- Κόκκινες αράχνες, με πράσινα μάτια λες και πέσανε πάνω από την πόλη και την καταβροχθίζουν...

- Μα τι λες; Σε ρωτώ, μη καταλαβαίνοντας αυτή τη μελλοντική σου ανάμνηση και κοιτώντας αυτό που βλέπεις με απορία. Ολες τις γέφυρες του Δούναβη γκρεμισμένες. Προσπαθώ να δω τις κόκκινες αράχνες. Πουθενά... Μα τι στο καλό;

- Ολη μας η ζωή αποτελείται από θραύσματα και οι νύχτες ποτέ δεν είναι πλήρεις. Οταν αντίκρισα τις γέφυρες του Νόβι Σαντ κατεστραμμένες, τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα, που έτρεχαν ασταμάτητα και που δεν μπορούσα να τα σταματήσω. Ξέρεις πόσες εκατοντάδες χιλιάδες φορές έχω περάσει με το ποδήλατο πάνω από αυτές τις γέφυρες από τις πρώτες ημέρες που μπόρεσαν τα πόδια μου να φτάσουν στα πετάλια;

Νιώθω το φόβο να με πλημμυρίζει. Ενα φόβο όπως τον είχε προσδιορίσει ο Ζαν Πολ Σαρτρ. «Τον φοβόμαστε τρομερά, γιατί νιώθαμε ότι ήταν ολομόναχος».

- ...Ρε συ, μήπως ήταν μυστική συμφωνία των κατοίκων με το ΝΑΤΟ γιατί κουράστηκαν να σε βλέπουν πάνω-κάτω ολημερίς και ολονυχτίς;

- Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι πια όλα τα ποιήματα, όλα τα τραγούδια που έχουν γραφτεί για αγάπες που βρήκαν χώρο να ανθίσουν σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά μέτρα που αιωρούνται στο κενό πάνω από τα νερά, δε θα ξανακουστούν πια. Δεν υπάρχει λόγος. Πού μπορεί να συναντιούνται; Πουθενά.

- Η ζωή δεν έχει παρά μίαν αληθινή γοητεία. Τη γοητεία του παιχνιδιού. Αυτή δε χάνεται. Οπως δεν μπορεί να χαθεί η αγάπη, ούτε η μνήμη.

- Τι γίνεται όμως όταν πια μας είναι παντελώς αδιάφορο να χάσουμε ή να κερδίσουμε;

- Εγκαταλείποντας αυτό το οριακό σημείο, είμαστε κιόλας νεκροί.

- Ισως να είμαστε κιόλας... Εξάλλου όλοι εδώ ζούμε με την τραγική αίσθηση ενός παρόντος όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί τώρα που συνειδητοποιήσαμε ότι έχουν συμβεί τα πάντα.

Τώρα πια μπορώ να δω καθαρά αυτό τον αόρατο ιό που στροβιλίζεται γύρω σου. Σαν αόρατο χαλάζι που τσακίζει λέξεις και εικόνες, που βρίσκεται διαρκώς γύρω σου και μου ραπίζει με μίσος το πρόσωπο. Με πιάνει κάτι σαν τρέλα να δω αίμα να τρέχει. Ας είναι και το δικό μου. Το αίμα που μπορεί να πιστοποιήσει ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Οτιδήποτε. Αρκεί να εγκαταλείψω αυτό το κενό, αυτή τη σκοτεινή οπή μεταξύ θανάτου και ζωής, που με έχεις σύρει βιαίως.

- Αν φρονιμάδα είναι να περνάς απαρατήρητος, να μένεις ακίνητος και να παριστάνεις τον πεθαμένο, τότε η μόνη λύση είναι να βρεις τον τρόπο να γίνεις αρκετά ισχυρός για να παλέψεις. Ακόμα και αν έτσι είναι τα πράγματα, δε μας μένει παρά να ζήσουμε σαν να μην ήταν έτσι. Εξάλλου μόνο όταν καταλήξεις να είσαι εντελώς χαμένος μπορείς κάποτε να ξαναβρεθείς.