Ανεξέλεγκτες διαστάσεις λαμβάνει η διάθεση τοξικών αποβλήτων σε ακατάλληλους χώρους στη Μαγνησία. Οι ιδιοκτήτες των βιομηχανιών, που παράγουν απόβλητα, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, δε λαμβάνουν κανένα μέτρο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που επιφέρει η διάθεση των τοξικών αποβλήτων σε βάρος της υγείας των κατοίκων και του περιβάλλοντος. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος απόσυρσης των αποβλήτων αγγίζει ακόμα και το 1 εκατομμύριο δραχμές τον τόνο, όταν πρόκειται για πολύ επικίνδυνα.

Σύμφωνα με έρευνα της Υπηρεσίας Εθνικού Σχεδιασμού Αποβλήτων, πέρυσι, είχαν καταγραφεί 4.825 τόνοι επικίνδυνων αποβλήτων και πληροφορίες αναφέρουν ότι μόνο ένα ποσοστό της συνολικής παραγωγής καταστρέφεται σε ειδικά εργοστάσια ξένων χωρών κι αυτό γιατί δε λειτουργεί μονάδα τελικής διάθεσης. Από τους ελέγχους τήρησης των εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων φύλαξης των αποβλήτων, που έχουν γίνει μέχρι στιγμής από τη Νομαρχία Μαγνησίας, προκύπτει ότι από την παραγωγική διαδικασία 10 με 15 βιομηχανιών στο νομό προκύπτουν τοξικά απόβλητα. Μάλιστα, η Νομαρχία Μαγνησίας, που είναι γνώστης των διαστάσεων του προβλήματος των τοξικών αποβλήτων, περιορίζεται στην ενημέρωση των επιχειρήσεων για την ισχύουσα νομοθεσία και όχι στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για την αντιμετώπιση του προβλήματος που έχει προκύψει.

Συγκεκριμένα, οι πηγές που παράγουν επικίνδυνα υγρά απόβλητα στο Νομό Μαγνησίας είναι: Εταιρίες εμπορίας και διακίνησης υγρών καυσίμων, χαρτοποιεία, εργοστάσια παραγωγής απορρυπαντικών και καλλυντικών, χυτήρια σιδήρου - χάλυβα, ελασματουργεία, επιμεταλωτήρια, επιχειρήσεις κατεργασίας μετάλλων, βαφές, ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες, λιμενικές εγκαταστάσεις κ.ά.

Επιστήμονες - περιβαλλοντολόγοι τονίζουν πως, όχι μόνο υπάρχει δυνατότητα επεξεργασίας των επικίνδυνων αποβλήτων, αλλά είναι επιβεβλημένο να κατασκευαστούν μονάδες επεξεργασίας και διαχείρισης, οι οποίες θα είναι ασφαλείς και απόλυτα ελεγχόμενες.

Τεράστιο θέμα προκύπτει και από το κλοφέν, που ανήκει στην ομάδα των ισχυρών τοξικών αποβλήτων και περιέχεται σε δύο πυκνωτές της ΔΕΗ, που βρίσκονται στους υποσταθμούς της Αλλης Μεριάς και της Ν. Ιωνίας Βόλου. Μέχρι στιγμής, όμως, δεν έχει ληφθεί καμία σχετική απόφαση για την αντικατάστασή τους.

Και το ερώτημα, που, εύλογα, γεννάται, είναι γιατί δεν παίρνουν μέτρα και οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για να σταματήσει η ασύδοτη δράση των βιομηχάνων και να μην υφίσταται πρόβλημα παραγωγής τοξικών αποβλήτων από τις επιχειρήσεις;