Ενας απλός άνθρωπος, ο Διονύσης Κλάδης, γιος παπά, ριζοσπάστη, γράφει με τον τρόπο του ιστορία, κρατώντας καθημερινό ημερολόγιο στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα μέχρι και τις αρχές του 20ού. Μαζί του περπατάμε τις ρούγες της προσεισμικής πόλης, ζούμε την καθημερινή ζωή των φτωχών κατοίκων, τις στερήσεις και τις πίκρες τους, τη σκληρή ζωή των χωρικών. Στην ανάποδη της επίσημης ιστορίας, καταγράφεται ο απόηχος των κοσμοϊστορικών γεγονότων και η επίδρασή τους στην τοπική κοινωνία, οι προκαταλήψεις, οι αδικίες, αλλά και οι πάμπολλοι σεισμοί που αναστατώνουν τους κατοίκους του νησιού, με αποκορύφωμα τον καταστρεπτικότατο σεισμό του Απρίλη 1893. Κοντά στα μεγάλα γεγονότα και τα μικρά καθημερινά, που σφραγίζουν την κοινωνική ζωή της Ζακύνθου: Φονικά (ουκ ολίγα), πολιτικές διαμάχες, ρεμούλες, το ανάθεμα του λαού ενάντια στους μεγαλοσχήμονες που καρπώνονται τα χρήματα τα προορισμένα για τις ανάγκες των σεισμοπαθών (ανάμεσά τους και ιερωμένοι με εξουσία).

Η φοβερά υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας διαγράφεται μέσα από καθημερινές ειδήσεις, όπως η δολοφονία μιας δύστυχης από τον μοιχό που ενοχλήθηκε γιατί ήρθε να τον βρει στο ερωτικό του καταφύγιο... 'Η μιας άλλης που επανέρχεται με τη βία στο σπίτι της από τον σύζυγο. Πολλές οι γυναίκες που φαρμακώνονται εκείνη την εποχή από απελπισία ή για να αποφύγουν την κοινωνική κατακραυγή... Και η απληστία των εχόντων και κατεχόντων μεγάλη...

Ο ιστορικός Ιωάννης Δεμέτης, υπεύθυνος για χρόνια του «Μουσείου Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων», αναδεικνύει με την πλούσια βιβλιογραφία και τις ενδιαφέρουσες ιστορικές παρατηρήσεις του το κείμενο, που είναι απλό και έχει γραφεί με αυθορμητισμό. Ο ίδιος ανατρέχει σε διάφορες ιστορικές πηγές και μαρτυρίες που συμπληρώνουν το αρχικό κείμενο.

Ντοκουμέντο πολύτιμο και μαρτυρία που σκιαγραφεί τον κοινωνικό περίγυρο, το - χειρόγραφο αρχικά - κείμενο σώζει τα ίχνη μιας ταραγμένης εποχής και το επιμελήθηκε γλωσσικά η αρχαιολόγος Κατερίνα Δεμέτη - Λίβερη.

Οπως επισημαίνει ο Ιωάννης Δεμέτης, την περίοδο εκείνη αρχίζει να διαμορφώνεται νέα εποχή στη Ζάκυνθο, «με την ολοκληρωτική εξασθένηση της τάξης των ευγενών και των προνομίων τους - που είχαν διατηρηθεί και κατά την περίοδο της Αγγλικής Προστασίας - την οικονομική και πνευματική άνοδο του αστικού στοιχείου, που είχε ενδυναμωθεί από τη στήριξη των Αγγλων στο εμπόριο και τη διανόηση, και τη με μικρά, διστακτικά, δειλά βήματα, προοδευτική ανάπτυξη του χωρικού στοιχείου, τη γεωγραφική πλέον ένωση με τη μητέρα Ελλάδα - ποτέ ο Ζακυνθινός δεν αισθάνθηκε τον εαυτό του αποκομμένο από τον εθνικό κορμό - και τη μετανάστευση του πληθυσμού - εξακόσια άτομα φεύγουν το 1906 για αναζήτηση τύχης στην Αμερική - σημαντικός αριθμός για την κοινωνία του νησιού».