Αραγε ο πραγματικός στόχος της απόφασης για τη δημιουργία μιας πιθανά κοινής ταυτότητας, που θα μπορεί να αναγνωρίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι να διασφαλιστεί η ομαλή λειτουργία και διακίνηση πολιτών σε έναν «κόσμο χωρίς σύνορα»; `Η μήπως πρόκειται για μία προσπάθεια επέκτασης της ζώνης επιρροής, ελέγχου και παρακολούθησης, σταδιακά, του πληθυσμού όλου του πλανήτη;

Η συζήτηση όσον αφορά την υποχρεωτική είσοδο κατ' αρχήν της ταυτότητας, καθώς σε πάρα πολλές χώρες της υφηλίου η ταυτότητα είναι ένα άγνωστο και άχρηστο είδος, και σε δεύτερο επίπεδο τη μετεξέλιξή της σε ηλεκτρονική ψηφιακή ταυτότητα, έχει ανάψει για τα καλά, εδώ και χρόνια ενώ συνήθως οι διχογνωμίες αφορούν επιμέρους ζητήματα αποφεύγοντας επιμελώς να θίξουν την ουσία της θέσπισής της.

Η επικέντρωση γίνεται κυρίως στην παραβίαση του ιδιωτικού απορρήτου και ενίοτε στη μετατροπή του ατόμου σε ένα σύνολο στοιχείων και κατά αυτόν τον τρόπο στον πλήρη έλεγχό του, ανά πάσα στιγμή και από οποιαδήποτε κρατική αλλά και ιδιωτική υπηρεσία.

Κυβερνήσεις, μελετητές, διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων επιμένουν σταθερά σε διάφορα ποσοτικά και ποιοτικά δεδομένα: η χρήση των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων εξασφαλίζει τη γρηγορότερη, φθηνότερη και ασφαλέστερη μέθοδο καταγραφής και ασφάλειας των δικαιωμάτων αλλά και του ίδιου του πολίτη. Εξάλλου, τονίζουν, ότι η ανάλογη εφαρμογή αυτών των «έξυπνων καρτών» - όπως ονομάζονται όλες οι κάρτες οι οποίες περιέχουν ένα μέτριας κλίμακας κρυπτογραφικό σύστημα δεδομένων όπως το Data Encryption Standard (DES) - έχει απλουστεύσει τα μάλα την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, όπως οι πιστωτικές, τραπεζιτικές, τηλεφωνικές κάρτες κ.ά. Εξάλλου, οι «έξυπνες κάρτες» δεν είναι ένα καινούριο φαινόμενο. Η δημιουργία και η εισαγωγή τους στις διάφορες κοινωνίες έχει γίνει από τα τέλη της δεκαετίας του '70, και έχουν ευρύτατα διαδοθεί εξαιτίας της χρηστικής τους ικανότητας τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Βόρεια Αμερική αλλά τελικά εξαπλώθηκαν σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.

Προς το παρόν περιορίζονται κυρίως για μεμονωμένη χρήση στην εξυπηρέτηση των πολιτών, είτε στην τράπεζα, είτε στο τηλέφωνο, περιέχοντας μόνο ένα δύο στοιχεία και έναν κωδικό πρόσβασης. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η εφαρμογή τους επεκταθεί και στο επίπεδο καταγραφής των ίδιων των πολιτών και κυρίως των προσωπικών ακόμη και πιο απόρρητων δεδομένων;