Χωρίς επιχειρηματίες και βιομήχανους, χωρίς νέες επενδύσεις και επιχειρήσεις, δε γίνεται τίποτε. Ούτε θέσεις εργασίας, ούτε κοινωνικός πλούτος, ούτε βελτίωση της ζωής. Αρα, πρέπει να κάνουμε ό,τι χρειάζεται, για να υπάρξουν νέες επενδύσεις και επιχειρήσεις. Ετσι λένε οι κυβερνώντες και οι κάθε λογής απολογητές του καπιταλισμού. Και, βέβαια, στο «ό,τι χρειάζεται» συμπεριλαμβάνεται, πρώτα και κύρια, η εξασφάλιση των επιχειρηματικών κερδών και ό,τι αυτό συνεπάγεται (μεροκάματα, εργασιακές σχέσεις, κλπ.). Κι όχι, των όποιων σε ποσότητα κερδών, αλλά αναλόγων του σημερινού έντονα ανταγωνιστικού περιβάλλοντος, όπως λένε. Για παράδειγμα, κανένας σοβαρός «επενδυτής», που σέβεται τον εαυτό του, δε θα επενδύσει στην Ελλάδα, όταν γνωρίζει ότι μπορεί να κερδίσει τα διπλά στη γειτονική Βουλγαρία.

Από την πλευρά τους, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν τα παραπάνω. Αυτός είναι ο σύγχρονος καπιταλισμός. Το πρόβλημα, επομένως, δε βρίσκεται στο ερώτημα ποιος παράγει τον πλούτο. Αυτό είναι απαντημένο, εδώ και αιώνες, από την ίδια τη ζωή. Εργοστάσια και επιχειρήσεις μπορούν να φτιαχτούν και να λειτουργήσουν χωρίς επιχειρηματίες και κεφαλαιοκράτες - επενδυτές. Χωρίς εργάτες, όμως, όσα εργοστάσια κι αν υπάρχουν, είναι στην κυριολεξία άχρηστα, μόνο ντουβάρια και σίδερα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό. `Η, αλλιώς, στο ποια τάξη έχει την πολιτική και οικονομική εξουσία, οι εργάτες ή οι κεφαλαιοκράτες.