Η φωτιά στη Βορειοανατολική Αττική κατέστρεψε, σύμφωνα με πρώτες επίσημες και ανεπίσημες εκτιμήσεις, πάνω από 6.000 στρέμματα πευκοδάσους. Η καταστροφή όμως της δασικής περιοχής, όχι μόνο εκεί αλλά ευρύτερα, έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια και τα σπίτια δεν ξεφύτρωσαν ξαφνικά. Συγκεκριμένα στην Πεντέλη, στην περιοχή του Διονύσου, που κάηκε το 1998 και που φυσικά κηρύχτηκε αναδασωτέα, σήμερα, όπως μαρτυρεί και φωτογραφία του «Ρ» πωλούνται πολυτελή διαμερίσματα!!! Τα καμένα γίνονται αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης, αξιοποιώντας ένα κύκλωμα κερδοσκοπίας που έχει στηθεί και στο οποίο περιπλέκονται σε πολλές περιπτώσεις και διάφορες κρατικές υπηρεσίες...

Οι ίδιες εξαγγελίες περί ...αναδάσωσης που έγιναν τώρα είχαν γίνει και μετά τις φωτιές το 1990, το 1995 και το 1998. Στο Διόνυσο και στη Ροδόπολη όμως σε μεγάλα κομμάτια και με διάφορα τεχνάσματα, αντί για αναδάσωση είχαμε δόμηση. Ενα παράδειγμα είναι η περιοχή της Νέας Αιολίδας σε Διόνυσο και Ροδόπολη, όπου μετά τη φωτιά το 1990 η περιοχή κηρύχτηκε αναδασωτέα. Οταν όμως πάνω στο χάρτη σημειώθηκε η αναδασωτέα περιοχή, αφαιρέθηκε ένα μεγάλο κομμάτι περιμετρικά, το οποίο φυσικά και αποτέλεσε φιλέτο για επίδοξους κατασκευαστές.

Μια άλλη περίπτωση είναι και αυτή στην οποία μέσα στην αναδασωτέα περιοχή υπάρχει έστω και ένα μικρό κομμάτι εντός σχεδίου. Οι ιδιοκτήτες των κατοικιών εκεί, που συνήθως δεν πρόκειται για φτωχόκοσμο, για να αποφύγουν τα προβλήματα σε εργασίες (σ.σ. όπως καθαρισμός κ.ά.) που τους δημιουργεί ο χαρακτηρισμός «αναδασωτέα», προσφεύγουν στο ΣτΕ, ζητώντας την ακύρωση της πράξης αναδάσωσης. Στη συνέχεια, το ΣτΕ προχωρά στην ακύρωση της πράξης, η οποία όμως πολλές φορές δεν αφορά μόνο τα συγκεκριμένα κομμάτια που είναι εντός σχεδίου αλλά όλη την περιοχή που έχει κηρυχτεί αναδασωτέα. Ετσι, βρίσκουν ευκαιρία οι μεγαλοκαρχαρίες της περιοχής να εισβάλουν. Ολα αυτά μαζί με τις φωτιές και κυρίως την πολιτική που λέει «αποχαρακτηρίζω τα δάση» οδηγούν σιγά στην καταστροφή της περιοχής και τη μετατροπή της σε χώρο εμπορικής εκμετάλλευσης.

Φτάνοντας, λοιπόν, στις σημερινές περιοχές που κάηκαν και αναζητώντας την ιστορία τους γίνεται αντιληπτό ότι η καταστροφή, απλά ολοκληρώνεται σήμερα. Είναι χαρακτηριστικές οι περιπτώσεις του Νέου Βουτζά, της Καλλιτεχνούπολης και του Ντράφι. Ενώ αντικρίζει κανείς ένα κυριολεκτικά πυκνό δάσος, εντούτοις έχουν κτιστεί πολυτελείς βίλες και μάλιστα εντελώς νόμιμα. Αυτό έγινε καθώς το 1975 και πριν αλλάξει τότε το Σύνταγμα, κάποιοι πρόλαβαν και τις ενέταξαν στο σχέδιο πόλης, με αποτέλεσμα να βρίσκεις σήμερα εκεί τεράστια οικοδομήματα ακόμα και με «νόμιμες» πισίνες!

Η ιστορία, όμως, για τις λαϊκές - εργατικές οικογένειες που έχουν σπίτια σε άλλες περιοχές της Ραφήνας, όπως η Αγία Τριάδα και η Αγία Κυριακή και που τώρα υπέστησαν τεράστιες καταστροφές, είναι εντελώς διαφορετική. Οι περιοχές αυτές σημειώνουμε ότι είναι εκτός σχεδίου πόλης, σε αντίθεση με τα μεγαθήρια των πλουσίων που περιγράψαμε παραπάνω. Γιατί; Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων η υπόθεση ξεκινά το 1920, όταν μεγαλοϊδιοκτήτης που είχε στην κατοχή του την έκταση, την πούλησε σε κάποιον άλλο για να φτάσει τελικά στα χέρια ενός τρίτου, αρκετά χρόνια αργότερα, ο οποίος μάλιστα είχε και μεγάλο... αξίωμα επί δικτατορίας...

Από τότε λοιπόν άρχισε και η κατάτμηση της περιοχής, η οποία δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα αν και έχει μειωθεί σημαντικά. Αλλωστε, η περιοχή είναι γνωστή και για πολλές ακόμα αυθαιρεσίες και κυρίως με το μπάζωμα των ρεμάτων με πιο σημαντικό αυτό του μεγάλου Ρέματος που πνίγει κάθε φορά τη Ραφήνα. Μάλιστα, κατά καιρούς οι φημολογίες οργιάζουν με γνωστά ονόματα μεγαλοεπιχειρηματιών να ακούγονται για την πρόθεσή τους να πετύχουν τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής και την ένταξή της στο σχέδιο πόλης, ώστε να σηκώσουν συγκροτήματα κατοικιών. Στην προσπάθειά τους αυτή εκμεταλλεύονται και τους εργαζόμενους - ιδιοκτήτες αυθαιρέτων που βρέθηκαν εκεί αναζητώντας λύση στο πρόβλημα της στέγης... Τώρα, οι οικογένειες αυτές καταστράφηκαν.