Η Ελλάδα δεν είναι τα χρυσοποίκιλτα άμφια και η αργυρώνητη τήβεννος. Δεν είναι ό,τι κι όπως φαίνεται. Είναι κι «αλλιώς» και «άλλη». Υπάρχει και η καθαρή Ελλάδα. Δεν είναι η πατρίδα μας αυτή που δείχνει η τηλεόραση, αλλά αυτή που προβάλλεται στα μάτια των λαϊκών ανθρώπων. Κι ας σταματήσουν οι «χαζοβιόλες» να επαναλαμβάνουν τη βλακεία πως «ό,τι δε δείχνει η τηλεόραση είναι σαν να μην έχει συμβεί κι όποιος δεν εμφανίζεται σ' αυτή, είναι να να μην υπάρχει». Αν ο λαός ξεχάσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αμέσως μόλις τελειώσει η θητεία του και σταματήσει να βγαίνει στην τηλεόραση - όπως ο ίδιος δήλωσε - δε θα είναι επειδή έχει «οπτική θύμηση», αλλά γιατί δεν έπραξε κάτι τόσο σημαντικό και ωφέλιμο, ώστε να μείνει στη λαϊκή μνήμη. Κι αν ο Τριανταφυλλόπουλος της «ζούγκλας» κι ο Περικλής του «Φέιμ Στόρι» έχουν τηλεθέαση, δε σημαίνει ότι χαίρουν λαϊκής εκτίμησης.

Μια από τις μεγαλύτερες υπερβολές που άκουσα - παρουσιάζεται, μάλιστα, και σαν «φιλοσοφική ρήση» - είναι ότι «σήμερα, όλοι οι άνθρωποι αναζητούν λίγα λεπτά δημοσιότητας». Η δημοσιογραφική εμπειρία μού λέει ότι δεν «κόβονται» όλοι για τη δημοσιότητα, αλλά, κυρίως, οι «βαρεμένοι» και οι «ματαιόδοξοι» και δεν την αποκτούν οι πάντες, αλλά, κατά το πλείστον, οι «ασήμαντοι» κι οι «κολλητοί». Κι ευθύνη δεν έχουν μόνο οι προσκαλεσμένοι, αλλά και οι οικοδεσπότες. Δεν είναι τυχαίο ότι προβάλλονται πάντα τα ίδια πρόσωπα με τις γνωστές θέσεις. Ο Κούγιας «κάρφωσε», πολλές φορές, τηλεπαρουσιαστές και τηλεπαρουσιάστριες, λέγοντάς τους «εσείς με παρακαλέσατε να έρθω».

Αλλά, δεν είναι όλοι «ψωνισμένοι». Ξέρω πολλούς που βγαίνουν στα ΜΜΕ μόνο όταν έχουν να πουν, ή να δείξουν κάτι καινούριο και σημαντικό κι αρκετούς που τα αποφεύγουν, όπως «ο διάβολος το λιβάνι». Και, φυσικά, για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του καθημερινού μόχθου, η προσωπική προβολή είναι το τελευταίο που τους απασχολεί. Ο απογοητευμένος άνεργος, ο εκμεταλλευόμενος εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο αγωνιών εμποράκος, ο πεινασμένος συνταξιούχος, ο αγχωμένος μαθητής έχουν άλλες, πιο επείγουσες, προτεραιότητες στη ζωή τους, από το να δουν τη μούρη τους «στο γυαλί». Παλεύουν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο, αγωνίζονται για να 'χουν μέλλον.

Στην «άλλη» Ελλάδα βλέπουν την τηλεόραση σαν μια «υγρή χωματερή», όπου «βυθίζονται τα διαμάντια» κι «επιπλέουν οι φελλοί». Κι αντιλαμβάνονται ότι στις τηλεοπτικές συζητήσεις για τα σκάνδαλα στην Εκκλησία και τη Δικαιοσύνη, μετέχουν οι «φελλοί» για να μην αφήνουν την αλήθεια να φανεί. Ο κόσμος ακούει για αμαρτήματα «αγίων», αλλά δε μαθαίνει ότι η θρησκεία είναι δημιούργημα της ταξικής κοινωνίας και θα «πεθάνει» μαζί της. Πληροφορείται ανομήματα δικαστών, αλλά δε συνειδητοποιεί ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι δίκαιη και καθαρή, επειδή εξυπηρετεί το καπιταλιστικό σύστημα της αδικίας και της βρωμιάς, το οποίο δε διορθώνεται και πρέπει, οπωσδήποτε, να καταργηθεί...