Το Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο έπρεπε να μιλήσει για το «έγκλημα» των νεαρών ΕΠΟΝιτών του Υμηττού και της Μπιζανίου που είχαν το θράσος να πολεμήσουν με τα λιανοντούφεκά τους, σαν ίσος προς ίσον, τη ναζιστική υπεροπλία, τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, πλαισιωμένα από Ελληνες φουστανελοφόρους προδότες. Εκφραστές της τότε Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Επίσης έπρεπε να πάρουν θέση και να καταδικαστούν παραδειγματικά, τα «τέρατα», γεννήματα της φύσης όπως ο Αρης, η Ηλέκτρα, ο Μπελογιάννης ο Πλουμπίδης, οι 200 της Καισαριανής. Οι νεκροί εραστές της ειρήνης στις χιονισμένες κορυφές των Αγράφων.

Ο κόσμος τους θέλει αμόλευτη καθαρότητα και διαφάνεια, δε θέλει πληβείους και αποβράσματα. Τους θέλουν μόνο για να τους υπηρετούν, για να τους πίνουνε το αίμα. Τους ενοχλεί ακόμα και η παρουσία τους...

«Εγκληματίες», όσοι αντιστάθηκαν, όσοι αγωνίστηκαν. Οσοι φυλακίστηκαν, όσοι εξορίστηκαν, όσοι είπανε ΟΧΙ... «Εγκληματίες» όσοι καταστράφηκαν. Οσοι εξοντώθηκαν, όσοι αποτεφρώθηκαν στα κρεματόρια, όσοι στερήθηκαν το φως του ήλιου, το νερό και το ψωμί, όσοι στήθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα από τους αποικιοκράτες καπιταλιστές. «Εγκλημα» των λαών, που δεν υποτάχθηκαν, δεν κάθησαν να τους βγάλουνε τα δόντια με την τανάλια, να τους ξεριζώσουνε τα νύχια με τις πένσες, να τους πατήσουν τον κάλο και να τους στρίψουνε το λαρύγγι!..

Κι έχω πολλά τέτοια «εγκλήματα» να σας ιστορήσω... Αλλά αρκετά ως εδώ. Γιατί αν οι λαοί κάνουν το δικό τους μνημόνιο, έχουνε πολλά ράμματα για τη γούνα τους.