Στο «Τέλος του παιχνιδιού» ο Μπέκετ μιλά για την αποτυχία. «Μιλάω για μια τέχνη που κουράστηκε να κυνηγάει τιποτένια επιτεύγματα, κουράστηκε να παριστάνει πως μπορεί, πως είναι ικανή να κάνει λίγο καλύτερο το ίδιο παμπάλαιο πράγμα...».
Δύο ηθοποιοί παλεύουν με διαβρωτικό χιούμορ και σχεδιαστική ελευθερία το σύγχρονο ερώτημα αν και κατά πόσο έχει ακόμα κάποιο νόημα σήμερα η τέχνη. «Σαν μοναχικά παιδιά που παίζουν ρόλους άλλων παιδιών, για να έχουν παρέα να ψιθυρίζουν μαζί στο σκοτάδι», όπως λέει κι ο Μπέκετ στο έργο αυτό.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στην πιο ευαίσθητη και τρυφερή ηλικία - την τρίτη ηλικία. Ενα έργο που υμνεί τα «περήφανα γηρατειά». Καταπιάνεται με τα θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, αλλά και το συγγενικό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Την απομόνωση, την περιθωριοποίηση, τη μοναξιά.