Εξαντλούν τα τελευταία θεωρητικά οπλοστάσιά τους, για να υπερασπιστούν τη «νέα τάξη» της εκμετάλλευσης. Πρόσφατα νεκρανάστησαν τον Κέινς, σε νέα συσκευασία. Επανέφεραν στη μνήμη τον Ανταμ Σμιθ, τον Σαιν Σιμόν και τους ουτοπικούς. Μίλησαν για το τέλος της Ιστορίας και ο Φουκουγιάμα αποτέλεσε επιδόρπιο κατά τις κοινωνικές συνάξεις. Ανακαλύπτουν στοιχεία ερμηνείας του κόσμου στα αποφθέγματα του Ουμπέρτο Εκο.

Και τώρα, μετά τις συνεχιζόμενες και εντεινόμενες κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού αναφέρονται «τσιτάτα» του Κάρολου Μαρξ. Μεταχειρίζονται τον μαρξισμό, ως «ψόφιο σκύλο», όπως τον αποκαλούσαν, παραδεχόμενοι, όμως, ότι το «φάντασμα» του Μαρξ άρχισε πάλι να εμφανίζεται σε Ευρώπη και Αμερική.

Παραδέχονται, ακόμη, ότι η πολιτική οικονομία, με την επιστημονική ταξική θεμελίωση, θεμελιώθηκε απ' αυτό το «φάντασμα» για το οποίο, πρώιμα το 1913 η γερμανική επιθεώρηση Preussische Zahrbucher έγραφε: «Μετά τον Χέγκελ, ο Καρλ Μαρξ έχει διατυπώσει τη φιλοσοφία του με μεγαλοπρεπή τρόπο, δηλαδή ως μία φιλοσοφία που κινεί τον κόσμο».

Στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ο διανοούμενος της μόδας, ο Ντεριντά, εκφράζοντας τη «νέα διεθνή των διανοουμένων, υποστηρίζει, κυνικά, ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε ό,τι είναι «ζωντανό» από τον μαρξισμό, αφήνοντας τα «νεκρά του στοιχεία στους δογματικούς». Αυτά διατύπωσαν με ανατρεπτικές αντιλήψεις, «μαγικής αποκρυφολογίας», όπως λέει ο δικός μας μαρξιστής φιλόσοφος, ο Γιώργος Διζικιρίκης, ο Μπένζαμιν ο Χάμπαρμας, ο Μπλοχ, ο Χορκ Χάιμερ, ο Αντόρνιο.

Ουσιαστικό επιμύθιο: Κατά τον τελευταίο καιρό μεγάλες συντηρητικές εφημερίδες της Αμερικής, όπως η Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, μιλάνε για μια υποχρεωτική αναφορά στο μαρξισμό, ως εργαλείο όμως για τη ...«στήριξη του καπιταλισμού». Τέτοιες αφασικές - φάσεις ο «μαρξίζων» ιμπεριαλισμός.