Το προηγούμενο καλοκαίρι μού είπαν πως πρέπει να είμαι περήφανος ως Ελλην, γιατί βγήκαμε πρώτοι στην μπάλα. Πήραμε το κύπελλο και έπρεπε να βγούμε όλοι στους δρόμους περιβεβλημένοι το εθνικό μας σύμβολο, εμείς οι βόρειοι κάτω από το Λευκό Πύργο και οι άλλοι κάτω από την Ακρόπολη και οι πιο άλλοι με τα κλαρίνα στα χωριά των νικητών με τους συγκινημένους συμπατριώτες και την τρισευτυχισμένη μάνα να κλαίει μπροστά στο λαχανιασμένο ρεπόρτερ «πώς αισθάνεστε; το περιμένατε;» και τα τέτοια και οι νεαροί με τα γαλανόλευκα πρόσωπα να τραγουδάνε «σήκωσέ το το... τιμημένο» ή κάπως έτσι. Και ώσπου να ησυχάσουμε και μεις και τα κλαρίνα, και οι γαλανόλευκοι νεανίες να μαζευτούνε στα σπίτια τους, μου ξαναείπαν πως πρέπει να ξαναείμαι υπερήφανος ως Ελλην γιατί η χώρα μου διοργάνωσε τους πιο ακριβοπληρωμένους Ολυμπιακούς Αγώνες, και τους πιο ασφαλείς, μου είπαν. Καινούρια στάδια, ποδηλατοδρόμια, παλάτια για τους αρσιβαρίστες, για τους μπασκετμπολίστες, τεχνητά ποτάμια για τους κωπηλάτες, παλαίστρες κι από πάνω τους τα άγρυπνα μάτια των ακοίμητων φρουρών. Στις θάλασσες καράβια για παν ενδεχόμενο, στον αέρα αερόστατα, στις κολόνες κάμερες για να παρακολουθούν τα βήματά μου και φώτα. Πολλά φώτα και πυροτεχνήματα και μουσικές και τραγούδια και φωταγωγημένα σουβλατζίδικα και γυράδικα και η Αθήνα να χοροπηδάει και οι τουρίστες να λένε χαμογελαστοί μπροστά στην τηλεόραση «βέρι νάις» και «βέρι γκουντ» και οι επίσημοι να καμαρώνουν στα θεωρία τους, τζάμπα βέβαια, και περάστε κύριε υπουργέ και να οι υποκλίσεις και να τα χαμόγελα.

Υστερα όλα ησύχασαν. Ξαναπιάσαμε την κουβέντα για την Ακρίβεια, την Ανεργία, το Ασφαλιστικό, το Σκοπιανό και τα Ιμια. Πού καιρός να αισθάνεσαι υπερήφανος ως Ελλην. Τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, γιατί, λέει, οι υπερήφανοι Ελληνες δεν έχουν λεφτά, και οι φτωχοί να πληθαίνουν στους δρόμους με τις κάμερες από ψηλά να τους παρακολουθούν και το τόξο του Σαντιάγκο Καλατράβα μονάχο και έρημο να θυμάται τις δόξες του. Στις λαϊκές αγορές να ακριβαίνουν τα οπωροκηπευτικά, το ίδιο και οι χριστουγεννιάτικες γαλοπούλες, και λίγο αργότερα τα θαλασσινά της Καθαρής Δευτέρας, η τιμή της λαγάνας, ο σαρακοστιανός χαλβάς, τα αμνοερίφια του Πάσχα, άλλα με τις μπλε σφραγίδες και άλλα με τις πράσινες. Να μας δίνουν κι από πάνω συμβουλές για το πώς θα ψήσουμε το αρνί, πώς θα πετύχουμε το άψογο κόκκινο χρώμα για τα πασχαλινά αυγά, πώς θα αποφύγουμε στομαχικές διαταραχές, τη χοληστερόλη να μην χτυπήσει το κόκκινο, για να φτάσουμε σώοι και αβλαβείς στον επόμενο εθνικό θρίαμβο. Στο θρίαμβο της eurovision. Και ξανά οι γαλανόλευκες στο δρόμο και οι εθνικοί μας ύμνοι στο πεζοδρόμιο, την εθνική Ελενα να σπαρταράει κάτω από τους ήχους της αγγλόφωνης νεοελληνικής γλώσσας, καλπάζοντας ως θηλυκός Βουκεφάλας κατά την παρομοίωση του κυρίου Ψωμιάδη.

Και να μου λένε πάλι πως πρέπει να είμαι υπερήφανος ως Ελλην, την ίδια στιγμή που οι Γάλλοι συζητούσαν για άλλα. Αντάλλασσαν επιχειρήματα. Μιλούσαν για την Ευρώπη που μας απειλεί, για την Ευρώπη που φτιάχνει τους καινούριους θεούς, τους καινούριους ύμνους, τις καινούριες λέξεις για να σκεπάσει τις ολοκαίνουριες δυστυχίες της. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που οι Γάλλοι αρθρώνουν με δυνατή φωνή το «όχι» τους στην ανεργία, στην ακρίβεια, στη νέα φτώχεια, εμένα να μου λένε πως πρέπει να είμαι υπερήφανος ως Ελλην γιατί είμαι πρώτος στην μπάλα. πρώτος στα ολυμπιακά πανηγύρια, πρώτος στα τραγουδιστικά λικνίσματα ως άλλος Βουκεφάλας. Ε, όχι! δεν είμαι καθόλου υπερήφανος και θέλω μαζί με τους Γάλλους να φωνάξω κι εγώ ΟΧΙ!