Δεν ήταν μια τυπική - διεκπεραιωτική υπόθεση η απόφαση της Κυβερνητικής Επιτροπής να εγκρίνει, την περασμένη Τρίτη, το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» 2005-2008, «μεταφράζοντας» τη Στρατηγική της Λισαβόνας σε εθνικό επίπεδο.

Με τη σύνταξη του «Προγράμματος Μεταρρυθμίσεων» η κυβέρνηση σηματοδότησε τη βούλησή της να αδράξει την ευκαιρία και να ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τη βάρβαρη επίθεση του ευρωενωσιακού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ακριβώς γι' αυτό στο «Πρόγραμμα» περιλαμβάνεται το σύνολο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχει θέσει ήδη σε εφαρμογή ή πρόκειται να θέσει στον επόμενο τουλάχιστον χρόνο, χωρίς φυσικά να προχωράει σε «λεπτομέρειες»... Ταυτόχρονα, μέσω του «Προγράμματος» αναλαμβάνει σαφείς δεσμεύσεις απέναντι στις Βρυξέλλες και την εγχώρια πλουτοκρατία. Με την ορολογία του συρμού, το «Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» είναι ο «οδικός χάρτης» της ολομέτωπης επίθεσης κατά του ελληνικού λαού για την επόμενη τριετία.

Ο υπουργός Οικονομίας και «εθνικός συντονιστής για τη Στρατηγική της Λισαβόνας», Γ. Αλογοσκούφης, παραδέχτηκε ότι οι «εθνικές προτεραιότητες» στηρίχτηκαν στις «24 ολοκληρωμένες κατευθυντήριες γραμμές».

Οι «24 κατευθυντήριες γραμμές» - που ας σημειωθεί εγκρίθηκαν χωρίς την παραμικρή συζήτηση από τους 25 ηγέτες της ΕΕ στη Σύνοδο Κορυφής του Ιούνη και φυσικά και με την υπογραφή του Κ. Καραμανλή, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι παρά την «κρίση» απέναντι στους λαούς είναι απόλυτα ενωμένοι - συνιστούν ισάριθμα «καρφιά» κατευθείαν στην καρδιά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των λαών. Τυχόν υλοποίησή τους θα αποτελέσει ένα τρομακτικό πισωγύρισμα για τους λαούς της ΕΕ, στις πιο μαύρες εποχές του καπιταλισμού.

Τίποτα δε μένει όρθιο από τις ιστορικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης: Στο απόσπασμα το 8ωρο - 7ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η κοινωνική ασφάλιση. Ταυτόχρονα πριμοδοτούνται «νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας και μεγαλύτερη ποικιλία συμβατικών ρυθμίσεων» (απόφαση της εαρινής συνόδου), εννοώντας τις ατομικές συμβάσεις, τη μερική απασχόληση, τις ελαστικότερες μορφές απασχόλησης, τη μείωση του κατώτατου μισθού κ.ο.κ.

Οι κατευθυντήριες οδηγίες δεν αφήνουν περιθώρια ψευδαισθήσεων. Ιδού: «Να εξασφαλιστεί ευνοϊκή προς την απασχόληση εξέλιξη του κόστους εργασίας και των μηχανισμών καθορισμού των μισθών»... «Να εξασφαλιστεί ότι οι μισθολογικές εξελίξεις, συμβάλλουν στη μακροοικονομική σταθερότητα και την οικονομική μεγέθυνση»... «Να προωθηθεί η ευελιξία και να μειωθεί ο κατακερματισμός στην αγορά εργασίας»... «Να προωθηθεί προσέγγιση της εργασίας βασιζόμενη στον κύκλο ζωής». Παράλληλα οι «25» δεσμεύονται να προωθήσουν την «παράταση της διάρκειας της επαγγελματικής ζωής σε συνδυασμό με τη μεταρρύθμιση των συστημάτων κοινωνικής προστασίας»...

Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις της ΕΕ οφείλουν μέσα στην τρέχουσα τριετία (2005-2008) να πάρουν όλα τα μέτρα για να μειωθεί δραστικά το «κόστος εργασίας», να μειωθούν οι μισθοί, να παραταθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, να εκθεμελιωθούν τα εργασιακά δικαιώματα, με πρώτο το 8ωρο - 7ωρο.

Κάτω ακριβώς από την «ενότητα» των προαναφερθέντων «κατευθυντήριων γραμμών» που αφορούν στην «απασχόληση», η ελληνική κυβέρνηση συμπεριέλαβε τη «μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, τη μεταρρύθμιση του ωραρίου των καταστημάτων, την επίλυση του ασφαλιστικού προβλήματος των τραπεζών»... Οποιος δεν είχε κατανοήσει τις κατευθύνσεις της ΕΕ, καταλαβαίνει πολύ καλά τα νομοσχέδια της κυβέρνησης που τις κάνουν πράξη...

Στο άλλο κεφάλαιο, που αφορά στην «ανταγωνιστικότητα», οι κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ επιτάσσουν: «Να καταστεί το περιβάλλον των επιχειρήσεων ανταγωνιστικότερο και να ενθαρρυνθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία χάρη στη βελτίωση της νομοθεσίας»... «Να προωθηθεί μια περισσότερο επιχειρηματική νοοτροπία και να δημιουργηθεί περιβάλλον ευνοϊκότερο προς τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις»... «Να διασφαλιστούν το άνοιγμα και η ανταγωνιστικότητα των αγορών, εντός και εκτός της ΕΕ, να αντληθούν τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης», «Να αναπτυχθεί σε έκταση και σε βάθος η εσωτερική αγορά». Γενικότερα η ΕΕ «οφείλει να εξοπλιστεί με ένα ρυθμιστικό πλαίσιο ευμενέστερο προς τις επιχειρήσεις».

Η ελληνική κυβέρνηση έχει και στον τομέα αυτό πλούσιο έργο να επιδείξει: «Ο νέος επενδυτικός νόμος, η φορολογική μεταρρύθμιση, οι αποκρατικοποιήσεις, οι συμπράξεις δημόσιου - ιδιωτικού τομέα, η απλοποίηση των διαδικασιών για την αδειοδότηση νέων επιχειρήσεων, η αναμόρφωση του πτωχευτικού δικαίου, η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας, ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία, η αναμόρφωση του πλαισίου λειτουργίας των ΔΕΚΟ, η επανατοποθέτηση του Γ' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, η αναβάθμιση του χωροθετικού σχεδιασμού και των χρήσεων γης, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, η αποτελεσματικότερη και αποδοτικότερη διαδικασία για τη μελέτη και ανάθεση δημοσίων έργων, η αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας»... Ολα αυτά και ασφαλώς και άλλα που θα προστεθούν στην πορεία αποτελούν, σύμφωνα με τον Γ. Αλογοσκούφη, «δράσεις που συμβάλλουν στην επίτευξη των στόχων της Στρατηγικής της Λισαβόνας». Μέχρι τις 15 Οκτώβρη το «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων» - όπως πάντα ο τίτλος ψευδεπίγραφος και παραπλανητικός - θα έχει κατατεθεί στην Κομισιόν, αφού νωρίτερα θα υπάρξει διάλογος με τους «κοινωνικούς εταίρους» και θα συζητηθεί στη Βουλή.

Αφελής απορία. Ποια απ' όλα αυτά «τα προϊόντα αυταρχισμού της Δεξιάς» θα καταργήσει ο Γ. Παπανδρέου, όταν ανέβει στην κυβέρνηση, από τη στιγμή που φέρουν τη σφραγίδα της Λισαβόνας, την οποία στηρίζει ανεπιφύλακτα; Τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια ισχύουν για την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που πρόσφερε απλόχερη συναίνεση και νομιμοποίηση στη Στρατηγική της Λισαβόνας...

Το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε και εναντιώθηκε με όλες τις δυνάμεις του στη Στρατηγική της Λισαβόνας, είναι που άλλη μια φορά μπαίνει μπροστά για να υπάρξει απάντηση στην ολομέτωπη επίθεση.