Ζωγράφος και λογοτέχνης, ο Γιάννης Σπανόπουλος, από το 1949 που πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα, έγραψε πάνω από 15 βιβλία (διήγημα, μυθιστόρημα, ποίηση, δοκίμιο).

Η ποιητική του συλλογή "Ιππολύτη" αποτελείται από δεκατρία ποιήματα, με θέμα τη χαμένη σύντροφο της ζωής του, ποιήτρια Λίτσα Λάγιου. Ο θάνατός της άφησε μεγάλο κενό, το οποίο, έξι χρόνια, αγωνιά να γεμίσει με άνθη της ποίησής του: "Με καλούν οι φωνές, / Με καλούν οι μνήμες... / Είμαι αιχμάλωτος από καιρό / και φωνάζω από μέσα μου / τη μυστική κραυγή αγωνίας: / Βοήθειααα!.. ". "Κλαίοντας την ωραία Ιπολλύτη που χάθηκε" κάτω απ' το φως της Μνήμης, ζωγραφίζει την εικόνα της. "Ωραία που θα 'σουνα αν ζούσες... / τα μάτια σου / με τις σκιές του χρόνου τονισμένα / βλέπανε μακριά. / Τα γκρίζα σου μαλλιά / απλά χτενισμένα / στόλιζαν πολιτισμένα / το πάντα αφτιασίδωτο πρόσωπό σου / και το χαμόγελό σου / γιάτρευε πληγές και πόνους / κι άνθιζε τη χαρά! / Ωραία που θα 'σουνα αν ζούσες...".

Ο Γιάννης Σπανόπουλος απευθύνεται στην ψυχή της συντρόφου του, που αυτοπαγιδεύτηκε στα επιθανάτια "χαϊκού" της. Βλέποντας τις ώρες της κυνηγημένες απ' το θάνατο, πρόλαβε να κλείσει στιγμές τους μέσα σ' αυτά τα λιτά τρίστιχα, που θα 'λεγε κανείς ότι επινοήθηκαν για να αιχμαλωτίζουν τη στάση αναμονής της ζωής. "Σβήνω απόψε / όμοιος διάττοντας / στο άπειρο σύμπαν", σημείωνε - τότε - στο κρεβάτι του πόνου της. Αυτά τα "Χαϊκού" ο σύντροφός της τα τύπωσε με τίτλο "Ακου τον κύκνο". Τύπωσε σαν "Μια απάντηση" κι άλλη συλλογή με χαϊκού της "Ιππολύτης" του. Ετσι που συνομιλούν οι δυο τους μέσα από μια αμφίδρομη μνήμη. Σα να μη θυμάται μόνον εκείνος που έμεινε, την υπόσχεσή της: "Αγαπημένε, / θα 'ρχομαι στον ύπνο σου / για να τα λέμε".

Μια συνομιλία με την αμοιβαία γλώσσα της Αγάπης, που ανασταίνει. Γιατί, όπως λέει ο Ανατόλ Φρανς, αυτοί που αγαπιούνται δεν πρέπει να πεθαίνουν.

(Γιαν. Σπανόπουλος: Υγείας 1, ΤΚ 17564 - Π. Φάληρο, τηλ. 94.23.141).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ