Ούτε τις δολοφονίες συμπαθώ ούτε τους δολοφόνους, φυσικά. Κάτι «εν βρασμώ ψυχής», «εκ προμελέτης» και «εκ προθέσεως», «εξ αμελείας», «εν αμύνη...» ή άλλα παραπλήσια ούτε τα λαμβάνω υπόψη μου ούτε νομίζω πως έχουν σχέση με την ουσία της πράξης. Νομικοί όροι είναι που δεν ανατρέπουν την πραγματικότητα, απλώς περιγράφουν θανάτους, χωρίς να ξαναφέρνουν πίσω το θύμα, ούτε να δικαιώνουν το θύτη. Με τον Ρώσο όμως, που ξαπλώθηκε δίπλα στο ποτάμι της Τρυγόνας όταν τέλειωνε, πάνω κάτω ο χρόνος, για να τελειώσει κι αυτός με τη ζωή του, τα πράγματα είναι αλλιώς. Βέβαια τα γνωστά ΜΜΕ, οι ασθμαίνοντες ρεπόρτερ, και οι «λεξιπένητες» αυτόπτες μάρτυρες έδωσαν και σ' αυτή την περίπτωση το συνηθισμένο χαρακτήρα του αστυνομικού γεγονότος. Μας μίλησαν για τους «επί τόπου» ανώτατους αξιωματικούς της αστυνομίας, που λάμπρυναν με τις κορδέλες, τα παράσημα και τα απαστράπτοντα άστρα τους την καταχνιά του Μαλακασιώτη. Μας μίλησαν για τους πανικόβλητους κατοίκους της περιοχής και τις καραμπίνες γεμάτες και έτοιμες να κατασπαράξουν τον «αδίστακτο» Ρώσο. Μας έδειξαν, επίσης, και κάτι από τον επικήδειο θρήνο των δολοφονημένων αστυνομικών, που έχασαν τη ζωή τους «εξ αμελείας» των προϊσταμένων τους, που έστω και αν έβλεπαν ένα από τα συνηθισμένα αστυνομικά φιλμάκια του Χόλιγουντ, θα μάθαιναν με ποιο τρόπο μετάγονται οι κακοποιοί από τη μια φυλακή στην άλλη, είτε αυτοί είναι «αδίστακτοι Ρώσοι», είτε «αυτοσχέδιοι Αλβανοί εγκληματίες» είτε, τέλος, κατατρεγμένοι Πακιστανοί μετανάστες, βορά των καλά εκπαιδευμένων μυστικών υπηρεσιών της Δύσης.

Για την ίδια την ιστορία όμως, γι' αυτό που τρέχει από κάτω της, που μπορεί να είναι απελπισία, συσσωρευμένος πόνος, φόβος και πείνα, όνειρα θρυμματισμένα και χαμένοι παράδεισοι δε μας είπαν κουβέντα. Οχι βέβαια, γιατί δεν ήξεραν τι να πουν, αλλά γιατί ξέρουν πολύ καλά πως το έγκλημα είναι που πουλάει, ο ίδιος ο θάνατος ως θέαμα ή σπαραξικάρδιο περιστατικό, όπου γυναίκες μαυροφορούσες θρηνούν και καταρώνται, και άνδρες, συνήθως γενειοφόροι, απειλούν ότι «θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους», μια και αποδείχτηκε πως αυτός δε βρίσκεται και σε τόσο καλά χέρια, αλλά μέσα σε απύθμενες τσέπες επίορκων δικαστικών. Το ίδιο το έγκλημα, λοιπόν, ως δραματική πράξη, με ενδιαφέροντα επεισόδια φόβου και ανησυχίας είναι που πουλάει, όχι η μυστήρια ιστορία του ανθρώπου που χάνεται ή εκείνου που κάνει τον άλλον να χαθεί. Ετσι και ο Μαξίμ Ζελίν πέρασε στην ιστορία των ειδήσεων ως ο αδίστακτος και ψυχρός δολοφόνος. Φορτωμένος την πράξη που ποιος ξέρει πώς έφτασε να την κάνει. Οπως κανείς δεν ξέρει γιατί αυτός ο εικοσιτριάχρονος νέος άφησε τις πράσινες κοιλάδες της ατελείωτης ρωσικής γης και ήρθε μια νύχτα που άλλαζε ο χρόνος να σωριαστεί νεκρός, παίρνοντας μαζί του και τις ζωές δυο άλλων νέων ανθρώπων, στη μουχλιασμένη από τη βροχή κοιλάδα του Μαλακασιώτη.

Κι όμως πριν από λίγα χρόνια θα άλλαζε ευχές με τους δικούς του, ίσως κάτω από το στολισμένο δέντρο ενός σπιτιού που τότε μπορεί να γελούσε, μπορεί να ονειρευόταν, να λογάριαζε μακρινά ταξίδια, με τον Μαξίμ να κρατάει μια αγκαλιά λουλούδια, μαζεμένα από τις πλαγιές της Πίνδου, που τότε κανείς δε θα ήξερε πού να βρίσκεται αυτό το βουνό. Ποια ποτάμια το περπατούνε. Ποια χρώματα το σκεπάζουν. Χρώματα που δε γίνονται από αίμα, αλλά από το όνειρο της Ζωής. Ναι, πίσω από την ιστορία του «αδίστακτου» Ρώσου σίγουρα θα υπάρχει και ένα χάρτινο κουτί γεμάτο με μολυβένια στρατιωτάκια, που τα έπαιζε κάποτε ο μικρός Μαξίμ! Οι άνθρωποι δε γεννιούνται δολοφόνοι!