Υπέρ των αλλαγών του Συμφώνου Σταθερότητας, που επεξεργάστηκε το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και αποφασίστηκαν στο πρόσφατο έκτακτο ΕΚΟΦΙΝ, τάχθηκε για μια ακόμη φορά ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Γ. Αλογοσκούφης, σε συνέντευξη που παραχώρησε χτες στους Ελληνες δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες.

Η θετική στάση του υπουργού στις αλλαγές του Συμφώνου - κύριο χαρακτηριστικό των αλλαγών είναι η εισαγωγή υποκειμενικών κριτηρίων στο ερώτημα αν μια χώρα βρίσκεται ή όχι σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος - μόνο πολιτικά μπορεί να εξηγηθεί. Απλώς, η ελληνική κυβέρνηση, όπως και στο παρελθόν, επέλεξε να στοιχιστεί πίσω από τους ισχυρούς, τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ, πρώτα και κύρια τη Γερμανία, με την ελπίδα ότι οι χώρες αυτές θα αντιμετωπίσουν ευνοϊκά τα προβλήματα που έχει σήμερα η κυβέρνηση στις σχέσεις της με την ΕΕ. Είτε αυτά αφορούν στον «βασικό μέτοχο», είτε στις υπερβάσεις στις δαπάνες των συγχρηματοδοτούμενων έργων, είτε στην τελωνειακή αναγνώριση της Κύπρου από την Τουρκία, κλπ.

Η νέα ερμηνεία-«λάστιχο» του Σύμφωνου (που θα επιτρέπει στις ισχυρές χώρες να ξεπερνούν το σκόπελο του ελλείμματος του 3%, ενώ στις μικρές θα εξαντλείται η αυστηρή ερμηνεία των διατάξεων) μόνο ευνοϊκή δεν μπορεί να είναι για την Ελλάδα. Για τη χώρα μας η νέα ερμηνεία του Συμφώνου συνεπάγεται την εφαρμογή πολιτικών σκληρότερης δημοσιονομικής λιτότητας, καθώς, όπως δήλωσε και ο Γ. Αλογοσκούφης, ενισχύεται και αυστηροποιείται το κριτήριο του χρέους.

Οπως είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός, «για χώρες που έχουν υψηλότερο δημόσιο χρέος είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να βρίσκονται σε χαμηλότερα ελλείμματα, διότι είναι πιο ευάλωτες σε οικονομικές διαταραχές». Ο Γ. Αλογοσκούφης επιβεβαίωσε στη συνέντευξή του, με έμμεσο τρόπο, την ύπαρξη αμφιλεγόμενων όρων και ερμηνειών του αναθεωρημένου Συμφώνου, το οποίο προσαρμόζεται πλέον αυστηρά στις ανάγκες και στις επιδιώξεις των ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ.

Αν και απάντησε αρνητικά στην ερώτηση αν υπάρχουν εξαιρούμενες δαπάνες στη νέα ερμηνεία του Συμφώνου, στη συνέχεια ανέφερε πως «βασικό στοιχείο της αναθεώρησης είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί καμιά δικαιολογία για χώρες οι οποίες βρίσκονται μακριά από το κριτήριο αναφοράς του 3%». Ο ίδιος όμως δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσει τη θέση «κοντά» ή «μακριά» από το κριτήριο αναφοράς, καθώς, όπως είπε, αυτό δεν ορίζεται ποσοτικά... Η ερμηνεία αυτή, σύμφωνα με τον Γ. Αλογοσκούφη, συναρτάται με τον οικονομικό κύκλο, δηλαδή αν μια χώρα βρίσκεται κάτω από τους δυνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης... Δήλωσε επίσης ότι «αναγνωρίζεται ο ρόλος των επενδύσεων υποδομής, οι δαπάνες που γίνονται για γενικότερους ευρωπαϊκούς στόχους, για έρευνα και τεχνολογία, αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια όμως της διακριτικής ευχέρειας του Συμβουλίου να λαμβάνει υπόψη του αυτούς τους παράγοντες για μια χώρα που βρίσκεται κοντά στο όριο του Συμφώνου και όπου θεωρείται ότι η υπέρβαση του ορίου είναι προσωρινή...».

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Γ. Αλογοσκούφη, το Συμβούλιο υπουργών Οικονομίας της ΕΕ θα είναι σε θέση - με υποκειμενικά κριτήρια - να εξαιρεί ή όχι μια χώρα από τη νομική παραπομπή για «υπερβολικό έλλειμμα» αν στη μια περίπτωση θα αποδέχεται να εκπίπτουν δαπάνες από το έλλειμμα και στην άλλη περίπτωση όχι. Θα έχουμε δηλαδή πλήρη επικράτηση του ιμπεριαλιστικού δικαίου. Το ίδιο υποκειμενικά ερμηνεύονται και οι όροι «περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης», όπου υποχρεώνονται οι χώρες να ακολουθούν συσταλτική δημοσιονομική πολιτική, καθώς, όπως ομολόγησε και ο Γ. Αλογοσκούφης, «ρυθμός ανάπτυξης 3% για την Ελλάδα μπορεί να είναι χαμηλός, αλλά για τη Γερμανία είναι υπερβολικά υψηλός...».