Σε νέα επίπεδα ρεκόρ διαμορφώθηκε το δημόσιο χρέος της χώρας μας το 2005, παρά το γεγονός ότι ένα από τα επιχειρήματα που πρόβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, για τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, ήταν και η μείωση των ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που ανακοίνωσε χτες το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ), το δημόσιο χρέος (χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης) εκτινάχτηκε πέρσι στο ιλιγγιώδες ποσό των 215,4 δισ. ευρώ. Αντίθετα, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης, στο οποίο ενσωματώνονται οι προϋπολογισμοί των ασφαλιστικών φορέων, των ΟΤΑ κλπ., εμφανίζεται μικρότερο, κυρίως λόγω των πλεονασμάτων που συνεχίζουν να εμφανίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας. Συγκριτικά με το 2004, που το δημόσιο χρέος είχε κλείσει στα 201,2 δισ. ευρώ, προκύπτει μια αύξηση κατά 14,2 δισ. ευρώ ή κατά 7%. Σαν ποσοστό του ΑΕΠ, το χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης αντιστοιχεί στο 119,6% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.

Η εξέλιξη του δημόσιου χρέους της χώρας, ειδικά μετά το 1980, όταν και άρχισε η συνεχής ανοδική του πορεία, αποτελεί αντικείμενο πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης και διαπάλης. Οι κυβερνήσεις, είτε πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ, είτε για τη ΝΔ, χρησιμοποιούσαν το υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας - το οποίο είχαν δημιουργήσει οι πολιτικές τους - για να δικαιολογούν τα σκληρά προγράμματα λιτότητας που εφάρμοζαν σε βάρος των εργαζομένων. Παραδόξως όμως και παρά τη σκληρή λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις, την υποχρηματοδότηση των τομέων της δημόσιας παιδείας, υγείας και ασφάλισης, αλλά και τα εκτεταμένα προγράμματα ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων, το δημόσιο χρέος όχι μόνο δε δείχνει τάσεις αποκλιμάκωσης, αλλά αντίθετα χρόνο με το χρόνο αυξάνει.

Από την άλλη το υψηλό δημόσιο χρέος αποτελεί έναν από τους προσοδοφόρους τρόπους αύξησης των κερδών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και όλων εκείνων των ιδιωτών με υψηλά εισοδήματα, φορείς οι οποίοι χρηματοδοτούν τις κρατικές εκδόσεις ομολόγων και εντόκων γραμματίων, έναντι φυσικά υψηλού ανταλλάγματος. Επί της ουσίας, το δημόσιο χρέος της χώρας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στα χέρια ελληνικών και ξένων τραπεζών, οι οποίες έχουν και το αποκλειστικό δικαίωμα συμμετοχής στις δημοπρασίες του κράτους. Στη συνέχεια οι ίδιες οι τράπεζες αναλαμβάνουν να διαθέσουν τους εμπορεύσιμους κρατικούς τίτλους στη λεγόμενη δευτερογενή αγορά, στην οποία και διαπραγματεύονται (αυξομειώσεις τιμών).