«Μνήμη μοιάζεις με κύμα/ Στα register προσπαθείς να πνίξεις ζωές./ Η λογική των λουλουδιών ανθίσταται./ Οι νεογνοί βίοι θα σε καθυποτάξουν». Αυτό το τετράστιχο εισαγωγικό μότο, προμηνύει τη θεματική των ποιημάτων της νέας ποιητικής συλλογής του Παναγιώτη Καραβασίλη «Ως είθισται» (έκδοση «Ιαμβος», Αριστείδου 10-12, 210.5015.550). Ασχολούμενος με τα συστήματα πληροφορικής, τα οποία κατέχει το τερατώδες πολυεθνικό κεφάλαιο, ο Π. Καραβασίλης, ξέρει την «πλημμυρίδα» της στη σύγχρονη κοινωνία και τη χρησιμότητά τους, αλλά και προβληματίζεται για την επίδρασή τους στη ζωή, τη γνώση, τον ψυχισμό, την κοινωνική συνείδηση του ατόμου.

Τα ποιήματα της συλλογής αυτής μελαγχολούν και αγωνιούν για το πού βαδίζει η κοινωνία, αλλά και διαλεκτικά αισιοδοξούν: «Είναι πολύ νωρίς να πεις ότι ηττηθήκαμε./ Δεν είναι το τέλος ούτε η αρχή της φρίκης». Ο Π. Καραβασίλης, επισημαίνοντας ότι «Οταν κλείνουμε τα μάτια μας/ το αύριο για κανέναν δεν είναι σίγουρο», και υπονοώντας το αδηφάγο κεφάλαιο ξανακάνει τους λαούς σαν τους «Αθλίους» του Ουγκό, λέει «Στο αριστερό μου χέρι έχω την ημερομηνία του 1789/ και τα κηροπήγια του Γιάννη Αγιάννη», αφού «Σε αυτήν τη δικτατορία της πανελεύθερης αγοράς/ Μας θάβουν τις νύχτες και μας πωλούν/ την ημέρα, φτιάχνοντας τρύπες/ που ορίζουν τα κανόνια και οι σφαίρες».

Σ' αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, ο Π. Καραβασίλης, επισημαίνοντας ότι «Αν δεν τραγουδήσουμε χάνεται οριστικά/ ο βηματισμός της μνήμης μας», αντιτάσσει στίχους σαν αυτούς: «Μικρά μικρά αγάλματα ανασταίνονται/ από τα σταχτοδοχεία της Ιστορίας./ Τα αγάλματα είμαστε εμείς δεν είναι σπασμένα»...