Εξω έβρεχε. Η γιαγιά δεν είχε ομπρέλα. Ανοίγοντας την ομπρέλα μου, τη ρώτησα αν πηγαίνει στο Πολυτεχνείο. «Μα και βέβαια. Πού αλλού θα πήγαινα με τέτοιο καιρό παιδάκι μου», μου απαντά και κοντοστάθηκε να πάρει μια ανάσα. Πήρα τη γιαγιά κάτω από την ομπρέλα, ώστε να μοιραστούμε τη βροχή. Της είπα πως είναι σαν να συνοδεύω τη μάνα μου, η οποία - όσο ζούσε - έδινε και εκείνοι πάντα το δικό της «παρών» στο Πολυτεχνείο.

Μα γιαγιά, τις λέω. Θα αρρωστήσεις. Με τέτοιο καιρό, θα ήταν καλύτερα να μείνεις σήμερα στο σπίτι. Θα πάει η νεολαία.... Δεν πρόλαβα να τελειώσω την πρότασή μου και με διέκοψε, λέγοντάς μου: «Αν δεν πάμε εμείς οι μεγάλοι, να δείξουμε το παράδειγμα, τι θα πουν τα παιδιά μας. Τι θα πούνε τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας». Και, πρόσθεσε με νόημα: «Στεναχωριέμαι που σήμερα βρέχει και δε θα είμαστε περισσότεροι, για να βροντοφωνάξουμε "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι". Θα χαίρεται ο Μπους όπως θα χαίρονται ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, επειδή σήμερα βρέχει και δε θα είμαστε τόσο πολλοί στην πορεία για να φωνάξουμε κατά των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, κατά της πολιτικής λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση στην Ελλάδα».