Η ετήσια Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης είναι μια ξεχωριστή μέρα. Το κίνημα ειρήνης ξεδιπλώνει το συνολικό πλαίσιο της πολιτικής και των αγωνιστικών του διεκδικήσεων. Αφιερώνεται στον Γρηγόρη Λαμπράκη για να συμβάλλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Να ατενίσει το τότε και το τώρα, την ιστορική διαδρομή ενός κινήματος που δέθηκε με τα κυριότερα μεταπολεμικά γεγονότα της μετεμφυλιοπολεμικής Ελλάδας. Ουδέποτε υπήρξε ως κίνημα εφησυχασμού. Δέθηκε από την αρχή του με τους λαϊκούς αγώνες για κοινωνικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες.

Σήμερα, μέσα στην αντάρα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, χωρίς να ξεχνά τις εμπειρίες πολλών χρόνων, υποχρεώνεται να κοιτάξει κατάματα την τωρινή πραγματικότητα. Τότε, την εποχή του Γρηγόρη Λαμπράκη, υπήρχε η ανερχόμενη δύναμη της ΕΣΣΔ με συμμάχους της τις Λαϊκές Δημοκρατίες, ως πρώτη δύναμη στον αγώνα κατάκτησης του διαστήματος. Το γεγονός αυτό αναιρούσε τη μονομερή κατίσχυση του καπιταλισμού στον πλανήτη. Ο καπιταλισμός προσπαθούσε να αντισταθεί στο εσωτερικό των αναπτυγμένων μητροπολιτικών του κρατών με προγράμματα κοινωνικών παροχών και με τη χαμηλή στάθμη ανεργίας που του διασφάλιζε η ευρωπαϊκή και ιαπωνική μεταπολεμική ανασυγκρότηση. Ταυτόχρονα η ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα νεο-αποικιακή του πολιτική στις τρίτες χώρες γέννησε το Κίνημα των Αδεσμεύτων Κρατών που αντιστεκόταν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, σε συνεννόηση με την ΕΣΣΔ. Οι συνθήκες αυτές αποτέλεσαν το γόνιμο έδαφος ανάπτυξης του κινήματος ειρήνης. Η δεκαετία του 1980 έμεινε η ιστορική περίοδος. Οι οδοιπόροι της ειρήνης έσερναν ένα «διαπλανητικό γαϊτανάκι» που συσπείρωνε ανθρώπους κάθε φύλου, πολιτικής και ιδεολογικής προέλευσης. Αυτό το ιστορικό πείραμα έμελλε να καταποντιστεί κάτω από τα ερείπια της άλλοτε κραταιάς ΕΣΣΔ που η ανατροπή και διάλυσή της σήμανε και τη δική του πτώση. Πέρα από τις γενεσιουργούς αιτίες του φαινομένου και του ρόλου που έπαιξαν πρόσωπα και καταστάσεις, πέρα από το ρόλο που εξακολουθούν να παίζουν πρόσωπα και σχηματισμοί που αυτοαποκαλύπτονται ως κοινή πέμπτη φάλαγγα στα σπλάχνα του πανανθρώπινου κινήματος, το κίνημα ειρήνης οφείλει να πορεύεται με μάτια ορθάνοιχτα στην τωρινή εξέλιξη των διεθνών πραγμάτων. Χωρίς να ξεχνά το αγωνιστικό παρελθόν του. Οπως και δεν μπορεί να αναιρεί τον ανατρεπτικό του χαρακτήρα ως κίνημα συνεχούς αμφισβήτησης εξαιτίας αντεπαναστατικών ανατροπών.

Στις μέρες μας γίνεται μια προσπάθεια γελοιοποίησης ακόμη και της λέξης «ειρήνη» κάτω από το βάρος των συνεχών κι εκτεταμένων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μέσα από τη στάχτη της πολεμικής φωτιάς και το αίμα του ιμπεριαλιστικού σφαγείου μεσουρανεί το άστρο του διεθνούς καπιταλισμού. Το άλλοτε κραταιό παγκόσμιο κίνημα ειρήνης δείχνει να 'ναι ανήμπορο. Μια νέα πνοή του χρειάζεται. Βαθιές ανάσες οξυγόνου είναι η απαραίτητη αρχή της αναζωογόνησής του. Αυτές βρίσκονται στην άρνηση των δεδομένων της τωρινής πραγματικότητας. Βρίσκονται στην ανάλυση και διαμόρφωση των νέων συμπερασμάτων αμφισβήτησης και παρέμβασης. Στη νέα επαναστατική του λογική. Υπάρχουν και κάποιοι επαναστάτες της μπροσούρας και της φράσης που θεωρούν το κίνημα ειρήνης τελειωμένο. Αυτοί αδυνατούν να καταλάβουν την επαναστατική φύση του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός και η ειρήνη είναι οι δυο όψεις της ανασυγκρότησης κι αναδημιουργίας της ανθρωπότητας.