Η πρόταση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, για την καταγγελία της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, στηρίζεται στις βασικές ανάγκες μιας οικογένειας και στοχεύει στην αναπλήρωση μέρους των απωλειών των προηγούμενων ετών.

Το εισοδηματικό σκέλος αναφέρεται σε κατώτερο μεροκάματο 10.000 δρχ., κατώτερο μισθό 250.000 δρχ. και κατώτερη σύνταξη ίση με το 80% του μεροκάματου, δηλαδή 200.000 δρχ. Η συνολική πρόταση αναφέρεται σε μέτρα για τη στήριξη των ανέργων, για τη στήριξη των σεισμόπληκτων, στην ανάγκη για φορολογική μεταρρύθμιση, για διεκδίκηση κοινωνικών δικαιωμάτων κ.ά.

Στο κείμενο της πρότασης, γίνεται εκτενής αναφορά στη λογική της, αλλά και στις λογικές των πλειοψηφιών στις ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ: «Ενόψει της υπογραφής της νέας ΕΓΣΣΕ μέσα στα πλαίσια των προεκλογικών αναγκών, στη λογική "αξιοποίησης" των μετασεισμικών συνεπειών και της προεδρολογίας, κάτω από τη σκέπη των στόχων της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης στα βήματα της ΟΝΕ, οι πλειοψηφίες αυτές προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία ότι μέσα από την ΕΓΣΣΕ θα προχωρήσει σε κάποιας μορφής "αναδιανομή" του εισοδήματος», σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Επίσης, τονίζεται ότι «οι θεωρίες της "παραγωγικότητας", της "ανταγωνιστικότητας", της "παγκοσμιοποίησης" και των "στόχων" για την περιβόητη σύγκλιση θα επιστρατευτούν για να υποτάξουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και να αποτελέσουν το "φερετζέ" των νέων παροχών προς τους βιομήχανους.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν εγκλωβίζεται σε τέτοιες συλλογιστικές ούτε εξαντλεί την πάλη του στην "αναδιανομή" του εισοδήματος. Ξέρουμε καλά ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αφήνει σπουδαία περιθώρια βελτίωσης των όρων ζωής και εργασίας για την εργατική τάξη και, ταυτόχρονα, επιδιώκει όλο και περισσότερο να συμπιέζει τα λαϊκά εισοδήματα.

Ακόμα και τις περιορισμένες αυξήσεις, που υποχρεώνεται να παραχωρήσει κάτω από την πίεση των εργαζομένων, τις παίρνει αυτόματα πίσω και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την αύξηση των τιμών, την αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Η εργατική τάξη, όμως, δεν πρέπει να θεωρεί τις αρνητικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων σε βάρος του εργατοϋπάλληλου και της οικογένειάς του (ανατροπή εργασιακών σχέσεων, του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.) ως αναπόφευκτες και τελεσίδικες. Επομένως, οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης δεν είναι δυνατόν να προσαρμόζονται ή να υποκύπτουν στα σημερινά πλαίσια, να περιορίζονται στην άμυνα. Αντίθετα, είναι ανάγκη να προβάλλονται και να διεκδικούνται τα δίκαια ριζοσπαστικά αιτήματα των εργαζομένων, ώστε να προκύπτει η αδήριτη ανάγκη να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ανατροπή της πολιτικής που κυριαρχεί και των φορέων που την επιβάλλουν».

Σε άλλο σημείο, το ΠΑΜΕ τονίζει, σχετικά με τους στόχους της πρότασής του για τη σύμβαση: «Εμείς δεν καθορίζουμε τους στόχους για την ΕΓΣΣΕ με βάση τις "θεωρίες" των αντιπάλων της τάξης μας. Ούτε μετράμε το ρεαλισμό με βάση τους αριθμούς και τους στόχους της ΟΝΕ. Κυρίαρχο κριτήριο για το αγωνιζόμενο κίνημα είναι οι ανάγκες των εργαζομένων, στις μέρες μας. Οι ανάγκες για σταθερή απασχόληση, σταθερό και καλό εισόδημα, σίγουρη και καλή ασφάλιση και σύνταξη.

Οι ανάγκες που καθημερινά αυξάνονται, αφού καθημερινά αφαιρούνται κατακτήσεις και δικαιώματα. Καθημερινά το κόστος για τη μόρφωση, την περίθαλψη, τη διατροφή κλπ. μεγαλώνει για την εργατική οικογένεια. Ταυτόχρονα, δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε τους συνδικαλιστικούς και γενικότερους συσχετισμούς και μαζί με την πάλη για την αλλαγή τους αγωνιζόμαστε για να ξεπερνάμε τα εμπόδια που αυτοί γεννούν».