Εγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημά του «1η Μάη». Και φυσικά, όπως συμβαίνει με τις βαθιές ποιητικές περιγραφές, έτσι κι αυτή «...στα χνάρια του αίματός μας» μπορεί κανείς να τη διαβάσει με πολλούς τρόπους. Να της δώσει, δηλαδή, πολλά νοήματα, όπως συμβαίνει με τα σύμβολα όλων των εποχών που παίρνουν πότε το ένα και πότε το άλλο νόημα και σημαίνουν πότε το ένα και πότε το άλλο και με τον τρόπο αυτό οι απλές και συνηθισμένες λέξεις παύουν να είναι μόνο «λέξεις». Να είναι μόνο ουσιαστικά ή μόνο ρήματα. Να είναι μόνο άψυχα κομμάτια μιας σχολαστικής γραμματικής που γεμίζουν τους μαύρους πίνακες του μυαλού μας και γρήγορα ξεχνιούνται.

Ετσι και το «αίμα» στη γλώσσα του Ρίτσου δεν είναι μόνο αυτό που τρέχει μέσα στις φλέβες μας και μαζί μ' αυτό τρέχει και η δική μας ζωή. Χτυπάει η καρδιά μας και δουλεύει το μυαλό μας. Το «αίμα» στη γλώσσα του Ρίτσου γίνεται το χρώμα μιας άλλης γης, μιας ιδέας, μιας σημαίας. Γίνεται το χρώμα του θανάτου, όμοιο μ' αυτό που οι άνθρωποι της Προϊστορίας έβαφαν τα κρανία των νεκρών τους και μαζί το χρώμα της ζωής όμοιο μ' αυτό που συνοδεύει το νεογέννητο. Γίνεται χρώμα του κάμπου σκεπασμένου πότε με τα πανάρχαια χώματα της «terra rossa» και πότε με τις μαγιάτικες παπαρούνες ή με τις κόκκινες ανεμώνες του Θορικού ή του Πηλίου που στεφανώνουν τα μεθυσμένα κεφάλια πρωτομαγιάτικων γλεντοκόπων. Γίνεται χρώμα πολεμικών τραγουδιών που τα υφαίνουν οι σφαίρες της φρίκης μαζί με τις ματωμένες φωνές των ηρώων.

Μα πάνω απ' όλα το «αίμα» στην ποιητική γλώσσα του Ρίτσου γίνεται το σχήμα του Αγώνα, της Ανυπακοής, της Αντίστασης. Του αγώνα που πάει με την Πρώτη του Μάη. Ενός Αγώνα, με άλλα λόγια, που δεν είναι μια άλλη αφορμή για να στηθεί ακόμα μια φορά η «έξοδος των Αθηναίων», να επαναληφθούν από τους ασθμαίνοντες ρεπόρτερ τα «μέτρα» της τροχαίας, να ξαναδιατυπωθούν οι τηλεοπτικές συμβουλές προς τους απανταχού τροχήλατους φυγάδες της ασφάλτου. Ενός Αγώνα που δεν είναι προπαντός για να χυθούν ανέξοδα τα ψεύτικα δάκρυα της εξουσίας. Αλλά του Αγώνα που γίνεται για να σωθεί το χαμόγελο της δουλιάς, το μεροκάματο της ζωής, η ζεστή χειραψία των απόμαχων χεριών. Του Αγώνα που γίνεται για να στηθούν οι κορυφές της Ιστορίας, οι ασταμάτητοι κυματισμοί της Ελευθερίας και, προ παντός, ενός Αγώνα που σου δίνει το δικαίωμα να χρωματίζεις τις λέξεις σου με τα χρώματα που θέλεις εσύ. Να τραγουδάς τα τραγούδια που ευφραίνουν τη δική σου καρδιά. Να στεφανώνεσαι με τα λουλούδια που εσύ μόνος σου θα διαλέξεις, και να πορεύεσαι μαζί με τους συντρόφους σου τις πορείες που οδηγούν στο δικό σου Παράδεισο. Στον Παράδεισο, με άλλα λόγια, που στήνουν τα χέρια και το μυαλό σου, όταν δουλεύεις για το δικό σου λογαριασμό, για να ζυμώσεις, να ψήσεις και να κόψεις το δικό σου Ψωμί. Τέτοιο είναι το αίμα της Πρώτης του Μάη. Αυτό το χρώμα σπέρνει στις φλέβες της Ιστορίας, για να φυτρώσουν από εκεί οι κόκκινες παπαρούνες μιας Ανοιξης που μας την κλέβουν καθημερινά μέσα από τα ανοιχτά μάτια των οραμάτων μας, για να μείνουμε τυφλοί. Να τι συμβολίζει η Πρωτομαγιά, το ΦΩΣ!