«Στην Αμερική πήγα για 6 μήνες κι έμεινα 20 χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του '60 μέχρι το '80. Οταν πρωτοπήγαμε, μας υποχρέωσαν να γραφτούμε στο μουσικό σωματείο. Κάναμε συνελεύσεις σε μια μεγάλη αίθουσα, που χωρούσε 800 και πλέον άτομα. Συχνά ο πρόεδρος έβαζε το χάρτη και κάναμε παρουσιάσεις της μουσικής κάθε χώρας. Μια μέρα ήρθε και η σειρά της Ελλάδας. Σηκώνεται ένα παιδί και με το μπουζούκι έπαιξε το "Ποτέ την Κυριακή". Τότε αποφάσισα να μιλήσω, καθώς είχα καταλάβει ότι ο πρόεδρος ζητούσε παλιά δημοτικά τραγούδια. "Καλωσορίσατε κ. Χαλκιά", μου λέει ο πρόεδρος και ζήτησε να μου φέρουν ένα κλαρίνο. Πριν όμως παίξω, με τη βοήθεια διερμηνέα, τους είπα ότι στην Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής θέσης της, έχουμε όλα τα χρώματα της μουσικής, αλλά και κάτι ρυθμούς παράξενους που δεν τους έχει κανένας. Πολλοί Αμερικανοί κοιτάχτηκαν περίεργα. Τους λέω "θα παίξω κάτι από τον τόπο μου, φυσικά πεντάφθογγο, και μετά μου λέτε". Ο πρόεδρος έπαιζε πιάνο, κιθάρα ένας νέγρος Αμερικανός και ντραμς ένας Σκοπιανός. Λέω στον κιθαρίστα "δεν μπορείτε να με ακολουθήσετε, αφήστε με μόνο..." και μου απαντάει ότι είπα μεγάλη κουβέντα. Ο Σκοπιανός, βέβαια, τον προειδοποίησε... Τους έπαιξα κάτι, δεν είπαν τίποτα. Ηρθε, όμως, ένας μουσικός με το πεντάγραμμο στο χέρι, λέγοντάς μου ότι δεν έχουν ξανακούσει αυτή τη μουσική, παρά τις επισκέψεις τους στην Ελλάδα. "Μήπως δεν είναι ελληνική αυτή η μουσική;", με ρώτησε, συμπληρώνοντας πως "αν αυτό το πράγμα είναι ελληνικό, θα έπρεπε να μαγέψετε τον κόσμο όλο. Απορώ γιατί το αφήνουν έτσι". Μου ζήτησε να του παίξω κάτι κι εγώ από αφέλεια τού έπαιξα με το κλαρίνο ένα ρυθμό. Πιάνει και γράφει το "That's the way, I like it". Πάταγος έγινε με αυτό το κομμάτι, που έχει τη ρίζα του στο σκοπό που του έπαιξα. Ηρθε μετά και μου έκοψε από το τεφτέρι του μια επιταγή 1.000 δολαρίων, σαν δώρο, λέγοντάς μου ότι "ή εσείς δεν είστε σε θέση να τα αξιοποιήσετε ή δεν είναι ελληνικά".

Οι υπόλοιποι όμως, θεωρώντας ότι τους πρόσβαλα με όσα είπα, πίεζαν για να φύγω. Ο πρόεδρος, επηρεαζόμενος, έστειλε στο Αλλοδαπών ένα χαρτί, ζητώντας να με απελάσουν μέσα σε 24 ώρες. Μάλιστα, σημείωναν πως τέτοιου είδους μουσικούς έχουν. Ο διευθυντής του Αλλοδαπών μού είπε ότι, στην περίπτωση που δεν έφευγα μέχρι την επομένη, θα με έδεναν χειροπόδαρα και θα μ' έστελναν στην Ελλάδα. Του είπα ότι κι εγώ δεν ήθελα να μείνω, αλλά απαίτησα να ακυρώσουν την τελευταία φράση, γιατί "τέτοιους μουσικούς δεν έχουν". Οταν μου ζήτησε να το αποδείξω, του είπα να έρθει με τους καλύτερους μουσικούς στο μαγαζί που δούλευα και ότι, αν κατάφερναν να με συνοδέψουν, την άλλη μέρα θα έφευγα. Οταν ήρθαν, τους ανέβασα για να με συνοδέψουν. Ούτε ρυθμό δεν μπορούσαν να πιάσουν... Τότε ο διευθυντής λέει στον πρόεδρο πως θα έστελνε εκείνον φυλακή, γιατί ό,τι δεν το έχει η Αμερική το κρατάει. Αυτός όχι μόνο δεν προσπάθησε να το κρατήσει, αλλά να το διώξει. Μου ζήτησε συγνώμη και την άλλη μέρα ξεκίνησα τις διαδικασίες για την πράσινη κάρτα. Μάλιστα, κάποια στιγμή, μου έστειλαν χαρτί να με επιδοτήσει η κυβέρνηση και να μου ανοίξουν σχολείο για να διδάξω Αμερικανάκια. Δεν το δέχτηκα, γιατί αν το έκανα μεθαύριο οι Αμερικανοί θα έλεγαν ότι αυτά είναι δικά τους τραγούδια. Είπα ότι δεν έχω το χρόνο, ώσπου ήρθε η ώρα που έφυγα...».