ΔΕ χρειάζεται να 'χεις μαζί σου χαρτιά και μολύβια. Αχρηστα σου είναι κι όλα τ' άλλα σύνεργα της δημοσιογραφικής δουλιάς. Αυτό το ρεπορτάζ που σου ξανάτυχε θα το γράψεις μ' άλλο κοντύλι αλλιώτικα. Ξέχασε τις ερωταποκρίσεις και όλα τα φανταχτερά που γνώρισες.

ΣΤΗ σάλα της κλινικής, που βρίσκεσαι, εκεί που πριν από λίγο έκοψες χαρτί προτεραιότητας, καρτερείς να 'ρθει η σειρά σου κι οι νοσοκόμες να σε προωθήσουν στον «πρέποντα» χώρο για την εξέταση που παραγγέλθηκε. Δίπλα σου, σιωπηλοί κι αυτοί, σε αναμονή στον ίδιο προορισμό άλλοι δέκα «συνταξιδιώτες» της ίδιας αγωνίας και λαχτάρας.

ΑΥΤΗ η αναμονή είναι αμέτρητη και μαρτυρική μέχρι ν' ακούσεις το όνομά σου, για να μπεις στου μεγάλου «κριτηρίου» τα μαγνητικά πεδία και να σε ξεφυλλίσουν μέχρι και το στερνό σημείο του κορμιού. Μέχρι τρίτης γενεάς.

ΠΟΣΟΣ πόνος και πόση αβάσταχτη αγωνία έχει των ανθρώπων αυτή η αναμονή... Διαβάζεται στο πρόσωπο της μάνας, που συνοδεύει το εικοσάχρονο παλικάρι της, που πάνω του, όπως ψιθυριστά εμπιστεύτηκε, υπάρχει η υποψία πως «δουλεύει» η κακιά αρρώστια...

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, η κουβέντα της αναμονής από τα ψιθυριστά μισόλογα ζωηρεύει, μπαίνει στη «διακεκαυμένη ζώνη», γίνεται αναφορά σε νούμερα και σε ταρίφες και ονόματα και φακελάκια... Καθένας με τον πόνο του προσθέτει το πετράδι του, που το διαβάζεις στα μάτια, στο πρόσωπό του.

Ο ΑΝΤΡΑΣ που είναι δίπλα μας, της θάλασσας άνθρωπος, ναυτεργάτης, ανοίγει κι αυτός το δικό του τεφτέρι, με τα βάσανά του, τα συζητά, τα εμπιστεύεται, τα μοιράζεται μ' όλους που είμαστε στη λίστα της αναμονής. Το κακό του 'λαχε στον Ωκεανό, η αρρώστια δεν περίμενε, πήρε το αεροπλάνο και γύρισε στην πατρίδα για να κάνει τη χειρουργική επέμβαση που ήταν αναγκαία και επείγουσα. Διαφορετικά τα λογάριαζε και αλλιώτικα του βγήκαν. Η επέμβαση η χειρουργική στο δημόσιο νοσοκομείο καθυστερούσε πολύ κι έτσι αναγκάστηκε να ζητήσει γιατρό στην ιδιωτική κλινική. Κι από κει άρχισε τους λογαριασμούς, που του ξετίναξαν τη σερμαγιά του...

ΤΩΡΑ ήρθε κι η δική μου σειρά. Να μπω στη σάλα με τους τομογράφους κι όλα τ' άλλα τα μαγνητικά ιατρικά όργανα. Οι πλάκες, τα φιλμ έχουν φιλότιμα καταγράψει κάθε μέρα και κάθε σελίδα. Δεν μπορείς ν' αποκρύψεις τίποτε, όλα διαβάζονται, όλα έχουν το όνομα κι ημερομηνίες. Τα πνευμόνια υπομονετικά τα 'χουν γράψει. Κι ο γιατρός σωστά τα διάβαζε ύστερα από τόσα χρόνια.

ΝΟΜΙΣΑ πως είχαμε τελειώσει. Αλλά ο γιατρός ήθελε να συμπληρώσει κάτι ακόμη: Να κάνουμε, είπε ευγενικά, καλοσυνάτα και μια «μαντού». Χαμογέλασα και του πρότεινα το χέρι να κεντήσει την «μαντού», που μαζί της είχα τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια γνωριμιά, καθώς μια αγωνίστρια του ΚΚΕ, παιδίατρος στο ΙΚΑ Πετραλώνων, καθημερινά πάλευε για να εντοπίσει τους φορείς που μόλυναν τα παιδιά της λαϊκής γειτονιάς με φυματίωση. Από τόσο μακριά έρχεται η γνωριμιά κι η εμπειρία που δοκίμαζα τώρα.

ΤΑ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΑ τέλειωσαν. Το κρεβάτι βρέθηκε, ο γιατρός πήρε όλα τα ντοκουμέντα. Κι η νοσοκόμα, χαμογελαστή, μ' έφερε στο δωμάτιο, για τη θεραπεία που θα προσδιόριζαν.

Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ μπαίνει με το τσουβάλι και βγαίνει με το βελόνι. Ο παροιμιακός λόγος τα λέει όλα. Δυσβάσταχτα τα ποσά για το μεροκαματιάρη, το φτωχό φαμελίτη, το συνταξιούχο, αλλά και συχνά ασήκωτα για πολλούς που τους θεωρούν πως κατοικούν σε σουίτες και δώματα. Αυτό είναι το θεμελιακό, άγιο δικαίωμα για κάθε άνθρωπο, η παροχή της υγείας ολότελα δωρεάν, το κρεβάτι, το φάρμακο, οι παροχές στους ηλικιωμένους.

ΟΛΑ χρυσοδουλεμένα χρόνια και χρονάκια. Μέρες και νύχτες. Δουλεμένοι κι οι θησαυροί, που από τη δική μας δουλιά έχουν μαζέψει τα πασίγνωστα σαΐνια της ελληνικής πλουτοκρατίας. Απέραντος κι άγνωστος ο πόνος στης αρρώστιας τη δοκιμασία. Ενας ξωμάχος σύντροφος έλεγε πως αν ο πόνος ήταν άνθρωπος θα τον επολεμούσε.

ΑΛΛΑ οι συλλογισμοί τραβάνε τη νύχτα στην ξαγρύπνια. Κι η νοσοκόμα που ξαγρυπνά να σε βοηθήσει αν χρειαστείς, καθώς σε ταλαιπωρούν κι άλλα βάσανα. Ολα θέλουν πόλεμο, όλα θέλουν αγώνα. Τίποτε δεν κρατιέται, δίχως την εγρήγορση, τον αγώνα μας. Το κρεβάτι, η σύνταξη, το ψωμί μας. Η ανθρωπιά μας.