Ολες αυτές οι ευρύτατα διαδομένες «κάρτες», που εμπεριέχουν μικροτσίπ με προσωπικές πληροφορίες για τον κάτοχό τους, έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και είναι γνωστές ως κάρτες «υπηρεσιών». Σε αυτές, οι αναλυτές και οι ειδικοί συνήθως αναφέρονται ως εθελοντικά και προαιρετικά αλλά ακίνδυνα και εξαιρετικά χρηστικά εργαλεία. Ενας όρος που μπορεί δυνητικά να εξουδετερώσει οποιαδήποτε προσπάθεια «αποκρυπτογράφησης» και τελικά αντίδρασης στην προσπάθεια επιβολής των ψηφιακών ηλεκτρονικών ταυτοτήτων. Η τεχνολογία έχει απορροφήσει το κοινό και το κοινό αφειδώς την καταναλώνει «τυφλά και υπάκουα» προκειμένου να μην περιθωριοποιηθεί από τη «νέα τεχνολογική εποχή». Η έξις είναι η δευτέρα φύσις και σταδιακά το κοινό προετοιμάζεται για το επόμενο βήμα. Εξάλλου, ο εφιάλτης του Οργουελ για τη φρικαλέα κοινωνία του «Μεγάλου Αδελφού», ξεπεράστηκε καθώς το «1984» πέρασε χωρίς να γίνουν πραγματικότητα τα σενάρια που περιγράφονταν στο βιβλίο και φυσικά χωρίς να γίνει η κοσμογονία που κάποιοι ανέμεναν ότι θα συμβεί οπωσδήποτε.

Δε μένει τίποτα άλλο, από το να προετοιμαστεί το κοινό αλλά και οι ίδιες οι «απαρχαιωμένες υπηρεσίες» των χωρών. Η Αυστραλία ξεκίνησε πρώτη στις αρχές της δεκαετίας του '80, με τις προσπάθειες αντιμετώπισης των φοβιών για φοροδιαφυγή αλλά και φοροαπάτη. Οι Αυστραλοί ποτέ δεν είχαν ταυτότητα και ξαφνικά το 1985, στα πλαίσια του νέου φορολογικού νομοσχεδίου το 1985, βρήκε το δρόμο της για να γίνει νόμος του κράτους την επόμενη χρονιά. Για δύο χρόνια ολόκληρη η χώρα - ήπειρος είχε σχιστεί στα δύο, καθώς πολλές οργανώσεις και κόμματα αντιστάθηκαν σθεναρά και διαδήλωναν καθημερινά. Από την άλλη, αντιμετώπιζαν την αποφασιστικότητα των αυστραλιανών κυβερνήσεων να «περιχαρακώσουν» τους πολίτες και να οργανώσουν το κράτος και από την άλλη, μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που υποστήριζε την ιδέα με το σκεπτικό ότι θα επιλύσει πολλά προβλήματα, απάτης, διαφθοράς και εγκληματικότητας, καθώς και την καταγραφή πολλών παράνομων μεταναστών. Από το 1987 το καθεστώς εκκρεμεί, αφού πρώτα οι αντιδράσεις έριξαν την κυβέρνηση, διέλυσαν το Κοινοβούλιο και βρήκαν διέξοδο σε πρόωρη προσφυγή στην κάλπη...

Αντιστοίχως και στην Ιρλανδία στις αρχές της δεκαετίες του '90, η κυβέρνηση μέσα στην παραζάλη των «ξένων επενδύσεων και της δημιουργίας μιας ανοιχτής οικονομίας» ώστε να γεννηθεί και να μεγαλώσει ο «τίγρης της Ευρώπης», προσπάθησαν να εισαγάγουν τη νέα αριθμημένη ταυτότητα, αλλά επί ματαίω. Προσέκρουσαν στις αντιρρήσεις της Επιτροπής του Κοινοβουλίου, που βρήκε ότι το μέτρο «ενοχοποιείται για πολύ σοβαρές παραβιάσεις της ιδιωτικότητας του καθενός».

Στις Φιλιππίνες η προσπάθεια σταμάτησε, σχεδόν αμέσως με την προσπάθεια θέσπισής του, το 1991, εξαιτίας του κόστους και της κακής οικονομικής κατάστασης της χώρας. Στη Νέα Ζηλανδία η κοινή γνώμη αντιστάθηκε στη νέα ταυτότητα «Κίουι Καρντ». Αντίστοιχες προσπάθειες, αλλά πολύ αργότερα, δηλαδή μετά το 1996, έχουν γίνει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ και τον Καναδά, χώρες που δεν είχαν δελτία ταυτότητας. Το σχέδιο είναι τελικά να εφαρμοστεί ένα ενιαίο δελτίο, πιθανά ηλεκτρονικής ταυτότητας, αναγνωρίσιμο και αναγνώσιμο σε πολλές πηγές που μπορεί να έχουν πρόσβαση σε αυτό. Εξάλλου και η Συμφωνία Σένγκεν, τουλάχιστον για τα πεπερασμένα όρια που καθορίζουν τα σύνορα των κρατών - μελών της ΕΕ, καθορίζει γενικά αλλά σαφέστατα, για τη μελλοντική θέσπιση ενός κοινού δελτίο ταυτότητας.

Στη Νότια Κορέα όμως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Γνωρίζοντας την αποτυχία άλλων, σχεδόν όμορων χωρών αλλά κοντινών και πολιτισμικά, προχώρησαν καταρχήν στην εισαγωγή της ταυτότητας με τα κύρια στοιχεία και τη φωτογραφία, ενώ ήδη μετά την καταγραφή έχει τεθεί σε εφαρμογή το πρόγραμμα για την ηλεκτρονική ταυτότητα, η οποία θα περιέχει ένα μικροτσίπ όπου θα έχουν «σαρωθεί» (σκαναριστεί με τον υπολογιστή) τα δακτυλικά αποτυπώματα καθώς και θα περιέχει πολλά στοιχεία αναγνώρισης, όπως διεύθυνση κατοικίας, αριθμός διπλώματος οδήγησης, στοιχεία για την υγεία και τη φυσικά υπόσταση του ατόμου, τον αριθμό φορολογικού μητρώου κλπ.

Στη Μαλαισία, μία χώρα που ευρύτατα έχει προχωρήσει εδώ και χρόνια στην ηλεκτρονική καταγραφή των στοιχείων των πολιτών της, η ηλεκτρονική ταυτότητα εισήχθη ως προαιρετική σε ένα έθνος «εγκλωβισμένο» στα επιτεύγματα της νέας τεχνολογίας. Δε χρειάστηκε πολύ, και αποτελεί το παράδειγμα για τις υπόλοιπες χώρες της Ασίας και όχι μόνο. Ανάλογη κατάσταση επικράτησε και στην Ταϊλάνδη. Το μέτρο εισήχθη μόλις το 1994 και περιέχει εκτός από τα αποκρυπτογραφημένα δακτυλικά αποτυπώματα, βιογραφικό σημείωμα του κατόχου, αλλά και των βιομετρικών στοιχείων.