Ενα ιντερμέτζο, ένα περαστικό επεισόδιο, μέσα στον αέναο χρόνο της ανθρωπότητας είναι η ζωή κάθε ανθρώπου. Ιντερμέτζο στη ζωή του είναι και ο έρωτας κι όταν τον σβήσει ο χρόνος, μόνη καταφυγή του ανθρώπου είναι οι «ρίζες» του και η ανθρώπινη αγάπη. Με αυτή τη μελαγχολική σκέψη «έχτισε» ο Ευγένιος Ο' Νιλ, ο «πατέρας» της αμερικανικής δραματουργίας στον 20ό αιώνα, το έργο του «Παράξενο ιντερμέτζο». Ρεαλιστής «ποιητής», ψυχανατόμος των ανθρωπίνων πράξεων, πόθων και παθών και ταυτόχρονα κριτής του κοινωνικού περιβάλλοντος, ο Ο' Νιλ, έχοντας ο ίδιος ψυχολογικά τραύματα από την πατρική του οικογένεια, αλλά και τη δική του ζωή, σαραντάχρονος (1928) γράφει το «Ιντερμέτζο», στοχαζόμενος μελαγχολικά για τον κύκλο της ζωής, την ορμή της νιότης και του έρωτα, το γάμο και τις συμβάσεις του, τη γέννηση και σχέση παιδιού - γονιού, τα γηρατειά, το θάνατο, πλέκει ένα 28χρονης διάρκειας δράμα, με δίπολο επίκεντρο τη γυναίκα-«μήτρα» της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας. Ο ένας πόλος είναι μια ηλικιωμένη, χήρα μητέρα, που ζει μόνη, μακριά από το μοναχογιό της, η οποία, είτε λέγοντας αλήθεια είτε για να εμποδίσει το γάμο του γιου της για να μη τον χάσει οριστικά, «συμβουλεύει» την αγαπημένη του γιου της να μην τον παντρευτεί, γιατί κληρονόμησε σχιζοφρένεια από τον πατέρα του, ή να γίνει μοιχός προκειμένου να δώσει τη χαρά της πατρότητας στο γιο της, χωρίς ποτέ να του αποκαλύψει την πράξη της. Ο άλλος πόλος, η νεαρή γυναίκα, εγκατέλειψε τον πατέρα της και τον πλατωνικά ερωτευμένο εφ' όρου ζωής μαζί της «μαθητή» του πατέρα της, για χάρη του πρώτου έρωτά της. Ο νέος που ερωτεύτηκε χάθηκε πριν του δοθεί. Συντριμμένη ψυχολογικά, χωρίς έρωτα, δίνεται σε πολλούς άνδρες. Ερωτευμένος, ομολογημένα, μαζί της είναι ο γιος της ηλικιωμένης και ανομολόγητα ο γιατρός, φίλος του νέου. Για να ξεφύγει από το ψυχολογικό της χάος παντρεύεται το νεαρό, αλλά ο πόθος της μητρότητας την οδηγεί στην αγκαλιά του γιατρού και σε ένα μακρόχρονο μοιχό έρωτα. Το παιδί που γεννά μαζί του γίνεται όλος ο «κόσμος» της. Ως μάνα-θεός θεωρεί το παιδί της αποκλειστικό «δημιούργημά» της και παραλίγο να συντρίψει το νεανικό του έρωτα. Οταν πεθαίνει ο σύζυγός της, η μεσήλικη πια γυναίκα, χωρίς τους πειρασμούς της σάρκας, αντιμέτωπη με το φθοροποιό χρόνο, επιστρέφει στο πατρικό της σπίτι και στην αγάπη του πλατωνικού «εραστή» της. Το έργο, σε εξαίρετη μετάφραση (Γιώργος Δεπάστας) και διακριτικά εκσυγχρονιστική διασκευή και ποιητικότατης διάθεσης σκηνοθεσία (Βαρβάρα Μαυρομάτη), απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό (Ελένη Μανωλοπούλου), όμορφα κοστούμια (Αγγελος Φρέντζος), ατμοσφαιρικούς φωτισμούς (Κατερίνα Μαραγκουδάκη) και υποβλητικούς μουσικούς ήχους (Κωνσταντίνος Βήττα), προσφέρει μια ποιοτική θεατρική απόλαυση, με συνολικά καλές ερμηνείες. Η Κατερίνα Μαραγκού με μελαγχολικής χροιάς αισθαντικότητα αλλά και απλότητα ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο. Ψυχολογική «βάσανος», κρυμμένη πίσω από μια λεπτή ειρωνεία, αναδύεται από τις ερμηνείες των Περικλή Μουστάκη και Αρη Λεμπεσόπουλου. Η Μαριέττα Σγουρδαίου μεγέθυνε με τη στέρεη υποκριτική της ένα μικρό ρόλο. Αξιόλογες είναι και οι ερμηνείες των νεότερων ηθοποιών Βασίλη Ευταξόπουλου, Νίκου Πουρσανίδη και Αλεξάνδρας Αϊδίνη.