκρινε, τελικά, το επίπεδο των μισθών του, το ωράριο, τις συνθήκες εργασίας του ήταν ο συσχετισμός δύναμης σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Εκεί πρέπει σήμερα ο εργάτης να αναζητήσει τη διέξοδο. Και πρώτος αποφασιστικός και αναντικατάστατος παράγοντας είναι η πάλη του μέσα από τα συνδικάτα, γύρω από το ταξικό πλαίσιο που προβάλλει το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Σε αυτό το πλαίσιο βασικό αίτημα ήταν και παραμένει η μείωση του χρόνου εργασίας. Η διεκδίκηση γνήσιου 35ωρου, με 7ωρο, 5ήμερο πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και αύξηση των αποδοχών.
Γ.Ζαχ.
Feeds
Χέρι χέρι κυβέρνηση - Μπακογιάννη - εργατοπατέρες 
