Το «νέο μοντέλο διακυβέρνησης» της χώρας, που επιχείρησε να παρουσιάσει ο Γ. Παπανδρέου στη διήμερη παρουσία του στη Θεσσαλονίκη, κινήθηκε μεταξύ της υπεράσπισης των αντιλαϊκών επιλογών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της πλήρους ευθυγράμμισης του κόμματός του με την προώθηση και εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Οσο και αν προσπάθησε ο Γ. Παπανδρέου να αναδείξει προγραμματικές διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, δεν μπόρεσε να κρύψει την ταύτιση του κόμματός του με τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνησης, που κινούνται στη λογική του «ευρωμονόδρομου» και στην υλοποίηση κάθε αντεργατικής μεταρρύθμισης που επιβάλλει η «Στρατηγική της Λισαβόνας», η οποία εξάλλου φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου είχε για μια ακόμα μια φορά εξέχουσα θέση ανάμεσα στο «σχέδιο διακυβέρνησης» του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Παπανδρέου τάχτηκε υπέρ των ελαστικών μορφών απασχόλησης, της διαιώνισης δηλαδή του συστήματος που θέλει τον εργαζόμενο μερικώς απασχολούμενο, μερικώς αμειβόμενο και με «μερικά» δικαιώματα. Διέγνωσε «αδυναμίες» στο σημερινό ασφαλιστικό σύστημα, με πρώτη την «πρόωρη συνταξιοδότηση», μια θέση που έρχεται να ενισχύσει τη δική του άποψη ότι μετά τα 70 υπάρχουν για τον άνθρωπο «παραγωγικά χρόνια». Πρότεινε ο ΟΑΕΔ να περάσει στα χέρια των παραγωγικών τάξεων, παραδίδοντας τους ανέργους στις αδηφάγες ορέξεις του κεφαλαίου και στους ...«κοινωνικούς διαλόγους» της ΓΣΕΕ. Την ίδια στιγμή που ο Γ. Παπανδρέου, με τις θέσεις του εξασφάλιζε φτηνά εργατικά χέρια για τους μεγαλοεπιχειρηματίες, ισχυριζόταν προκλητικά ότι το δικό του μοντέλο ανάπτυξης δε θα στηρίζεται στο φθηνό εργατικό δυναμικό, αλλά στην ποιότητα, την έρευνα, την εξειδίκευση και την υψηλή τεχνολογία, που θα αναπτυχθούν στις «βιομηχανίες» του πολιτισμού και της πληροφορικής!

Ο «νέος δρόμος», που θέλει να χαράξει το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί γνωστό «μονοπάτι» πάνω στο οποίο κινήθηκαν οι κυβερνήσεις των «σοσιαλιστών» και η κυβέρνηση της ΝΔ, με τα πάντα να κινούνται βάσει των νόμων της αγοράς και της ανταγωνιστικότητας. Ο Γ. Παπανδρέου τάχτηκε υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στους χώρους της Παιδείας και της Πρόνοιας. Στην κοινωνία που οραματίζεται τα πάντα αγοράζονται, το «κοινωνικό κράτος» μετατρέπεται σε κράτος «αλληλεγγύης» και «φιλανθρωπίας», που θα προσφέρει υπηρεσίες στις «ομάδες που έχουν ιδιαίτερη ανάγκη». Οσοι δε βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση, στο «νέο μοντέλο διακυβέρνησης», θα καταβάλλουν νέους φόρους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αφού αυτή θα κληθεί να αναλάβει την παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών.

Αυτές τις αντιλαϊκές θέσεις που διατύπωσε Γ. Παπανδρέου, φιλοδοξεί να τις επικυρώσει μέσα από μια «νέα εθνική κοινωνική συμφωνία» με το λαό, προκειμένου να τον καταστήσει συνένοχο σε μια πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματά του. Η αντιπολιτευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ προς την κυβέρνηση, σε συνδυασμό με τις προτάσεις του, πρέπει αφυπνίσει το λαό. Να συνειδητοποιήσει ότι μπροστά του έχει δυο κόμματα με κοινή γραμμή και πολιτική. Στους εργαζόμενους σήμερα δεν απομένει άλλη λύση, παρά να εγκαταλείψουν και τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και να συσπειρωθούν δίπλα στις ταξικές δυνάμεις που αντιπαλεύουν αυτή την πολιτική και στοχεύουν στην ανατροπή της.